Het Ahr-wijngebied

Het is maar vijf kwartier rijden van Venlo naar Bad Neuenahr-Ahrweiler. Een typisch Duits stadje met vakwerkhuizen, een beekje met forellen en veel Konditoreien, Eiscafés en Weinstuben. Hier begint het Ahrdal en stroomt het riviertje de Ahr door groene bergen die voor een groot deel beplant zijn met wijnranken. Het is een ideaal wandelgebied. We hebben de Rotweinwanderstraße voor een deel gewandeld en konden met een boemeltreintje weer terug. Onderweg kom je veel vriendelijke dorpjes tegen die allemaal iets lekkers te eten én te drinken aanbieden.



Het Ahrgebied is één van de dertien Duitse wijngebieden en ligt tussen de 50ste en 51ste breedtegraad. Hier ligt ongeveer 500 ha. wijngebied dat beschut wordt door de hoge Eifel. De zuidwaarts gerichte wijnhellingen vangen veel zon, worden voor al te koude winden behoed en krijgen verhoudingsgewijs weinig neerslag. In de zomer warmt het smalle dal zich snel op waarbij de rotsen en de steenachtige bodem de warmte opslaan en weer langzaam afgeven. Op deze wijze ontstaat er een bijna Zuid-Europees klimaat. Nu wordt dus duidelijk waarom hier rond de 50ste breedtegraad nog wijn kan worden verbouwd.
Traditioneel is de Ahr een gebied waar rode wijn wordt gemaakt. De klassieke druivensoorten als de Spätburgunder (pinot noir), de Früburgunder en de Blaue Portugieser komen er veel voor, maar ook de nieuwere soorten als de Domina, Dornfleder en de Dunkelfelder.
Slechts op 10 % van de oppervlakte worden witte druiven geteelt waarbij de Riesling het grootste aandeel heeft, gevolgd door Müller-Thurgau en de Kerner.

Op onze wandeling door de wijnbergen kwamen we het plaatsje Mayschoß tegen. Hier wilde ik graag Duitslands oudste wijncoöperatie bezoeken: Winzergenossenschaft Mayschoß-Altenahr. We vielen met onze neus in de boter want we konden zonder omhaal met de rondleiding door de kelders mee. Imposant zijn de grote eikenhouten vaten waar de wijn in rijpt. Hier wordt de wijn in regionaal eikenhout opgevoed en niet zo als ook wel gebeurt, in een roestvrijstalen tank met wat houtsnippers. Ook de schatkamer maakte diepe indruk. Achter een siersmeedijzeren hekwerk werden de kostbaarste flessen van het huis bewaard. Er waren flessen uit 1952 bij. Door het stof, de schaarse verlichting en het ijzeren hek dat met grove nagels in de koele stenen was verankerd kreeg ik de associatie met een koningsgraf in Egypte.

Eenmaal boven gekomen is er ruimte om te keuren en te kopen.
Hier zien we de heer T. Suikerbiet in een uitstekende stemming bij het proeven van de wijn.

Wat er onder andere mee naar huis ging was een Ahr-Früburgunder, 2007, 14% en een Mayschosser Laacherberg, Riesling Auslese, 2006, 8,5%.
Omdat ik graag iets speciaals mee naar huis wilde nemen adviseerde men mij deze Früburgunder. Aangeprezen als een bijzonderheid onder de rode wijnen kwam deze droge donkerrode wijn op tafel. Wat mij opviel waren de zachte tannines en de heerlijke fruitaroma’s, een bijna fluweelachtig gevoel in de mond.
De Riesling is een dessertwijn waar als eerste een abrikozengeur in de neus opvalt en die een mooie balans heeft tussen het zoet en het zuur. Na het proeven behield ik een fris gevoel in de mond.
Op mijn vraag waarom ik toch zo weinig van de door mij naarstig geleerde kwaliteitsaanduidingen op het etiket terugvond, antwoordde men mij dat dat niet meer van deze tijd was. Alleen oudere mensen kwamen nog wel eens vragen naar een Trockenbeerenauslese of een Spätlese.
Ik moet nog vijftig worden…