Heb je misschien ook het boek De vliegeraar van Khaled Hosseini gelezen? Ik raakte al snel in de ban van de vertelkunst van Hosseini en kon na verloop van tijd gewoonweg niet meer stoppen met lezen. Mijn bewondering groeide met ieder hoofdstuk. Nou moet ik zeggen dat die bewondering nadat ik het boek uitgelezen had langzaam wat taande om redenen die ik hier maar niet uit de doeken zal doen. Ik raakt in ieder geval wel nieuwsgierig naar zijn andere roman, Duizend schitterende zonnen. Ik ging op zoek naar een recensie in het NRC. Na lezing besloot ik dat het boek niet voor mij bestemd was. Ik vond De vliegeraar bij tijd en wijle gruwelijk maar kreeg het idee dat Duizend schitterende zonnen nog veel gruwelijker zou zijn. In de recensie werd gewag gemaakt van een vrouw die van haar man kiezelstenen moest kauwen. Het beeld bleef me nog een poos bij en bedrukte me. Kiezelstenen kauwen...Toen ik een paar dagen geleden na lange tijd weer eens door Brussel liep viel het me op hoeveel chocolaterieën er wel niet waren. Ik zag de meest prachtige en verlokkende chocoladecreaties. In een winkel viel mijn oog plotseling op een schaal kiezelstenen. Hij stond tussen allerlei andere schalen met lekkernijen uitgestald.
Ik kon het niet laten. Ik pakte er eentje op en moest even voelen. Keihard. Toen ik hem zachtjes liet vallen klonk er een hard stenen geluid. Was dit nou geschikt voor menselijke consumptie? Het zag er wel heel decoratief uit, maar dat is toch geen reden om het tussen allerlei andere zoetigheden te plaatsen. Iemand zou eens een steentje in zijn mond kunnen stoppen.
Ineens zag ik voor me hoe het op ons servies zou staan. Ik nam een zakje en ging naar de kassa.
'Zijn dit nou échte kiezelstenen?' begon ik ongelovig.
'Ja, dat zijn kiezelstenen, van marsepein', zei de verkoopster.
Ik knikte maar geloofde haar niet. Marsepein... dat is zacht. Mijn gekochte kiezelsteentjes konden glas breken...
Gisteren zette ik het na de koffie op tafel. De visite keek er naar en twijfelde. Het was een stille, onuitgesproken twijfel. We praatten door, dronken onze espresso of cappuccino en keken zo nu en dan steels naar het schaaltje kiezeltjes. Nadat ik een anekdote verteld had waar iedereen naar geluisterd had pakte ik een kiezelsteen van het schaaltje en stak hem achteloos in mijn mond. Het bleef stil. Ik draaide voorzichtig de steen in mijn mond rond. Hij smelt niet, dacht ik nog, en zette mijn kiezen heel voorzichtig op het keitje. Ik zette voorzichtig kracht. Niets... Ik dacht aan mijn nog kroonloze gebit en draaide opnieuw de steen tussen mijn kiezen. De visite keek mij nog steeds sprakeloos aan alsof ik een handstand op de eettafel uitvoerde.
Ik haalde adem en beet.
'Lekker hoor', zei ik langzaam knikkend.
Zachte marsepein in een suikerlaagje gehuld. Prachtig gedecoreerd en zeer smakelijk.
Onder het genot van mijn laatste slokje espresso besloot ik misschien dan toch maar eens Duizend schitterende zonnen te gaan lezen.
Posts
