maandag 22 juni 2009

Geluk op de keien

Iedere stad heeft voor mij zo van die ‘hotspots’. Hotspots kunnen heel verschillend zijn. In Parijs is ‘Le Notre’ bijvoorbeeld zo’n plek maar ook het Louvre voldoet ruimschoots. In Amsterdam is boekhandel Selexyz Scheltema er een en Jordino in de Haarlemmerstraat hoort er ook bij. Kortom, voor mij is een hotspot een plek die zich onderscheidt van anderen doordat hij mijn bloed sneller doet stromen en me doet beseffen dat me, eenmaal ter plaatse, een groot geluk ten deel kan vallen. Iedereen heeft natuurlijk zo van die plekken alleen ik noem ze waarschijnlijk hotspots. Typisch, zul je denken. Ik kan alleen maar aanvoeren dat het een van mijn minder ongelukkige eigenaardigheden is. 

Zaterdag was ik er weer, bij Jordino en oh! wat was ik in mijn nopjes. In mijn handen had ik nog het kleine flesje Colheita Port van Kopke dat ik net gekocht had, en voor me in de etalage zag ik mijn kleine favorieten liggen: pruimen met kaneelchocolade. 


Jordino is een speciaalzaak. De mooiste chocoladecreaties, het beste ijs (en daar bedoel ik ook het hoorntje mee) en de mooiste patisserie. Wil je via je mond de essentie van het bestaan leren kennen ga dan een keer naar Jordino. Wij betraden met gepast gemoed de zaak en kozen het allerlekkerste uit. We gingen niet voor kwantiteit maar voor kwaliteit! Vraag me niet meer wat het allemaal was want door de zenuwen kon ik alleen nog maar aan mijn pruimen met kaneelchocolade denken. Tintelend en opgetogen liep ik als door een tunnel naar de uitgang, in mijn handen een klein doorzichtig zakje van cellofaan waar mijn kleinood in zat. Ik geloof dat ik, buiten gekomen, voor mijn fatsoen een stap opzij gezet heb en daar mijn zakje heb open gemaakt. Heel voorzichtig heb ik met duim en wijsvinger de lekkernij beetgepakt en met een delicaat gebaar in mijn mond gestopt. In een keer. Dat wil wat zeggen want je kunt er rustig twee royale happen van nemen maar voor een volwassen vent is het net in een keer te behappen. 

En toen voltrok het wonder zich weer. Je zou zo zeggen dat ik het nou wel ken, dat ik het aanvoel komen maar nee, telkens wordt ik weer overspoeld door een volkomen authentieke ervaring. Eerst de zoete smaak van poedersuiker vermengd met kaneel. Dan wordt je je gewaar van de chocolade die je zachtjes moet openbreken. Een fluwelige ganache vult je mond samen met de pruim, zacht en pasteus. Met gesloten ogen vind ik mijn geluk op de keien. Een moment van volmaaktheid. Er zijn mensen langs me heen gelopen, ik heb ze niet gezien. De zon verwarmde mijn gezicht, ik heb het niet gevoeld. Misschien is er wel naar me geroepen, ‘waar blijf je nou?’ ik heb het niet gehoord. 

Toen ik weer op aarde kwam werd ik me bewust van het flesje Colheita Port in mijn handen. Gelukkig was het geen PX Sherry want ik had de fles subiet opengemaakt en aan mijn mond gezet. En dat was geen verheffend gezicht geweest, daar in de Haarlemmerstraat.

Geen opmerkingen:

Related Posts with Thumbnails