Masala dabba

Ik heb hem! Eindelijk! Het was liefde op het eerste gezicht. En zoals dat gaat begint het met een zorgeloze blik in het voorbij gaan en eindigt het met een obsessie. Dit was geen uitzondering.
We liepen Het Kookpunt, dé kookwinkel van Rotterdam, binnen en ik zag hem onder op een plank staan. Ik liep gewoon door. Ik heb verder nog van allerlei leuks gezien. Ik heb nog een leuk gesprek gevoerd over messen slijpen en aanzetstalen. Ik heb niet eens meer aan mijn masala dabba gedacht totdat ik weer bij de uitgang kwam. Ik kreeg een kleur en voelde me ongemakkelijk. Dit keer bleef ik staan en nam hem argeloos in mijn handen. Hij was mooi en strak vormgegeven. Ik had nog nooit zo iets gezien maar voelde instinctief dat ik dit altijd al gehad wilde hebben. Een doos van roestvrij staal met een doorzichtige deksel die luchtdicht afsluit. De masala dabba bevat zeven bakjes met een lepeltje waar je kruiden in bewaart. In India is er in elke keuken een te vinden.
Ik zette hem terug en lag diezelfde avond al op bed naar het plafond te staren. Wat zou ik niet gelukkig zijn als ik ook zo’n doos zou hebben. De volgende dag heb ik in Frankrijk heel wat buitenlandse winkels bezocht in de hoop dat ze daar ook te koop waren. Tevergeefs. Kookwinkels binnen gelopen. Tevergeefs. Ik moest nog een volle week wachten voordat ik mijn dabba in de armen kon sluiten. Mijn toverdoos, mijn alchemistendoos. Ik heb hem gevuld met specerijen die in exotische uithoeken van de wereld te koop worden aangeboden. Als je hem opendoet dan kleurt en geurt het je tegemoet. Duizelingwekkende aroma’s vermengen zich met elkaar en vullen je neus. Wat een weelde, wat een rijkdom. Als je gaat koken gebruik je je zintuigen. Je kijkt niet meer op het etiket van het doosje maar je kiest op kleur en je ruikt.
Deze liefde gaat beslist een leven lang mee.