donderdag 26 februari 2009

Kiezelstenen...


Heb je misschien ook het boek De vliegeraar van Khaled Hosseini gelezen? Ik raakte al snel in de ban van de vertelkunst van Hosseini en kon na verloop van tijd gewoonweg niet meer stoppen met lezen. Mijn bewondering groeide met ieder hoofdstuk. Nou moet ik zeggen dat die bewondering nadat ik het boek uitgelezen had langzaam wat taande om redenen die ik hier maar niet uit de doeken zal doen. Ik raakt in ieder geval wel nieuwsgierig naar zijn andere roman, Duizend schitterende zonnen. Ik ging op zoek naar een recensie in het NRC. Na lezing besloot ik dat het boek niet voor mij bestemd was. Ik vond De vliegeraar bij tijd en wijle gruwelijk maar kreeg het idee dat Duizend schitterende zonnen nog veel gruwelijker zou zijn. In de recensie werd gewag gemaakt van een vrouw die van haar man kiezelstenen moest kauwen. Het beeld bleef me nog een poos bij en bedrukte me. Kiezelstenen kauwen...

Toen ik een paar dagen geleden na lange tijd weer eens door Brussel liep viel het me op hoeveel chocolaterieën er wel niet waren. Ik zag de meest prachtige en verlokkende chocoladecreaties. In een winkel viel mijn oog plotseling op een schaal kiezelstenen. Hij stond tussen allerlei andere schalen met lekkernijen uitgestald.
Ik kon het niet laten. Ik pakte er eentje op en moest even voelen. Keihard. Toen ik hem zachtjes liet vallen klonk er een hard stenen geluid. Was dit nou geschikt voor menselijke consumptie? Het zag er wel heel decoratief uit, maar dat is toch geen reden om het tussen allerlei andere zoetigheden te plaatsen. Iemand zou eens een steentje in zijn mond kunnen stoppen.
Ineens zag ik voor me hoe het op ons servies zou staan. Ik nam een zakje en ging naar de kassa.
'Zijn dit nou échte kiezelstenen?' begon ik ongelovig.
'Ja, dat zijn kiezelstenen, van marsepein', zei de verkoopster.
Ik knikte maar geloofde haar niet. Marsepein... dat is zacht. Mijn gekochte kiezelsteentjes konden glas breken...

Gisteren zette ik het na de koffie op tafel. De visite keek er naar en twijfelde. Het was een stille, onuitgesproken twijfel. We praatten door, dronken onze espresso of cappuccino en keken zo nu en dan steels naar het schaaltje kiezeltjes. Nadat ik een anekdote verteld had waar iedereen naar geluisterd had pakte ik een kiezelsteen van het schaaltje en stak hem achteloos in mijn mond. Het bleef stil. Ik draaide voorzichtig de steen in mijn mond rond. Hij smelt niet, dacht ik nog, en zette mijn kiezen heel voorzichtig op het keitje. Ik zette voorzichtig kracht. Niets... Ik dacht aan mijn nog kroonloze gebit en draaide opnieuw de steen tussen mijn kiezen. De visite keek mij nog steeds sprakeloos aan alsof ik een handstand op de eettafel uitvoerde.
Ik haalde adem en beet.
'Lekker hoor', zei ik langzaam knikkend.
Zachte marsepein in een suikerlaagje gehuld. Prachtig gedecoreerd en zeer smakelijk.
Onder het genot van mijn laatste slokje espresso besloot ik misschien dan toch maar eens Duizend schitterende zonnen te gaan lezen.

zondag 15 februari 2009

Kwee lapis


Noem het een laagjestaart. Het is weer een van die zoete snoeperijen uit de Indonesische keuken. Het ziet er heerlijk kleurig uit en smaakt ongecompliceerd zoet naar kokos.

2,5 dl water
50 gram santen
125 gram suiker
10 gram tapioca
170 gram rijstemeel
Zout
Groene kleurvloeistof
Olie

Je lost eerst de santen en de suiker op in het water. Laat dit afkoelen en giet dat dan ik in een kom waar de tapioca, de rijstemeel en het zout in gedaan zijn. Roer dit tot een glad beslag en doe de helft hiervan in een andere kom. Laat hier een druppeltje groene, of rode, kleurvloeistof in vallen en roer totdat het beslag egaal gekleurd is.
Vet dan met een kwastje heel licht een cakevorm in, de mijne is ongeveer 18 bij 10 cm, en plaats deze in een stoompan. Giet er het eerste laagje groen beslag in en laat vijf minuten garen. Bestrijk dit dun met wat olie (dan blijven de laagjes beter aan elkaar zitten) en giet zo om en om de rest van het beslag in de vorm en laat elk laagje weer garen.
Je stort hem op een schaal en laat hem afkoelen alvorens je hem in plakken serveert.

dinsdag 10 februari 2009

patat!


Het gebeurt niet veel maar afgelopen zondag was het dan zover, we aten patat. Toevalling is het 20 meter lopen van onze voordeur naar de 'patatboer' maar desalniettemin kozen we ervoor om zelf onze patat te bakken. Zoveel werk is het nou ook weer niet.

Ik had nog wat Bintjes liggen die op moesten. Ik heb ze geschild en in nonchalante repen gesneden, op zijn Belgisch, zal ik maar zeggen. Toen zijn ze goed gewassen en zeer zorgvuldig stuk voor stuk afgedroogd. Ik heb ze gaar gebakken op 160 graden en op keukenpapier uit laten lekken. Toen we trek kregen hebben ze een paar minuutjes in olie gezwommen van 180 graden. Ze genoten ervan. En wij ook. Mooie bruine patat!

maandag 9 februari 2009

Geen computerstoring hier...

Er is al weer een geruime tijd verstreken sinds ik een bericht geplaatst heb. De omstandigheden maken dat ik niet meer dan een a twee keer per week kan koken thuis. Druk dus. In de komende tijd zal ik niet zo regelmatig berichten plaatsen als ik in het verleden gedaan heb. De recepten die ik hier nog wil zetten komen dan ook uit mijn 'ijzeren repertoire'. Je kunt namelijk heel makkelijk een boekje maken van je eigen blogbijdragen op Blurb, een internetuitgeverij. Er is zelfs een functie waarin het programma het boek automatisch laat vollopen met je blogposts. Handig, maar ik doe dat liever zelf. Kijk eens rond op Blurb als je ook snode plannen hebt en kom nog eens kijken op mijn blog want er komen nog heerlijke dingen voorbij!

Groetjes,

Theo
Related Posts with Thumbnails