dinsdag 30 september 2008

Pasta Genova

Het Kookpunt was onze bestemming toen we zaterdag van Maassluis naar Rotterdam fietsten. Ik kom er graag. Het is denk ik de grootste kookwinkel die ik ken, verdeeld over meerdere panden. Alle mogelijke soorten fornuizen bij elkaar in een winkel, alles wat met espresso te maken heeft in weer een ander pand en een bijzonder grote verzameling kookboeken, potten en pannen, keukenmachines, bakvormen, messen en wat al niet meer zij in de grootste verkoopruimte die zij hebben. Hier kan ik altijd zonder moeite een uurtje doorbrengen.
Hongerig als we waren besloten we eerst een hapje te eten voordat we deze culinaire tempel zouden betreden. Op goed geluk liepen we de hoek om. Na een paar stappen zag ik een Italiaans restaurant met de deur gastvrij geopend. Ik liep naar binnen om alleen even een blik te werpen op de ruime koeling die gevuld bleek te zijn met allerhande delicatessen. Mooie escalopes in tomatensaus, artisjokharten, pesto’s, olijfolie en alle soorten, kazen en pasta’s, ik raakte niet uitgekeken.
‘Christina, due…’, riep een vriendelijke jongeman naar de keuken toen wij binnen kwamen. Ik was het me in eerste instantie niet bewust geweest maar toen hij met twee welgevulde glazen rode wijn op ons af kwam bekroop me het gevoel dat wij die ‘twee’ wel eens geweest konden zijn. ‘Only because we love you’, zei hij met een brede glimlach. Hoe kon ik weigeren… Het bleek een heel aardig wijntje te zijn dat mij meteen in goede stemming bracht. Vanuit de keuken klonk het gerommel van Christina die er blijkbaar geen gras over liet groeien. Er kwamen twee mooie amuses van pasta met een op smaak gebrachte bechamelsaus en wat geraspte Parmezaanse kaas. Voorwaar, een traktatie.
‘No no, only because we love you’ wuifde hij onze verontschuldigingen weg toen hij ze presenteerde. Een aardigheidje van het huis, meer moesten we er niet van maken. Hoe kon ik weigeren…
We wierpen een blik op al het heerlijks in de koeling, op de kaart en op Christina, die rond en vol in de keuken aan het rommelen was en besloten ter plekke in het restaurant wat te gaan eten.
Toen we aan tafel gingen kwam onze vriendelijke ober met een schaaltje heerlijke groene en zwarte olijven en wat goed brood met een huisgemaakte pesto. Ik voelde me verwend. We bestelden een lasagna en een spaghetti met gorgonzola. Ik besloot nog een glas wijn te nemen en we vermaakten ons prima met alle hapjes.
Toen het eten kwam, begeleid met de verontschuldigingen dat het wat langer duurde omdat alles vers bereid wordt, was ik al in uitmuntende stemming. De wijn op een lege maag na een lange fietstocht was hier, vrees ik, ook wel een beetje verantwoordelijk voor. Mijn stemming steeg crescendo toen ik de eerste happen spaghetti nam. Een volle romige saus die heerlijk van smaak was en een pasta die écht Italiaans was, dat wil zeggen met veel ‘beet’. Het bord was met vers gesneden peterselie afgemaakt. De lasagna zag er ambachtelijk uit en was met liefde bereid.
‘Would you like something for desert?’.
Nee. Ik zag voor mijn geestesoog heerlijke Tiramisu’s voorbij gaan maar we wilden beslist ruim de tijd voor het Kookpunt nemen.
‘Cafe… ?’
Nee, we waren vastbesloten. Niet lekker natafelen maar naar de buren.
Onze vriendelijke ober draaide zich verward om en vergat van de weeromstuit ook maar iets van tafel mee te nemen.
Ik ging naar het toilet en toen ik terug kwam was de tafel toch afgeruimd en stonden er twee ijskoude glaasjes met gele inhoud voor ons.
‘Wat is dat?’, vroeg ik aan mijn disgenoot.
‘Het is een citroendrankje, wel lekker maar met alcohol dus ik hoef het niet’.
‘Heb je het wel geproefd…?’, vroeg ik met mijn hoofd wat schuin opzij.
‘Ja, maar het brandt in de maag, neem jij het maar’.
Ik rook. Hmm, citroen… Ik proefde, heel voorzichtig, een klein teugje. Zoet en inderdaad, met heel veel alcohol. Het smaakte naar meer. Binnen korte tijd verdween met heel veel kleine teugjes het glaasje naar binnen. De ober verscheen weer aan tafel en ik keek hem stralend aan.
‘What is that?’, vroeg ik terwijl ik het glaasje aan mijn lippen bracht.
‘Limoncello’, zei hij met zijn innemendste glimlach. Dat drinken wij meestal in de winter om warm van binnen te worden. Ik was ook warm van binnen. Hij ging een fles uit de diepvries halen om me een en ander te laten zien.
Mijn disgenoot schonk resoluut die inhoud van zijn glas in het mijne en keek me uitdagend aan.
Nou ja, zo’n klein glaasje, dacht ik, en snoepte de eerste slok naar binnen.

Ach, toen ik buiten kwam brak de hemel open en straalde de zon. Alle mensen lachten me vriendelijk toe en in de verte klonk feestelijke muziek van een carrousel met kinderstemmen. Vlinders dansten om mij heen en de lichtheid van het leven vulde mijn gemoed. Ik was voldaan en intens gelukkig. Een klein minpuntje was misschien dat het sleutelgaatje van mijn fietsslot ineens aan de andere kant bleek te zitten. Na een minuutje was ook dat opgelost en fietste ik uiterst behoedzaam naar huis.
Ach ja, het Kookpunt zijn we nog wel binnen gegaan maar ik kan me daar jammer genoeg helemaal niets meer van herinneren. Het was evengoed een fantastische dag.

De moraal van dit verhaal.
Ga beslist eens eten bij Pasta Genova. Neem er ruim de tijd voor en geniet met volle teugen van dit gastvrije restaurant met zijn vriendelijke bediening en goede keuken. Ga wel éérst naar het Kookpunt.

P.S.
Limoncello wordt van citroenen uit Sorrento en alcohol van 95% gemaakt. Straf spul.

1 opmerking:

Anoniem zei

Dat klinkt als een uitje dat ik ook graag zou nadoen. Het Kookpunt ben ik één keer geweest en je kijkt er je ogen uit.
Groetjes,
Martine

Related Posts with Thumbnails