Strowijn en geparfumeerde wijnaroma’s

Het afgelopen weekeinde zijn we in Frankrijk geweest.

Zaterdagochtend moesten we in Ieper (vlakbij de Franse grens) zijn en waren we mooi op tijd om de plaatselijke markt te bezoeken. Heerlijk en onvergelijkbaar met de markt in Rotterdam om er maar één te noemen. Het is een Vlaamse markt maar met een Frans randje. Waarschijnlijk wordt al achthonderd jaar op deze plek markt gehouden en dat tegen een weergaloos decor. De grote lakenhalle torent boven de markt uit aan een ruim plein dat verder omsloten wordt door grote huizen met trapgevels. Nog altijd bloeiende geraniums hangen onder de ramen en langs zonnig ontspannen terrasjes waar het goed toeven is na de markt. Wat mij het meest van de markt opviel waren de enorme hoeveelheden Italiaanse druiven die verkocht werden. Je kon er trouwens wel zes verschillende druivenrassen kopen. Mooi vlees, plaatselijke kazen, kippen (gebraden en levend), prachtig fruit en heerlijke viscreaties bij de viskramen. Maar natuurlijk ontbraken ook de pannenkoeken en de pizza’s niet.

Ach, wat loop ik graag tussen Belgische madammekes over de markt, wat hoor ik ze graag praten met elkaar in hun prachtige taal. Op het terras tegenover me zag ik een wat bleke man alleen van in de zeventig zitten. Hij droeg een luchtige zomerbroek en een bont gekleurd overhemd met korte mouwen. Zo nu en dan speelde de wind frivool met zijn dunne witte haren. Hij zag eruit als iemand die zijn plaats gevonden had in de wereld. Voor hem stond een glas witte wijn en een klein schaaltje met de obligate zoutjes. Terwijl hij zo nu dan het glas naar de mond bracht keek hij kalm naar het volk op de markt. De zon scheen, de hemel was nog even intens blauw als in 1930 of 1964, men groette elkaar en bleef eens stil staan om naar die enorme berg druiven te kijken. Hij stond op, trok zijn boodschappenwagentje achter zich aan en verdween een beetje krom tussen de kramen.

Zaterdagochtend, markt in Ieper.

Om één uur parkeerden we de auto in Lille. Na tien minuten lopen kwam de eerste patissier in zicht. Wat een weelde, wat een diversiteit, welk een finesse, waar een land groot in kan zijn…

Bij de FNAC ging ik op zoek naar het nieuwe boek van Françoise Bernard, zij is een grootheid in de Franse populaire keuken. Ik had een preview van haar boek gezien in de Delicious en was nieuwsgierig geworden. Na enig gezoek en overleg in de winkel kreeg ik een 1248 pagina’s tellende lijvige foliant in handen gedrukt. Ik moet zeggen, ik was onder de indruk. Een compleet overzicht van de Franse keuken, mooie foto’s en prettig geschreven. Nadeel vond ik de vereenvoudigde receptuur. Ik zag een avocadosoep gemaakt van 2 bouillonblokjes en twee of drie andere ingrediënten. Het smaakt waarschijnlijk best goed maar de Franse keuken is voor mij van een hoger niveau dan hier voorgesteld werd. Vijftig euro is waarschijnlijk ook niet eens te veel maar ik liet het staan. Misschien een goede aanwinst voor jonge Fransen die beginnen met koken en van wie verwacht wordt een heel redelijk aanvangsniveau te hebben.

In de Galeries Lafayette kwam ik op de afdeling van L’atelier du vin terecht.

Há, daar staat een doos met aroma’s die in wijn voorkomen. Eens even ruiken…

Ik pakte op goed geluk een plastic capsule en bracht hem verwachtingsvol naar mijn neus. Met gesloten ogen en een verwachtingsvolle glimlach om de lippen inhaleerde ik het odeur. Hoe zouden de viooltjes ruiken? Zou de acacia net ze lekker zijn als in mijn doos thuis?

Bah! Goor! Vies!! Wat een afschuwelijke lucht. Pipi de chat, ofwel kattenpis! Hoe kan je het treffen. Mopperend stopte ik hem terug en begon eerst maar eens op de achterkant te kijken om te zien welke geur ik zou aantreffen. In deze doos zaten 40 geurmonsters waaronder ook enkele wijnfouten zoals kurk en azijnsteek. Nuttig, zonder meer. Ik wil ze tezijnertijd ook hebben maar zal ze los moeten kopen in het assortiment van Jean Lenoir van Le nez du vin. Verder vond ik een aantal geuren die ik probeerde nogal geparfumeerd overkomen. Zacht in de neus maar te liefelijk, te opgesmukt. Sommige zoals champignon en truffel overtuigden me, andere bevreemdden mij omdat ik ze niet verwacht in wijn te zullen aantreffen. Voor honderdvier euro heb je 40 geuren die een aardig overzicht geven van aroma’s die in wijn voorkomen maar ik vraag me af hoelang ze goed blijven in zo’n plastic capsule en hoe representatief ze zijn.

De terugreis voerde ons langs de Auchan bij Roncq. Het is een supermarkt van ongekende omvang waar het heerlijk inkopen is. Deze dagen is de jaarlijkse Foire aux vin daar in bedrijf. Er is een bijzonder groot aanbod van Franse wijnen tegen aantrekkelijke prijzen. Mijn ogen gingen glanzen toen ik de foire betrad. Het epicentrum werd gevormd door een balie met een slordige honderd geopende flessen erop. Mannen en vrouwen er omheen die uit kleine plastic bekertjes de wijn stonden te keuren. Uiteraard ook twee grote koelkasten want het spreekt voor zich in Frankrijk dat je witte wijn en champagnes op de juiste temperatuur aanbiedt. Achter de balie stond een reusachtige man met een witte stofjas aan. Rustig stond hij iedereen te woord en schonk met vaardige hand in vliegende vaart ontelbare bekertjes vol. Men keek met respect naar hem op.

Ik had een lege grote winkelwagen in mijn handen en begaf me op pad. Geloof me, als je van

Franse wijn houdt is dit een walhalla. Alle grote namen, alle wijnstreken kom je op je wandeling tegen. Ik voelde me als majesteit die na afloop van een receptie zich tussen het volk begeeft en door iedereen even hartelijk begroet wordt. Vriendelijk knikkend schreed ik door paden en bleef hier en daar even staan voor een persoonlijke ontmoeting. Even een handje geven aan een Romanée-Conti (ook van adel), even een klopje op de rug van een Gevrey-Chambertin. Het lijstje dat ik op zak had vergat ik glad en ik volgde mijn intuïtie.

Eén fles wilde ik persé mee naar huis nemen. Ik schoot de tweede man in charge aan.

‘Vous avez un vin de paille?’ vroeg ik hem. Hij was kort, dik en gejaagd.

‘Ah! Vin paille!’ Hij beende weg met zijn witte jas fladderend om hem heen richting Jura. Toen ik hem ingehaald had, nadat ik met mijn wagen rakelings langs vele goed geschoeide Franse scheenbenen was gereden, trok hij net de laatste fles uit het rek. Als een koning ontving ik hem uit zijn handen en nam hem op in mijn gevolg. Wij waren zéér tevreden.

Volgende keer meer over deze bijzondere strowijn.