maandag 27 juni 2011

Toko Tijm gaat met jaarlijks verlof

Deze ochtend voelde ik het, het wordt warm vandaag. Dat heeft niets met het KNMI  te maken, maar alles met mijn boeren intuïtie. 
De zomer komt! We gaan er met ons allen van genieten. Van blauwe luchten, loom makende hitte, het geluid van een bij dat vluchtig tot je door dringt, de geur van houtskool, een ijsje op een lekker plekje voor jou alleen. Het is te veel om op te noemen. Maar als wij weer terug zijn ga ik dat toch hier proberen. Ik wil het verhaal schrijven van een mooie zomer. Van de de streken die we gaan bezoeken en de culinaire ontdekkingen daar, van de gerechten die ik thuis maak en misschien wel van de improvisaties op mijn Cobb (een bbq die ik in de zomer vaak gebruik). Misschien komen we wel weer in Frankrijk, en dan ga ik beslist een berg macarons eten, want ik heb onlangs hierover een heel leuk boekje gekocht met recepten die niet kúnnen mislukken. Misschien wel een leuk idee voor een filmpje. De laatste tijd kijk ik ook heel heimelijk naar het boek Elizabeth Davids beste recepten. Volgens mij is dat onweerstaanbaar geworden als ik van vakantie terug ben.
Kortom: het grote feest gaat beginnen en ik wens iedereen een hele fijne vakantie toe! Wie dan ook, waar dan ook!
Tot na de hitte ;-)
Theo

zaterdag 25 juni 2011

Singaporaanse garnalencurry

Jawel, weer eentje uit het boek Curry Bijbel van Madjur Jaffrey. We aten hem bij de eieren met curry,- een vegetarische maaltijd dus. Eentje die goed smaakte.
Daar gaat hij dan. Voor 6 personen:
  • 4 eetlepels olie
  • 2 theelepels komijnzaad
  • 1 theelepel venkelzaad
  • ½ theelepel fenegriekzaad
  • 10 à 15 kerrieblaadjes
  • 100 gram sjalotten
  • 4 teentjes knoflook in dunne plakjes
  • 1 middelgrote tomaat, klein gesneden
  • 2 theelepels verse geraspte gember
  • 1 theelepel gemalen koriander
  • 2 theelepels gemalen komijn
  • ½ theelepel kurkuma
  • 2 theelepels cayennepeper
  • 1 eetlepel paprikapoeder
  • 1 eetlepel tamarinde, ok citroensap
  • 2 theelepels zout (mijn wenkbrauwen schieten hier naar mijn kruin)
  • 900 gram grote garnalen
  • 400 ml kokosmelk uit blik
  • Handje verse koriander, gehakt
Verhit de olie in een pan en doe er het komijn-,venkel- en fenegriekzaad in. Iets later de kerrieblaadjes. Roer alles een keer door en voeg de sjalotten met de knoflook en de gember erbij. Zet het vuur lager en bak alles zacht en bruin. Los dan de tomaten hierin op. Doe de andere kruiden erbij met 250 ml water en de tamarinde of citroensap. Laat de saus een kwartier doorkoken. Doe er dan de kokosmelk met de garnalen en het korianderblad door en wacht tot de garnalen niet meer transparant zijn. Heerlijk!

donderdag 23 juni 2011

Kleine Yorkshire pudding met rundvlees en mierikswortelsaus


Dit recept komt uit Engeland, dat kan niet missen. Het is ook van een Engelse kok, Delia Smith, en komt uit haar boek Keukengeheimen deel 3.
Ik moest iets maken voor een buffet en kwam dit gerecht tegen dat makkelijk te maken is en bovendien van te voren is te bereiden. Het is ook makkelijk mee te nemen en, smaakt goed!
Voor 24 stuks:
  • 175 gram bloem
  • 2 grote eieren
  • Zout en peper
  • Twee eetlepels rundvet, maar ik nam een kneepje knijpboter
  • 1 3/4 dl melk
  • 1 1/4 dl water
  • 700 gram runderhaas aan een stuk (twee pakjes rosbief gaat ook prima!)
  • De saus:
  • 2 eetlepels mierikswortelsaus
  • 2 theelepels grove mosterd
  • 1 eetlepel crème fraîche
Eerst maak je het beslag. Doe alle ingrediënten in een kom maar gebruik een derde van de melk. Klop met de mixer tot een goed gemengd beslag. Voeg dan de rest van de melk toe en roer het beslag glad.
Vet een muffinblik van 5 à 7 cm in en schenk daar 1 of 2 eetlepels van het beslag in. 

Zet dat 20 minuten in een voor verwarmde oven van 220 graden. Je denkt misschien dat je veel te weinig beslag hebt, maar let op, ze zullen de pan uit rijzen. 

Maak de saus door alle ingrediënten samen te voegen en glad te roeren. Delia zegt 1 opgehoopte eetlepel te gebruiken en kan daar later 24 theelepels uit toveren. Dat lukt mij dus niet, daarom heb ik een bekertje crème fraîche genomen.
Laat de puddings op een rooster afkoelen en beleg ze met een plakje rosbief.

Garneer met de saus en wat peterselie of waterkers.

dinsdag 21 juni 2011

Hardgekookte eieren in een saus uit Nieuw Delhi


Alweer een recept uit het boek Curry Bijbel van Madjur Jaffrey. 
We hebben gesmuld. Misschien dat ik de curry een volgende keer iets zou veranderen, maar zo is hij ook goed. Je moet ook voor dit recept weer het één en ander in huis hebben, maar dan eet je ook heel lekker en authentiek. Heel veel werk is het niet.
  • 4 eetlepels olie
  • 150 gram ui, in dunne halve ringen
  • 5 à 6 teentjes knoflook, uitgeperst
  • 1 eetlepel gemalen koriander
  • 2 theelepels gemalen komijn
  • 1 theelepel kurkuma
  • 1 ½ theelepel cayennepeper
  • 2 theelepels knalrood paprikapoeder
  • 4 eetlepels volle yoghurt
  • 2 middelgrote tomaten, heel klein gesneden
  • 350 ml kippenbouillon
  • Misschien wat zout
  • 120 ml slagroom
  • ½ theelepel garam masala
  • 1-3 groene rawitpepers (heb ik niet gebruikt, wat chilipoeder deed het hem)
  • 4 eetlepels fijngehakt korianderblad
  • 8 hardgekookte eieren
Bak in de olie de uien in een minuut of 7 mooi bruin. Voeg de gember en de knoflook toe en bak nog een minuut. Roer er dan de koriander, cayennepeper, komijn en paprikapoeder door. Dan volgt de yoghurt en roer tot die is opgenomen.
Voeg de tomaten toe en prak ze een beetje tot ze opgelost zijn. Dan gaat de bouillon erdoor en laat je alles met deksel 15 à 20 minuten zacht koken. Roer dan de room erdoor en de garam masala, de pepers en het korianderblad. Proef of er nog zout bij moet en serveer met de eieren. 
Ikzelf heb de saus wat in laten koken zodat hij wat dikker werd. Een volgende keer zou ik eens kunnen proberen om de saus te pureren zodat hij een wat zijdeachtige structuur krijgt.

zondag 19 juni 2011

Kedgeree met zalm


Alweer een Engels gerecht. Niet dat ik dit nou de laatste keer gegeten heb, maar het is goed om de sfeer nog even vast te houden van de White Cliffs of Dover.
Het recept komt uit het boek Gordon Ramsay maakt het eenvoudig. Het is dan inderdaad eenvoudig te maken, en van Gordon Ramsay. Ik heb het recept gehalveerd, en dan heb je ruim voldoende voor twee mensen, maar hier zijn de originele hoeveelheden.
  • Een stukje zalm van 375
  • 1 theelepel kurkuma
  • 225 gram basmatirijst
  • Snufje saffraandraadjes
  • 4 eetlepels olijfolie
  • 100 gram kerstomaten, gehalveerd
  • 4 scharreleieren
  • 400 ml visbouillon
  • 2 sjalotjes, gehakt
  • 75 gram boter in blokjes
  • 3 eetlepels gehakte bladpeterselie
  • Zout en peper

Snij de zalm in stukken en marineer met de kurkuma.
Doe de rijst in een pan, voeg 500 ml water en laat 7-8 minuten koken tot het water is opgenomen.
Bak de zalm in wat olie gedurende 2 à 3 minuten.
Bak de tomaten een paar minuutjes in wat olie en zet beide apart.
Kook de eieren hard, pel ze en halveer ze.
Bak de sjalotjes in wat olie tot ze zacht zijn. Voeg dan een derde van de boter toe en de rijst. Bak al roerend. Voeg een scheutje bouillon toe en roer tot de vloeistof is opgenomen. Maak zo de bouillon op. Voeg er dan de rest van de boter bij en laat die smelten.
Schep dan de zalm door de rijst, de tomaten, peterselie, en voeg eventueel zout en peper toe. Halveer de eieren en serveer die bij de rijst.

vrijdag 17 juni 2011

Gestoomde arbrikozenpudding


Ik heb hem! Ik schreef er hier al eerder over en nu heb ik hem gekocht: Een stoompuddingvorm bij Dille en Kamille. Ik kreeg een paar leuke reacties en zag zelf ook nog een recept staan in het boek Gordon Ramsay maakt het makkelijk. Het was nog best een spannende onderneming om het geheel klaar te maken en te proeven. Het bereiden gaat eigenlijk heel makkelijk (leve de keukenmachine), en de smaak was bijzonder. De    pudding doet een beetje aan een cake denken maar dan warm en vochtiger. De pudding is zelf niet zoet, wat een goede zaak is denk ik, en maakt de heerlijke saus een ideale begeleider. 
Kortom: heel bijzonder en heel lekker. 
  • 10 verse abrikozen
  • Boter om in te vetten
  • 100 gram zelfrijzend bakmeel
  • 125 gram niervet (maar ik nam boter) in stukjes
  • 3 scharreleieren
  • Geraspte schil van een ½ citroen ( heb ik weg gelaten vanwege het risico op echtelijke oneenigheid)
  • 60 gram wit broodkruim

Saus:
  • 30 gram zachte boter
  • 65 gram lichte basterdsuiker
  • 75 ml abrikozenpuree
  • 50 ml slagroom

Snij om te beginnen een derde van de onderkant van de abrikozen af, en ontpit de andere delen.
Beboter (Baukje spray in mijn geval) de puddingvorm en leg de stukjes abrikoos op de bodem.
Pureer de andere delen in de keukenmachine. Bewaar 100 ml voor de pudding en 75 ml voor de saus. Je houdt dan overigens nog een ruime hoeveelheid over.
Doe de bloem, boter, eieren (en citroenschil) in de keukenmachine en pureer 30 seconden. Voeg dan het bakpoeder, de abrikozenpuree en het broodkruim toe en pureer nog eens 30 seconden. 
Doe dit mengsel in een puddingvorm en zet die met deksel gedurende 5 kwartier in een stoompan. Gordon schrijft 2 uur voor, maar bij mij was het karwei in 5 kwartier gedaan. 
De saus maak je door de boter en de suiker op laag vuur in een pan om te roeren totdat de suiker opgelost is. Zet het vuur dan wat hoger en laat al roerende de massa wat kleur krijgen. Haal hem dan van het vuur af en voeg de abrikozenpuree en de slagroom toe.
Serveer de saus en de pudding warm.

woensdag 15 juni 2011

Victoria Sponge Cake


Het klinkt zo koninklijk, vind je niet? Misschien verwacht je een negentiende eeuwse kermistaart met heel veel toeters en bellen, maar dan vergis je je. Integendeel, het is voor mijn gevoel meer een huis-tuin-en-keukentaart, eentje die elke huisvrouw/man kan maken. Geen omstandige fratsen, maar twee lagen cake die op elkaar geplakt worden met een laag jam, slagroom en aardbeien. Het klinkt zo simpel maar smaakt toch reuze lekker, zeker als hij net gebakken is. Maar een dag bewaren gaat ook goed, inclusief slagroom en al. Het is echt een taartje dat iedereen kan maken, er prachtig uitziet en heerlijk smaakt.
Wij waren vorig weekeinde in Canterbury, Kent. Als eerste gingen we in Tiny Tim’s Tearoom zitten om daar een creamtea te gebruiken. Dat zijn twee scones met een potje thee. Je moet je voorstellen dat ik in één van de beste tearooms zat van het stadje en dat ik daar twee gigantische scones voorgeschoteld kreeg met drie minuscule schaaltjes met boter, jam en clotted cream. Nou, boter gebruik ik eigenlijk nooit, jam des te meer, en clotted cream… Dat is zo machtig, als ik me goed herinner moet je crème fraîche laten inkoken  om clotted cream te verkrijgen. Dat is mij een beetje teveel van het goede. 
Eigenlijk zat ik nog zo vol van een bun met bacon en HP’s brown sauce die ik in Dover had gegeten, dat er redelijkerwijze geen plek meer was voor een creamtea. Maar ja, je bent in Canterbury, ziet zo’n verrukkelijke tearoom met een counter vol met heerlijk Engels gebak, en je gaat voor de bijl. Ik heb echt mijn best gedaan om mijn bordje leeg te eten, heus, maar ik kreeg het gewoon niet meer weg. En dan, ik kan het hier eigenlijk niet opschrijven, maar die van thuis vond ik veel en veel lekkerder. Ja echt, deze waren vrij hard. Je had er zowat een steakmes voor nodig om ze door te snijden, en dan met dat karige beleg…

Ik had dus beter een Victoria kunnen nemen. Je snapt het al, om een week later nog eens Engeland terug te halen, heb ik een Victoria gebakken.
lunch in Dover.
Mijn recept is gebaseerd op dat van Delia Smith. De hoeveelheden heb ik aangepast omdat ik wat kleinere bakvormen heb gebruikt. Ik heb er eentje van 15 cm bij Dille en Kamille gekocht (samen met een stoompuddingvorm!), en had er nog eentje staan van die afmeting. 
Ik moet zeggen dat haar bereidingswijze een mooi resultaat oplevert. Ik kan het je aanbevelen. 
  • 70 gram zelfrijzend bakmeel
  • 70 gram boter op kamertemperatuur
  • 70 gram witte basterdsuiker
  • 2 kleine eieren
  • aardbeienjam
  • wat aardbeien
  • slagroom
  • poedersuiker

Klop met de mixer de boter met de suiker langdurig totdat alle suiker is opgelost en het mengsel luchtig wordt. 
Voeg dan lepeltje voor lepeltje het ei erbij en blijf kloppen totdat het helemaal opgenomen is. Zeef een ¼ van de bloem hierover en werk het erdoor met een metalen lepel. Gewoon vouwen, zodat zoveel mogelijk lucht bewaard blijft. Ga zo door totdat alle bloem op is.
Neem twee springvormen van 15 cm en bekleed de onderkant met bakpapier. Niet moeilijk doen maar doorpakken nu: leg simpel een vel bakpapier op de bodem en klem daar de rand overheen. Twee seconden! Vet de zijkanten in met boter.
Verdeel het beslag over de twee vormen en bak ze in een voor verwarmde oven van 160 graden gedurende 20 à 25 minuten.
Neem ze uit de vorm en laat ze op een rooster afkoelen.
Klop wat slagroom stijf met suiker en werk daar wat klein gesneden aardbeien doorheen.
Besmeer een helft met aardbeienjam, bestrijk dit met de slagroom en plaats de andere helft hierboven op. Werk de bovenkant af met wat poedersuiker en wat aardbeien ter garnering.
Zelfs na een dag in de koeling was de taart nog lekker om te eten, al was hij wel wat minder zacht geworden.

Hier ging ik met veel plezier naar binnen. We zaten beneden rechts aan het raam.
Volgende keer kies ik dus iets uit dit dit assortiment.


maandag 13 juni 2011

Techniek techiek

Even een kort berichtje tussendoor.
Voor diegenen die Tijm en Suikerbiet (ook) op hun mobiele telefoon volgen, heb ik goed nieuws.
Als je nu op T&S kijkt is de site geoptimaliseerd voor een mobiele telefoon. Je ziet alle content alleen is het nu netjes voor een kleiner scherm gerangschikt. Je hebt bovendien een handig overzicht van de laatste vijf artikelen, of meer, als je door klikt.
Wil je graag op de hoogte blijven van gepubliceerde artikelen dan kun je je nu ook opgeven aan de linkerzijde met je e-mailadres. Je krijgt dan elke keer een e-mail als er iets op mijn blog gepubliceerd wordt. Misschien makkelijk met mijn 'vakantiestiltes',- je weet dan vanzelf wanneer ik weer met bloggen begonnen ben. Voor alle duidelijkheid, je e-mailadres wordt niet bij mij bekend gemaakt. Alles gebeurt door een derde partij.

zondag 12 juni 2011

Kipcurry, met een saus van amandelen en kokos


Dit recept komt uit het boek Curry bijbel van Madjur Jaffrey.
Toen ik het zag leek het me de moeite waard het eens te proberen. Het leverde een lekkere curry op. Maar, eerlijk gezegd, wij waren er niet verrukt van. Misschien komt het wel door de kip de ik gebruikte. Ik had nog wat stukken scharrelkip in de diepvries liggen en heb deze ervoor gebruikt. De kip was dus niet ‘je dat’, maar de saus was heerlijk,- dat kun je je misschien voorstellen als je de ingrediënten doorleest. Heel bijzonder is ook de pasta die je maakt van ongekookte rijst en noten met wat specerijen. Dat had ik nog niet eerder gedaan, en het was met de keukenmachine een fluitje van een cent. Volgens mij bindt het de curry en voegt het natuurlijk ook smaak toe.
Dit zijn de ingrediënten volgens het originele recept:
  • 1 kip zonder vel in delen
  • 2 eetlepels gemalen koriander
  • 4 theelepels gemalen komijn
  • 4 theelepels gemalen venkelzaad
  • 1 theelepel cayennepeper
  • Zout
  • 1 eetlepel ongekookte rijst
  • 2 eetlepels gedroogde kokos
  • 3 kardemompeulen
  • 2 kruidnagels
  • 2 eetlepels amandelen
  • Scheutje olie
  • 1 kaneelstokje
  • 1 theelepel fenegriekzaad
  • 2 sjalotjes in dunne ringetjes
  • 2 teentjes knoflook, fijn gesneden
  • 1 groene chilipeper
  • Stukje vers pandanblad van 5 cm
  • 150 gram tomaten, klein gesneden
  • 120 ml kokosmelk uit blik

Wrijf de stukken kip in met de vier kruiden en het zout.
Rooster de rijst in een droge koekenpan tot hij goudgeel is, en voeg dan de kokos erbij zodat deze ook kleurt. Laat afkoelen.
Maal dit samen met kardemompeulen, kruidnagels en amandelen tot een fijn poeder en voeg er een scheutje water bij tot je een pasta hebt. Zet apart.
Verhit de olie in een pan. Doe het kaneelstokje erin met het fenegriekzaad, de sjalotjes, de knoflook, de chilipeper, en het pandanblad. 

Bak twee minuten, schep dan de kip erdoor en laat hem bruin worden. 

Voeg de tomaten en de pasta toe met wat water en zout. Laat alles een half uurtje onder een deksel pruttelen en voeg dan de kokosmelk toe.

zaterdag 11 juni 2011

Indiase curry met aubergine


Om maar gelijk met de deur in huis te vallen; de curry is beter gelukt dan de foto. Ik heb wel vaker curry met groente gegeten, maar met aubergine is toch nét even anders. Het is wat smeuïger in de mond en weet zijn eigen smaak overeind te houden. Ik zal dit gerecht beslist vaker gaan maken, en zal er dan ook zeker naan bij serveren, waarvan je het recept hier kunt lezen.
Ik kwam op het idee toen ik dit weekeinde in Frankrijk was. We namen een menu du midi bij een Indiaas restaurant waar we onder andere zo een curry met aubergine aten. Het smaakte  heerlijk en was licht verteerbaar, wat een groot voordeel is als je na het eten nog de stad in gaat!
Wat heb ik gebruikt:
  • 1 aubergine
  • 1 à 2 uien, fijn gesneden
  • 2 tomaten
  • Een eetlepel gember/knoflookpasta
  • Een theelepel garam masala 
  • ½ theelepel chilipoeder
  • 1 theelepel koriander
  • ½ theelepel tumeric/koenjit/geelwortel
  • tomatenpuree
  • Ongeveer een half blikje kokosmelk
  • 2 eetlepels gemalen amandelen
  • 10 à 15 gedroogde curryblaadjes
  • Olie
  • Zout

Snij de aubergine en stukjes in bak die met wat olie bijna gaar in een pan. 
Neem ze uit de pan en bak de uien, curryblaadjes en wat garam masala zacht en bruin in wat olie.
Voeg hier de gember en knoflook aan toe en bak nog even door. Daarna gaan de chili, geelwortel, koriander in de pan met een eetlepel tomatenpuree, na een minuutje gevolgd door de gehakte tomaten. 
Laat dit goed zacht worden en voeg er dan de kokosmelk aan toe en het zout. Laat de gare aubergine nog kort mee warmen met de curry voordat je hem serveert met wat verse korianderblaadjes.

donderdag 9 juni 2011

Koken en de liefde 2

Wat is het hartverwarmend om jullie reacties te lezen. Ik schreef mijn stukje impulsief om tien uur ‘s avonds na een lange autorit. 
Ik denk namelijk te zien dat onze eetcultuur snel veranderd is onder druk van een aantal factoren: het doorsnee aanbod in de supermarkten (die doorgaans, door het gemak, de hoofdleveranciers zijn van onze inkopen), de recepten die circuleren, en de tijdsdruk die we ervaren door onze levenswijze. Hierdoor ontstaat een grote kans dat we het gevoel voor goede smaak verliezen, en zelfs ons vermogen tot Koken kwijt raken. 
Een positieve verandering die zich gelijktijdig voltrokken heeft moeten we denk ik, er ook bij betrekken. We kennen en waarderen nu veel meer de exotische keukens dan voorheen. Voor wie zoekt, zijn de ingrediënten te vinden en zijn er restaurants in overvloed die ons verwennen met hun nationale keukens. 
Ondanks dit feit, blijft mijn kritiek overeind. We waarderen bijvoorbeeld de Italiaanse keuken voornamelijk om zijn pizza’s (diepvries AH), en de eeuwenoude rijke Chinese keuken door onze plaatselijke afhaalchinees. Onze oppervlakkige gemaksinstelling is ook hier schuldig aan.
Maar ik wil hier niet hard over oordelen. Mensen verschillen van elkaar in veel opzichten, en niet iedereen wil, of is het gegeven, zich te onttrekken aan deze dwingende verschuivingen in onze eetcultuur. Ik zei het al, ik maak me er ook schuldig aan. Ik was bijvoorbeeld dit weekeinde in Dover waar ik nog snel iets wilde eten voordat de boot vertrok. Het werd een maaltijd in een ‘Caf’, te lang gebakken lever met een slice of bacon en vet gebakken uien. Plus onnatuurlijk felgroen gekleurde erwten en patat. 
En even terzijde, ik vond het nog leuk ook om in een goedkoop restaurantje de maaltijd te nuttigen die waarschijnlijk veel Engelsen kennen van zo’n zelfde aanleiding,- even gauw iets eten. 
Maar we zijn wel zelf verantwoordelijk voor deze verschuiving. Het kan toch ook anders? Denk eens aan Jamie Oliver die de schoolmaaltijden in Engeland heeft veranderd. 
Weet je hoe de lunch in Frankrijk gaat op school? De kinderen hebben een lange schooldag omdat ze twee uur lunchpauze hebben. Eigen lunches meenemen is niet toegestaan. De kinderen zien er geen hamburgers, patat of Cola op tafel verschijnen. De maaltijd bestaat veelal uit: vlees/vis, groenten, fruit, brood en kaas/yoghurt. Het menu staat elke week op het internet zodat ouders weten wat hun kinderen eten.
Het zou al mooi zijn, bedacht ik in de auto, als we in ieder geval het besef van het waardevolle aan onze eetcultuur niet zouden verliezen. We zondigen allemaal wel eens, maar laat het toch nooit onze norm worden.
En inderdaad Liesbeth, een goed product dat de tijd heeft gekregen om zich te ontwikkelen is een voorwaarde voor een smaakvolle maaltijd.
En ja Karin, het is niet inspirerend voor mensen te koken die onze inspanning niet waarderen, ik ken dat ook. Maar ik wil toch altijd een minimum aan kwaliteit op tafel brengen als wij zulke mensen over de vloer krijgen. Ik geloof allang niet meer in zieltjes winnen met goede kookkunst, dat gaat niet in één keer. Maar in alle bescheidenheid, dit is mijn stijl van eten en koken, een stuk van mijn identiteit,- en die geef ik niet zo maar op. 
Ik voel helemaal met je mee Paul, als je schrijft over je zoontje. Het lijkt me een leuke knul die gelukkig onbekommerd zijn eigen mening geeft over wat hij lekker vindt en wat niet. Gelukkig heeft hij een vader die een andere mening heeft, en die consequent aanbiedt. Zo ontstaat er discussie en mogelijkheid tot verandering van inzicht. Dat brengt mensen samen en is ook denk ik, een van de waardevolle dingen die mensen kan verenigen. Ik denk Paul, dat de wijze waarop iemand met voedsel omgaat ondermeer identiteitsbepalend is. Met andere woorden, hoe je eet en wat je eet zegt iets over hoe je jezelf ziet, en hoe je je wilt presenteren aan anderen. Het voorbeeld dat jij geeft, zonder de bloemkool gegaard in suikerwater, zou wel eens een uniek en belangrijk element kunnen zijn in de ontwikkeling van jouw zoons (culinaire) identiteit. Nu en later, als er meer dingen gaan meespelen dan alleen maar lekker of niet. 
En Es, het werkt waarschijnlijk inderdaad zo dat reclame voor massaproducten meer opbrengt.
‘t Geeft toch een goed gevoel zo nu en dan eens van dit soort stukjes te schrijven. En weet je wat ik er nou van geleerd heb? Dat een patatje-oorlog bestaat uit satésaus en mayonaise, geen ketchup en mayonaise! 
Zo leren we weer iedere dag… 

woensdag 8 juni 2011

Tiramisù crème (espuma)

Het kwam een beetje door al dat Italiaanse eten dat ik op zoek ging naar een Italiaans dessert. Ik had nog een boekje staan van Creatief Culinair: Espumas. Hier vond ik deze eenvoudige maar zeer smaakvolle espuma in. Ik moet je wel waarschuwen, er zit een rauwe eierdooier in. Mensen op hoge leeftijd of met een broos afweersysteem kunnen beter geen producten eten met rauw ei erin verwerkt. Je kunt het ei dan beter weglaten, de smaak zal dan minder vol worden maar ik denk dat de espuma nog steeds heel lekker zal zijn. 
Ik heb genomen voor twee wijnglazen vol:
  • 1 eierdooier
  • 50 gram fijne tafelsuiker
  • 75 gram mascarpone
  • 1 ½ dl slagroom
  • Kaneelpoeder (½ theelepel)
  • ½ theelepel amandelessence (heb ik niet gebruikt en ook niet gemist, je zou ook vanille kunnen nemen)

Klop de dooier met de suiker tot het mengsel lichtgeel van kleur is. Klop er de mascarpone, slagroom, het kaneelpoeder en de essence door.
Giet alles in de sifon (Kidde of slagroomspuit) en schud hem nog even krachtig door. Leg hem dan in de koeling tot gebruik.
Neem wat lange vingers en doop die in wat sterke koffie. Je zou er ook nog een scheutje cognac door kunnen doen. Gebruik je fantasie en kijk eens wat voor lekkere drank je nog in huis hebt staan. Zonder drank kan natuurlijk ook, dan blijven de lange vingers extra knapperig. Doe ze met de espuma om en om in een wijnglas en werk het af met bijvoorbeeld wat cacaopoeder. 
Ik had nog wat biscuits de Reims staan en heb die erin verwerkt. Wat je ook gebruikt, de essentie van dit gerecht is de créme, en die is zalig. Hoe je hem verder combineert laat ik helemaal aan jouw fantasie over. Als je het knapperige met het zalvende maar in stand houdt, want dat geeft zo’n heerlijk mondgevoel.

dinsdag 7 juni 2011

Koken en de liefde

Er moet mij iets van het hart. Gisteren publiceerde ik hier een stukje over een voor mij alledaags doorsnee gerechtje uit de Delicious. Paul reageerde hierop met de opmerking dat het vallen voor een foto van een snel-klaar gerecht zo herkenbaar is. Het zette mij aan het denken. Hoeveel mensen zullen er wel niet vallen voor een mooi verhaal en een mooie foto? En sterker nog, hoeveel mensen zullen zich achteraf bekocht voelen? Zouden dat er evenveel zijn, of misschien minder?
Het valt mij de laatste tijd zo vaak op dat kookboeken zo hun uiterste best doen om lezers te trekken met gemaksformules: ‘Neem niet meer dan vijf ingrediënten’, ‘Snel, simpel en smakelijk’, ‘Eenvoudige recepten voor overheerlijke gerechten’, wie kent ze niet? En hoe zit het met de tijdschriften? Staan er wat bewerkelijkere recepten in de Allerhande, of de blaadjes bij de Keurslager? Ik heb ze niet gezien. 
Wordt ons koken niet ontzettend beïnvloed door de supermarkt? De kant-en-klaar maaltijden, de schappen vol met Knorr pakken die je in 3 stappen naar een fantastisch smakend gerecht begeleiden. Ik maak er wel eens grappen over, want die 3 stappen moeten mensen het gevoel geven zelf te koken, maar stap 1 is vaak: doe de inhoud van het zakje in 1 dl water. Stap 2: goed roeren. Stap 3: tien minuutjes zacht laten koken. Tip van de kok: maak het gerecht extra lekker met een schepje sambal of een scheutje ketjap. 
Ik weet hoe dit smaakt, ik heb het ook gegeten. Ik kom ook wel eens bij de MacDonald of bij een snackbar, maar ik weet ook wat goed eten inhoudt. En daar gaat het wringen, want ik vraag me af hoeveel mensen nog weten hoe goed (normaal) eten smaakt. Dagelijks onder de druk van tijdsgebrek alleen maar dit soort maaltijden eten stompt, vrees ik, af. Kennen mensen nog wel het gevoel om met toewijding en aandacht iets lekkers voor iemand anders te maken dat tijd kost? Kennen ze dat gevoel nog om dat met voldoening voor iemand neer te zetten en voorpret te voelen voor wat komen gaat?
Ik wel. 
Maar wat als ik dat doe voor iemand die gewend is uit de ruif van de supermarkt te eten? 
‘Alsjeblieft, smakelijk eten! Hij is gelukkig goed gelukt, hier gaan we eens heerlijk van genieten samen.’
‘Goh, wat is dat…? Zitten daar vieze dingen in? Ik weet niet of ik dat lust hoor…
Heb je ook mayonaise in huis? Ik eet overal mayonaise bij, vind ik lekker, maar dan wel echte Calvé mayonaise hoor, ik proef het verschil!’
Dan ga ik mayonaise zoeken en huil intussen een theedoek nat.
‘Als je toch in de keuken bent, kan je dan ook de ketchup meenemen? Dan maken we er een lekkere Chateaubriand-oorlog van! Ha ha ha!’
En ik ween in het hoekje van mijn keuken. Niet omdat mijn biefstukje verzuipt in de kleurstoffen, houdbaarheidsmiddelen, kunstmatige smaakversterkers en andere vuiligheid, maar omdat er een generatie ontstaat die geen benul meer heeft van smaak, koken, en misschien wel aandacht. 
Ik houd hier een pleidooi voor moeite nemen. Moeite nemen om met aandacht goede ingrediënten uit te kiezen, moeite nemen om er met aandacht en kunde iets goeds mee te maken, moeite nemen door tijd vrij te maken voor een goede maaltijd.
Moeten we ook geen moeite nemen als we investeren in de ander? In onze geliefden, in onze vrienden? Of nemen we genoegen met korte sms’jes om onze vriendschappen te ontwikkelen? Verzenden we per e-mail onze gekopieerde nieuwjaarswensen of gaan we er eens per jaar voor zitten om na te denken wat de ander voor ons betekent om dat in welgekozen bewoordingen op te schrijven?
Met de liefde komen we er niet mee weg,- met ons eten ook niet.
Related Posts with Thumbnails