Nasi kuning, Indonesische gele rijst

Je moet maar geen wonderen verwachten van dit recept, maar het is best aardig als je het eens voor een bijzondere gelegenheid wilt maken. De rijst wordt gekleurd met kunyit. De kleurkracht daarvan is groter dan de smaakafgifte. De pandan zorgt voor een heerlijk aroma en de santen verrijkt de smaak. Kortom: mooi om te zien en net even anders dan de eenvoudig gekookte witte rijst.

Ingrediënten:

• 300 g rijst
• 1 tl kunyit
• 1 sprietje sereh
• 2 daun pandan
• ⅛ blok santen
• zout
• een paar takjes bladselderij

Bereiding:

Kook de rijst volgens de aanwijzingen op de verpakking, of zie het recept voor nasi goreng. Voeg aan het kookwater alle ingrediënten toe, behalve de bladselderij. Verwijder als de rijst gaar is de sereh en de daun pandan en bestrooi de rijst met de zeer fijn gehakte bladselderij.

Oseh oseh, sterk gekruid Indonesisch vleesgerecht met kokos

HIEPERDEPIEP en RETTEKETET! Fan tatteme toffe jongens zijn en dat soort zaken. BINGO!! Het kan niet op!!!

Een visioen. De fanfare gaat voorop en daarachter kom ik, op een grote boerenkar gezeten met een enorme ketel voor me. Zoiets als de koperen ketel van de druïde Panoramix van Astérix en Obélix. Wat een festijn. We trekken van dorp naar dorp en overal staan de mensen langs de kant, juichend en zwaaiend met hun bordjes. Ik deel gul uit met een grote opscheplepel en zie overal tevreden gezichten. Een kolossale smulpartij van allemaal gelukkige mensen achter mij latend. Na elke bocht neem ik zelf ook glunderend een hap uit de ketel waarop spontaan applaus uitbarst. Een volksfeest!

Ach, wat een weelde. We zeggen wel eens tegen elkaar als ik een kookboek koop: al staat er maar één recept in dat echt de moeite waard is… Laat ik nou dat boek al een poosje in huis hebben: De keuken van Melati, van Anny Tissot van Patot. Oh vreugd, waarom heb ik dit gerecht niet als eerste gemaakt toen ik dit boek aangeschaft had? Hoeveel weken van geluk en voldaanheid had ik dan niet gemist! 

Je snapt het al, we waren bijzonder ingenomen met dit gerecht. Het is een sterrecept. Ossie possie zou Klukkluk zeggen. Maar nee, nu geen gedraal, hier komt’ie!

• Ingrediënten:
• 2 uien, fijn gesnipperd
• olie
• 5 teentjes knoflook, geperst
• 2 tl ketumbar
• 1 tl jinten
• 2 cm kencurwortel, in schijven
• 2 cm laoswortel, in schijven
• 4 tl sambal ulek
• l mespuntje trassi
• 5 kemirinoten, fijn gestampt
• l sprietje sereh
• 3 daun jerukpurut
• zout
• 500 g vlees naar keuze, in blokjes
• ¼ blok santen

Bereiding:

Fruit de uien in wat olie en voeg die ingrediënten, behalve de twee laatste, toe. Voeg water toe, zodat er een dikke brij ontstaat. Schep het vlees hierdoor en bak het in hete olie. Voeg dan wat water en de santen toe en laat alles zachtjes gaar stoven. Voeg zo nodig af en toe wat water toe.

Goed, ik heb gekozen voor runderlappen in deze, en heb twee lepeltjes kencurpoeder gebruikt. Ik heb het lekker zacht gestoofd en toen de zaak nog eens ingekookt zodat de smaak zich kon concentreren en dat ik ook nog wat aanhangende saus had. 

Op de foto is het misschien een prutje maar in de mond is het weergaloos.  Hou je van Indonesisch eten? Maken!

Custardcake, in marsepein verpakt!

Je bakt vast ook wel eens een cake met gelijke delen bloem, boter en suiker. Heerlijk, zeker als hij net uit de oven komt. Deze cake is ook zoiets, maar dan nét even anders. 

Toen ik zaterdag over de Frederik Hendriklaan in Den Haag slenterde werd me een klein glaasje likeur aangeboden. Ik mocht kiezen uit tien verschillende smaken en liet me verleiden door Champagne-ganache. Op de stoep heb ik het glaasje leeg gedronken, met mijn ogen dicht. Toen ben ik licht in het hoofd geworden en naar binnen gegaan. Eenmaal binnen bevond ik me in een chocolaterie,- een aangename verrassing, al had ik dat gezien de traktatie op de stoep, niet verwacht. We konden plaatsnemen (het is en blijft Den Haag :-) en bestelden thee. Ik nam er wat bonbons bij, maar toen ik naar ons tafeltje terug liep viel mijn oog plotseling op een heerlijk plakje cake. Hij was omhuld met marsepein en was in drieën verdeeld. 

Dat was de inspiratie voor deze cake. Ik had nog altijd wat rode marsepein uit Frankrijk liggen en die paste wonderwel bij de aardbeienjam die ik ook gebruikte.

Wat gebruikte ik dan precies?

Ik maakte een poundcake van 100 gram boter, 100 gram witte basterdsuiker, 70 gram zelfrijzend bakmeel, 30 gram custardpoeder, twee eieren, een snufje zout en een heel klein beetje citroensap. 

Wat je ermee moet doen?

Eerst de boter met de suiker goed mixen, dan de eieren er één voor één door mixen, en tenslotte de bloem met het custardpoeder er boven zeven en dat met de andere ingrediënten er snel en luchtig door vouwen. 

De vorm invetten en met bloem bestuiven, beslag erin en veertig minuten bakken op 160 graden.

De cake laten afkoelen op een rooster en doormidden snijden. De ene helft met aardbeienjam bestrijken en de andere helft erop plaatsen.

Marsepein dun uitrollen met een deegroller en wat poedersuiker zodat het niet kleeft aan aanrecht of deegroller, en hiermee de cake bekleden. 

Je zou met boterglazuur nog een paar mooie rozetten kunnen spuiten om de cake te versieren. Maar zo is hij ook lekker. De custardpoeder geeft een mooi gele kleur aan de cake en een vleugje smaak.

Poetri Ajoe, Den Haag

Wel een verschil met de schotel die ik gisteren at, al was dat ook Indonesisch. Deze nasi rames kostte €12,50 maar had dan ook wel veel meer te bieden. Twee soorten vlees, vier soorten groente en een aparte saté schotel. Een complete maaltijd die staat in de maag. Portie: meer dan voldoende. Smaak: uitstekend. Presentatie: heel leuk door de aparte schotel saté. Bijkomend voordeel is dat je zelf de gerechten mag uitkiezen, en dat het personeel zeer vriendelijk en hulpvaardig is.
Een minpuntje voor mij is dat de blado (rundvleesgerecht) niet goed zacht gestoofd was.
Verder een aanrader waar ik vast met plezier nog eens zal eten.
Poetri Ajoe, Willem de Zwijgerlaan 55, Den Haag

Nawoord
Dit restaurant ligt net naast de Frederik Hendriklaan, een leuke winkelstraat in Den Haag. Zoals gezegd, dat is leuk. Wat minder leuk is dat ik vannacht wakker werd met een brandende dorst. Ik dronk een glas ijskoud water,- alsof ik gezalfd werd. Een uur later werd ik nogmaals wakker. Onverminderd brandende dorst,- weer een glas. Verder goed geslapen hoor, maar vanochtend... ik heb nog dorst?!

Java Plaza, Rotterdam

Een mooie dag, en ik fiets met een lichte trek over de Nieuwe Binnenweg. Opeens dacht ik weer aan de laatste keer dat ik hier gegeten had. Dat was goed bevallen. Ik stapte naar binnen en bestelde een Nasi putih ajam pedis. Kosten: € 5,- Smaak: heerlijk. Portie: heel redelijk, zeker voor het eind van de middag. Ik kan je dit adres aanraden.
Java Plaza, Nieuwe binnenweg 85a, Rotterdam

Marqt

Terwijl de hemel hier als een grijze matras over de polder ligt denk ik terug aan de zomervakantie. Aan Haarlem, met zijn machtige Bavo, zijn kleine groene straatjes en streegjes, zijn Grote Markt en zijn kleine Marqt. Jawel, je leest het goed: Marqt. We wandelden wat op goed geluk door de stad en opeens werd ik getroffen door de volgende tekst die op de muur geschreven was:

Echt eten volgens Marqt

Bij Marqt vinden we dat jouw eten elke dag echt moet zijn. Dat is goed voor jezelf, voor de mensen die het produceren en voor de omgeving. We zijn bij Marqt dag in dag uit bezig met onderzoeken wat echt is en wat niet. Dat doen we aan de hand van vijf principes: echt eten is oorspronkelijk, gemaakt met respect voor de omgeving, echt vers, met bezieling gemaakt en echt lekker. Al onze producten worden aan deze principes getoetst zodat jij bij ons -zonder erover na te denken- je dagelijkse boodschappen kunt doen.

Dit ontlokte een glimlach rond mijn lippen. Ik moet eerlijk toegeven dat het deels een beetje een vileine glimlach was, en deels een toegefelijke. De wetenschapper in mij, en dan in het bijzonder de filosofisch geschoolde, huivert bij deze omschrijving die wat vaag met allerlei begrippen omgaat. De kookliefhebber kijkt daar doorheen en probeert te begrijpen wat deze wervende tekst te bieden heeft.

Ik liet de tekst de tekst en ging naar binnen. Kort en goed: de filosoof bleef op de stoep staan en de kookliefhebber betrad een walhalla dat hem boeide en verbaasde. Marqt bleek een alternatieve supermarkt te zijn. Het was een prettige ruimte met een ander slag personeel dan dat ik bij AH gewend ben.  (AH, vrijdagavond net voor sluitingstijd, de zaak is nagenoeg uitgestorven en lijkt alleen bevolkt te worden door middelbare scholieren die druk in de weer zijn met dozen, kratten en wagens. ‘Wat ga jij vanavond doen?’ vraagt de ene vakkenvuller aan de andere. ‘Lekker klemzuipe bij … dat deden we vorige week ook.’ ‘Lache daar hè… ik kom daar ook wel is, en met een pilletje op haal ik een uur of vijf wel.’ ‘Eén pilletje? Man, ik neem er minstens anderhalf en soms wel twee. Lekker door die tent heen stuiteren.’ Ik stond boven de worstafdeling en bleef eerlijk gezegd wat langer hangen dan strikt noodzakelijk was. Toen ik opzij keek zag ik twee gezonde vriendelijke jongens die mij niet eens opmerkten.) Terug naar Marqt. Hier werden we geholpen door ouder winkelpersoneel dat een grapje maakte over 1814, zowel de prijs die we moesten betalen als een jaartal in de geschiedenis. Het sprak me toch meer aan, al kom ik ook regelmatig met plezier bij AH. Hadden wij maar zo’n Marqt hier in de buurt, ik zou er vaste klant zijn. Ze hebben een geweldig assortiment met bijzondere producten. Ben je nieuwsgierig geworden naar het concept en waar Marqt nog meer zit, kijk dan eens op hun website.

Smeerproppen

Toen ik alweer een poosje geleden over de ramsj-afdeling van Donner in Rotterdam liep, viel mijn oog op een Indonesisch kookboekje. Ik weet niet meer hoe het heet want ik heb het uiteindelijk niet gekocht. Het stond vol verhalen en biografieën en bevatte ook wat recepten. Niet alle recepten waren ‘Indisch’, er waren ook Hollandse klassiekers bij die ‘op zijn Indisch’ klaargemaakt waren. Ik legde het boekje weer terzijde, maar greep het op het laatst toch weer beet; ik had iets gezien wat even tot me door moest dringen. Dat was het recept van Smeerproppen. We hebben het zondag gegeten en het viel in de smaak. Het is net zo’n hapje als de maiskoekjes maar dan eenvoudiger te maken.

Hier het recept:

• 50 gram bloem
• 2 eetlepels suiker
• 1 ei
• ½ dl melk
• 1 bakbanaan
• ½ liter zonnebloemolie
• Geraspte kaas

Maak een beslag van de eerste vier ingrediënten.

Snij de banaan in plakjes, haal ze door het beslag en bak ze bruin in de hete olie.

Serveer ze met geraspte kaas.

Het beslag was zo gemaakt en daarmee zou je wel twee bananen kunnen bakken.

Ik heb echter frituurvet gebruikt voor het bakken en dat ging ook prima.

Verder leek me de combinatie met kaas niet zo geslaagd. Het kan aan mij liggen, maar zou jij dat lekker vinden? Ik heb er wat poedersuiker over gestrooid en dat smaakte ons wel zo lekker.

Video: Zelf pizza bakken!

We eten graag pizza hier, maar dan alleen als hij ‘huisgemaakt’ is. Daarvoor hebben we een pizzasteen in huis gehaald die de bodem echt lekker maakt.

In het filmpje zie je mijn werkwijze. 

Ik maak eerst het deeg in de keuken machine zodat het kan rijzen.

• 200 gram bloem
• 1 dl lauwe melk
• ½ zakje droge gist
• 1 theelepel suiker
• 3 eetlepels olijfolie
• Snuf zout

Laat de melk, het gist en de suiker 10 minuten staan tot de gist gaat werken. Voeg het dan toe aan de bloem met het zout en de olie. Kneed dit een minuut op langzame snelheid en dan nog vier minuten ietsje sneller. Laat het deeg een half uur rijzen op een warme plek. Kneed het nog kort door en rol het dun en rond uit. 

Dan maakt ik de basissaus.

• Boter en of olie om in te bakken
• 1 ui in ringen gesneden
• 3 knoflooktenen fijngehakt
• 1 blik gepelde tomaten
• 1 blokje tuinkruidenbouillon
• Oregano naar smaak
• Peterselie naar smaak
• 1 theelepel ketjap
• Zout

Begin met het bakken van de ui en voeg wat later de knoflook toe. Voeg de rest toe en  hak de tomaten fijn. Laat alles zachtjes inkoken tot de gewenste dikte. 

Niet zo moeilijk toch? Het is echt onvergelijkbaar lekkerder dan de sausjes die je bij de supermarkt kunt kopen. Het is nog veel gezonder ook want er zitten geen ‘kwaaie’ stoffen in. Misschien vraag je je af wat dat beetje ketjap in dit mengsel doet. Het geeft een klein zoetje (eventueel zou je ook een schepje suiker kunnen toevoegen) en het kleurt de saus mooi. 

Dan rol ik het deeg uit en controleer of de diameter overeenkomt met de pizzasteen (33cm). Daarvoor heb ik een houten plankje met een cirkel erop getekend. Dat plankje bestrooi ik eerst met een heel grove meelsoort, zodat het deeg er later makkelijk af glijdt. 

Het deeg gaat er op, de saus erover en ik beleg de pizza met ham, geraspte kaas en mozzarella. Je kunt natuurlijk naar believen variëren. 

De oven wordt dan met de pizzasteen voorverwarmd op 220 graden of hoger, waarna de pizza een kwartier gebakken wordt.

Het is allemaal prima te doen, alleen de pizza op de steen laten glijden is een lastig karwei, maar daarover later meer.

Veel plezier met de film, muziek voluit, en lekker swingen door de kamer!

De Mekkerstee

De Mekkerstee ligt als een veel te grote bloem op een lang dun steeltje in het Goereese land, net naast Ouddorp. Via dat steeltje, een lange smalle oprijlaan, bereik je de gebouwen: stallen, een landwinkel, een restaurantje en wat uitgestorven ruimtes die blijkbaar nodig zijn om een uit de kluiten gegroeide geitenboerderij te bestieren. 

Ik was er jaren geleden voor het laatst, toen het nog kleinschaliger was, op zoek naar het beste wat het Goereese land te bieden had. Het was, hoe gek ook op mijn leeftijd, mijn eerste bewuste kennismaking met de Geit. Ze bleken veel groter dan ik had gedacht en hadden beslist geen wijze uitstraling, sik of niet. De blik in de ogen van die beesten was eerder van een nerveuze afstandelijkheid die ik gezien de omstandigheden waarin zij verkeerden, wel kon plaatsen. Niet dat er iets op aan te merken was. Ze stonden in een ruime, verlichte stal met veel licht en veel schoon stro op de vloer. Maar ze stonden zo dicht opeen gepakt, en werden door een groot en uitbundig publiek bekeken omdat het lammertijd was. Kleine geitjes sprongen over elkaar heen of boksten tegen de uier van moeder geit. Dit alles gaf het schouwspel een geagiteerdheid die ik, buiten gekomen, als een steen liet vallen terwijl ik de steeds groener wordende polder op me in liet werken.

Mijn gedachten gingen uit naar de Veluwe waar we ooit in februari steels een schapenschuur in keken, waarin een kudde zich had terug getrokken uit een half besneeuwd landschap. Ondanks de lammeren die nog onhandig over de anderen heen klauterden, heerste er rust. Een donkerbruine rust onder een rieten dak op ruw houten palen. Dampende neuzen en stoere vachten. Als of je even een wereld in keek die niet de jouwe was, maar waar je je op een verre manier verwant mee kon voelen. 

Deze keer was de Mekkerstee weer anders. Najaar, waar de laatste resten van een vale zomer aan kleefde. Weinig of geen publiek, een lege stal, en een stille blik door het raam op de rustende kazen die in keurig opeenvolgende reeksen opgebaard lagen.

Buiten kippen die rondscharrelden en mij met hun woordeloze blik onderzoekend aankeken of ik wat te eten had meegebracht. 

Even verderop lag een voldane zeug in haar varkenskot, er buiten lagen de drie biggetjes gebroederlijk naast elkaar. Toen klonk er uit dat machtige varkenslichaam een stotende kreet waarop de biggen hals over kop naar binnen renden en de speen opzochten. 

Ook deze wereld liet ik achter me. 

Ik ging naar binnen en kocht eieren.

Bumbu rujak ikan

Ik had nog geen Indonesische visrecepten die me bevielen. Zonde, want zo af en toe eet ik wel eens ikan Bali,- een stukje makreel in hete saus. Omdat het zo lekker is zet ik me dan over de graten en vellen heen. Nu heb ik de oplossing voor thuis gevonden: volgens Anny Tissot van Patot kun je ook kibbeling gebruiken en die in de saus opwarmen. 

Maar voor dit recept heb ik een mootje vis bij AH gekocht (ben glad vergeten hoe het beestje genoemd wordt) en heb die naar alle tevredenheid opgepeuzeld.

Het gerecht smaakt zacht en vol, is goed van te voren te bereiden en is ook niet moeilijk te maken. Als je eventueel niet aan de verse jahewortel en laoswortel kunt komen, zou ik gewoon de gedroogde vorm gebruiken, die kun je ook bij de supermarkt kopen.

Ingredienten:

• 1 ui, gesnipperd
• 1 teentje knoflook, geperst
• olie
• 2 cm laoswortel, in schijven
• 2 tl sambal ulek
• 2 cm jahewortel, in schijven
• 1 tl kunyit
• 2 tl suiker
• ⅛ blok santen
• 2 dl water
• 300 g stevige vis (kabeljauw, koolvis, schelvis)
• zout

Bereiding:

Fruit de ui met de knoflook in wat olie. Voeg de laoswortel, sambal ulek, jahewortel, kunyit en de suiker toe en bak ze even mee. Voeg dan de santen en het water toe, laat de santen smelten en breng de saus aan de kook. Bestrooi de vis met wat zout, leg de stukken in de saus en laat ze zachtjes gaar worden.

De bumbu met slalot.

De vis gaart in de pan.

Pan

De koning is dood, leve de koning. Mijn oude pan is ongewassen de afvalbak in gegaan. Hij is zo gezegd in het harnas gestorven. 

Wat waren we blij met hem toen hij voor het eerst kwam. ‘Deze pan gaan we goed houden!’ zeiden we tegen elkaar. ‘Brandschoon blijft’ie. Blinkend!’

Dat zeggen we ook altijd tegen elkaar als we een nieuwe oven gekocht hebben. De wens is dan de vader van de gedachte. Maar het lukt gewoon niet, niet met ovens en niet met pannen. We hebben ons ermee verzoend. We poetsen, schrobben en polijsten, we spreken vermanend bij het eerste spatje en vegen dat liefdevol af. Na een aantal spatjes gaat het liefdevolle er een beetje af en komt het cynische stadium: hij is weer vuil, de stinkerd. Uiteindelijk, na jaren van trouwe dienst, zijn we moe geschrobd en gesopt en komen in het hopeloze stadium: dat wordt nooit meer wat. 

Dit afgelopen weekend waren we zover en kochten bij de HANOS-ISPC onze nieuwe pan. Ik gebruik deze pannen al jaren en tot volle tevredenheid. Ik heb momenteel drie pannen in gebruik: een 26 cm met hoge rand, een 24 cm met lage rand en een 20 cm met lage rand. Ik heb er ook nog twee glazen deksels bij gekocht die mij waarschijnlijk zullen overleven. Die zijn niet duur, de pannen wel. De 26 cm pan die we kochten kostte € 77,34. Natuurlijk, je kunt duurder kopen, maar ook een stuk goedkoper. Maar ik gebruik ze voortdurend en vind ze ideaal. Je kunt ze zelfs thuis laten bezorgen. Kijk als je interesse hebt eens hier, bij Gastrolux. Daar kun je alles lezen over de technische kenmerken van de pannen.

Sambal goreng buncis

Buncis! Wat zou dat zijn, een boerendialect? De naam van de nieuwe carnavalshit? ‘We eten buncis, mè bier en schminck.’ Of zou het de encycliek van paus Gregorius de XVI zijn? ‘Buncis et pace omni terra.’

Nee, het is Maleis voor boontjes, sperzieboontjes. 

Tja, ik heb misschien valse hoop gewekt voor sommigen, maar het waren in ieder geval wel hele lekkere boontjes. 

Toch wel, want het begon allemaal in Albert Heijn waar ik mopperend in een bak stond te graaien, omdat ze er zo slecht uitzagen. Maar ik had mijn zinnen op dit gerecht gezet en dus stond ik tien minuten te vissen en te keuren voordat ik een maaltje redelijke boontjes had. Die heb ik thuis bij het schoonmaken nog eens streng toegesproken en daarna was ik mijn gramschap kwijt want ik ging koken. 

En zo is het gegaan:

Ingrediënten:

• 1 ui, gesnipperd
• 2 teentjes knoflook, geperst
• 2 el olie
• 2 cm laoswortel, in schijven
• 2 tl sambal ulek
• 2 daun salam
• 2 tl suiker of gulajawa
• 1 tl zout
• 300 g sperzieboontjes
• scheutje water
• ⅛ blok santen
• 100 g Noorse garnalen (naar wens)

Bereiding:

Fruit de gesnipperde ui met de knoflook in de olie. Voeg zodra de ui glazig is de resterende ingrediënten toe, behalve de santen, garnalen, boontjes en het water. Roer goed. Voeg de boontjes en wat water toe. Laat het geheel pruttelen tot de groente bijna gaar is. Voeg de santen toe en laat het geheel nog even zacht doorkoken. Voeg tot slot eventueel de garnalen toe (niet laten koken, anders worden ze taai).

Ik heb sjalotjes gebruikt ipv uien zoals je hier kunt zien.

Haver-rozijnenkoekjes met cranberries

Zondagavond. Vanuit de rust en vrede van mijn eigen huis, zoals dat zo mooi heet, bedenk ik wat we zoal gegeten hebben de afgelopen dagen. Daar hoor je ons niet over klagen. Donderdag heb ik heerlijke koekjes gemaakt met haver en cranberries. Ik deelde ze uit en ze vielen zo in de smaak dat ik nog net op tijd de laatste kon weggrissen om zelf te proeven. In het weekend een Indonesisch dipsausje gemaakt en opnieuw maiskoekjes, maar dan zonder mais maar met ham. Dank je wel Barbara voor het idee. Ze smaakten heerlijk, zeker met zo’n sausje. Verder nog Bumbu rujak ikan gemaakt, ofwel een zacht gekruid visgerecht dat we onveranderd in ons ijzeren repertoire kunnen inlijven, en een andere sambal goreng buncis. Als je het laatste woord fonetisch uitspreekt dan begrijp je ineens dat we boontjes gegeten hebben. Heerlijk was het, vooral door de garnaaltjes erin. Maar we hebben niet alleen Indonesisch gegeten, ook Zuid-Europees. Omdat ik geen bakbananen kon kopen moest ik iets anders verzinnen voor de zaterdag. Het werd een moussaka met courgettes van Elizabeth David. Er mocht van Elizabeth geen kaas bij maar ik was natuurlijk weer, excuseer, stronteigenwijs. Wel kaas erop en genoten. Elizabeth zat met het gezicht van een zuurpruim mee aan tafel en klaagde dat er munt in had gemoeten, en niet dat zooitje ongeregeld wat ik erin gekieperd had. Ik heb niets terug gezegd want ik had mijn mond vol. Ik keek glimlachend op mijn bordje neer en heb hem helemaal leeg gegeten. Toen ik opkeek was Elizabeth verdwenen.

Tot slot is er een geliefde vertrokken uit dit huis, en is er een ander ingetrokken. Die mag voorlopig een paar jaar blijven en dan zien wel weer verder. Ik bedoel natuurlijk dat ik een oude pan heb weg gegooid en een nieuwe daarvoor in de plaats heb. Wat een zalige pannen zijn dat. Ik vertel je er binnenkort meer over, maar nu eerst die koekjes. Weer uit het Hummingbird bakboek, wat ben ik er toch blij mee. Hieronder het originele recept. Ik heb wel de helft van de rozijnen vervangen door cranberries. Verder vond ik het veiliger om de koekjes 15 minuten op 180 graden te bakken,- de originele aanwijzingen leidden niet tot een gaar resultaat.

• 270 g boter, op kamertemperatuur
• 160 g fijne kristalsuiker
• 160 g donkerbruine basterdsuiker
• 2 eieren
• ¼ tl vanille-extract
• 380 g bloem
• 1 tl zout
• 1 tl zuiveringszout
• 1 tl kaneel
• 110 g havervlokken
• 220 g rozijnen
• 4 bakplaten, bekleed met bakpapier

Verwarm de oven op 170 °C/gasstand 2-3.

Doe de boter en beide soorten suiker in de kom van een keukenmachine met een kunststof deegmes (of gebruik een elektrische handmixer) en klop tot het een bleke, romige massa is. Voeg de eieren één voor één toe, klop kort en schraap steeds de nog niet opgenomen ingrediënten met een pannenlikker van de wand van de mengkom. Schakel de machine naar de laagste stand en klop het vanille-extract door de botermassa. Zeef de bloem met zout, zuiveringszout en kaneel in een kom en meng de havervlokken erdoor. Doe dit mengsel bij de botermassa en klop ze met een garde tot alles goed is vermengd. Roer meteen houten lepel de rozijnen door het deeg tot ze gelijkmatig zijn verdeeld. Schep 20 porties van gelijk formaat op de voorbereide bakplaten. Zorg voor voldoende tussenruimte, zodat de koekjes bij het bakken kunnen uitlopen. Bak ze circa 12 minuten in de warme oven tot ze goudbruin en stevig zijn. Controleer regelmatig of ze niet verbranden. Neem ze als u ze stevig genoeg vindt uit de oven. Laat de koekjes kort op de bakplaat afkoelen en leg ze daarna op een rooster om ze helemaal koud te laten worden.

Koreaanse hartige pannenkoek met kimchi

Hiep hiep hoera! Je kunt nu ook bloggen met je smartphone als je onderweg bent. Als je zit te eten dus, en wel nu; in Rotterdam bij Gamasot.
Het is weer een nieuwe culinaire ervaring. Een heerlijk voedzaam en vegetarisch gerecht.

Gevulde runderrolletjes, paupiettes de boeuf

Het is wel een gepruts om de lapjes te vullen, maar je krijgt er dan wel iets heel lekkers voor terug: lekkere jus, heerlijke vulling, smakelijk stukje vlees.

Het recept komt uit Elizabeth Davids beste recepten en heb ik zonder enige verandering in de receptuur gemaakt. Misschien een goed idee voor het komende weekend. Het is wel weer voor zo’n heerlijke pannetje op het fornuis!

Voor de vulling: 

• 2 uien fijn gesnipperd 
• 60g champignons
• 6o g spek
• braadvet of olie. 
• 1 dessertlepel citroenrasp
• 1 eetlepel gedroogd broodkruim 
• een handvol peterselie 
• peper en zout
• 1 ei
• 8 dunne lapjes van staartstuk of bovenbil, zonder vet ca. 30 per stuk 
• zout en peper, tijm 
• bloem 
• braadvet of olie 
• 1 teen knoflook
• 1 eetlepel dijonmosterd

Bak de uien en champignons met het spek in een beetje braadvet en meng er dan de citroenrasp, het broodkruim, de peterselie, het geklopte ei en peper en zout naar smaak door. Sla de lapjes rundvlees plat en bestrooi ze met zout, peper en tijm. Leg op elk stukje vlees een bergje vulling, rol ze op en zet ze vast met een tandenstoker of bind ze op met keukentouw. Wentel ze door bloem en braad ze aan in een niet te grote, ondiepe braadpan. Giet er zoveel water bij dat de rolletjes onderstaan en laat ze 30 minuten op laag vuur stoven. Plet nu met de punt van een mes een stukje knoflook, doe dat samen met de mosterd bij de saus en laat het geheel nog 30 minuten stoven. De saus moet romig en pittig zijn. U kun deze runderrolletjes van tevoren maken en weer opwarmen. Dien op met gekookte rijst of aardappelpuree. Voor vier personen.

Heerlijke sambal!

Ik weet niet meer in welke winkel ik dit flesje sambal gekocht heb, maar als je weten wilt waar je het krijgen kunt, kun je hier op de link drukken.

Ik had ooit al eens iets gelezen over deze sambal en toen ik hem tegen kwam heb ik hem dan ook zonder aarzelen gekocht. 

Vandaag ging hij open en kon ik hem proberen bij een gekochte nasi rames. Er zijn veel sambalans te koop maar eentje op basis van tomaat was ik nog niet tegen gekomen. Nu dus wel en ik moet zeggen, hij smaakt heerlijk. Absoluut niet te scherp en bijzonder smaakvol. Als zo’n product dan ook nog eens fatsoenlijk gemaakt is en bekroond met een prijs, dan kan het niet meer op.

Ik kan hem je van harte aanbevelen!

Kue jagung, ofwel Indonesische maïskoekjes

Dit hapje stond al een poosje op mijn lijstje. Ik had het vroeger al eens gegeten aan, zeg maar een ‘Indische borreltafel’, en vond ze erg lekker. Als je ze niet kent kun je misschien het beste denken aan viskoekjes; smaakvol en best wel voedend. Ze waren snel gemaakt en snel gegeten. Heerlijk op een zondagmiddag! Ook dit gerecht komt weer uit het boek De keuken van Melati, recepten uit de Indonesische keuken, door Anny Tissot van Patot.

Ingrediënten:

• 1 blikje maïskorrels
• 1 ei 
• 1 uitje, fijn gehakt
• 1 tl ketumbar
• 2 teentjes knoflook, geperst
• 2 el kecap
• 2 tl sambal ulek
• 2 el fijn gehakte selderij
• 150 gr zelfrijzend bakmeel
• Olie

Bereiding:
Pureer de maïskorrels in een keukenmachine of wrijf ze fijn in een ulekan (vijzel).
Maak hiervan met alle ingrediënten, behalve de olie, een dik beslag.
Verhit een laagje olie in een koekenpan. Vorm met twee lepels kleine, platte koekjes en bak die goudbruin en gaar.
Serveer warm of koud.

Hierboven staat het originele recept. Maarrrr, ik heb wat zout toegevoegd, peterselie gebruikt, en ik heb alles (behalve het zelfrijzend bakmeel) in de keukenmachine gedaan en enige seconden gepureerd. Toen heb ik het mengsel met het zelfrijzend bakmeel vermengd en er koekjes van gebakken. Mijn vuurtje stond eerst te hoog, dus pas op, ik heb je gewaarschuwd ;-)
Ik heb wat foto’s gemaakt zodat je kunt zien hoe één en ander in zijn werk ging en hoe dik het beslag geworden is. Veel plezier ermee.

Tuinboontjes met spek

Ik heb het boek Elizabeth Davids beste recepten gekocht en ben daar heel blij mee. In de stortvloed van kookboeken die er jaarlijks verschijnen was dit er voor mij eentje die zich daarvan onderscheidt. En wel om een heel aparte reden: Elizabeth David was één van de eersten die in jaren vijftig zestig kookboeken schreef voor een groot publiek, en ik wilde graag een boek hebben van één van die pioniers. Ik kwam er wel achter dat Elizabeth wat ‘losjes’ schrijft als het op hoeveelheden en andere aanwijzingen aankomt. Maar dat mag de pret niet drukken. Als voorbeeld geef ik hier haar recept van tuinbonen met spek.

Smelt 60 g in blokjes gesneden mager spek (of ham, of koud varkensvlees) in een beetje boter. Voeg I kg gekookte tuinbonen toe, 2 of 3 eetlepels lichte bechamelsaus, een beetje room en een heel klein beetje fijngehakte peterselie. Laat dit samen 5 minuten stoven. Voor vier a vijf personen.

Ik kocht mijn tuinbonen op de markt en kreeg daar nog een kruid van de groenteman mee dat naar zijn zeggen bijna niet meer te verkrijgen was, maar ik kreeg het gratis van hem. Het bleek bonenkruid te zijn. De andere klanten aan de kraam begonnen direct een discussie hoe het te gebruiken. Overeenstemming was ver te zoeken. Sommige vonden het veel te sterk van smaak, anderen kookten het tot het bittere eind mee. Ikzelf koos voor de middenweg.

Het was een heerlijk schoteltje dat ik in de dagen voor de vakantie maakte. Het kostte wel even werk om de bonen te doppen, maar dat gaf dan ook weer een ouderwets ambachtelijk gevoel. Iets wat ik zeker in verband met eten, zeer kan waarderen.

Houten-pasta-slierten-snijder

Mijn blik dwaalde over de tientallen dvd’s die door het witte tl-licht beschenen werden. Ineens zag ik een Franse film over het leven van François-René Chateaubriand. Op slag was ik weer op dat kleine eilandje bij Saint-Malo waar hij begraven ligt. Hoog boven de beukende golven van de oceaan, omgeven door krijsende meeuwen, ligt zijn eenzaam graf op een reusachtige rots. Toen we het eiland moesten verlaten vanwege de opkomende vloed, heb ik nog vaak achterom gekeken. Het maakte diepe indruk op me. 

Ik keek op de achterkant van de dvd en las dat de man de grote gebeurtenissen van zijn tijd meebeleefd had: de Franse revolutie, de Amerikaanse revolutie. En dat hij omging met alle grote hoofdrolspelers zoals Robespierre, Napoleon en Washington. 

Ik staarde uit het raam naar het passerende winkelde publiek en bedacht wat er allemaal gedurende mijn leven had plaatsgevonden: de mens die voet op de maan zette, de aanslagen op 9/11 die de wereld in een ander perspectief plaatsten, een grote economische crisis, de Arabische Lente, een kernramp in Fukushima. En met het tegenwoordige internet, maar ook met de televisie die de landing op de maan uitzond, zat ik er als het ware boven op. En toch, de wereld draaide gewoon door, de zon scheen en ik deed mijn boodschapjes…

En zo komen we dan bij het onderwerp waar ik het over hebben wilde: mijn houten-pasta-slierten-snijder!

Op een mooie dag in de vakantie, de zon scheen, fietsten we Haarlem binnen. In het centrum, in één van die kleine smalle winkelstraatjes, zetten we onze fiets neer en wandelden richting Bavo. Ik genoot van de sfeer. Bijna geen ander geluid dan wat voetstappen van wat mensen, winkeldeuren die gastvrij open stonden en een warme schaduw die verademend werkte na die fietstocht. We liepen een oud boekenwinkeltje binnen waar het opeengepakte aanbod generaties stof en verstomde verhalen stond uit te dampen. Achter de toonbank stond een professortje uit de negentiende eeuw met een stofjas aan. Hij voelde zich duidelijk niet op zijn gemak in deze tijd, en had als enige missie zijn collectie te beschermen tegen ongenode gasten. Daartoe had hij grote toonbanken strategisch geplaatst, en de boeken waar je nog wel bij kon komen in plastic ingepakt. Hij groette kort en kuchte hoog, draaide zich om, verdween, en liet ons alleen. Alleen in de stilte en die geur van oude vergeelde boeken. 

Maar nou dwaal ik weer af! Mijn houten-pasta-slierten-snijder.

Zo wandelden we een keukenwinkel in waar ik heerlijk kon neuzen en allerlei ongekende bakblikjes, kwastjes, matjes, spuitbusjes, eierwekkers en hebbedingetjes tegenkwam. Toen zag ik mijn houten-pasta-slierten-snijder en bedacht dat dit nou precies was waar ik al een tijd op had gewacht. Door de aanschaf van mijn Kenwood keukenmachine kon ik heerlijk pasta rollen maar niet meer snijden. Dat heb ik sindsdien steeds met een mes gedaan,- gewoon sliertje voor sliertje. 

Ik heb hem voor € 5,- gekocht, pasta gemaakt, en hem erover heen gerold. En wat gebeurde er? Weinig. Mijn sliertjes raakten niet los van elkaar, ik hield een lasagnalap over met afdrukken van die houten-pasta-slierten-snijder. Hoe hard ik ook drukte, los kwamen ze niet. Maar ik kon ze wel gemakkelijk los trekken en op een warrig hoopje gooien. 
Wat ik dan met mijn mooie houten-pasta-slierten-rekje moet doen weet ik nog niet, ze hingen daar zo mooi op te drogen. Maar wellicht als ik weer eens Haarlem in fiets, krijg ik daar nog een idee voor.