donderdag 26 augustus 2010

Citroenschuitjes

Eindelijk weer eens een nieuw recept op mijn blog. Het leven met alle hectiek, uitdaging en verleidelijke zijpaden, is na de vakantie weer op volle kracht in gang. Niet zo vreemd dus dat ik in de afgelopen tijd weinig of geen nieuwe berichten heb geplaatst. Maar, daar komt verandering in. Om te beginnen met dit recept van citroenschuitjes.

Ik druk me wat oneerbiedig uit als ik over mijn ‘schuitjes’ spreek. Het komt door de vormpjes. Ik heb ze trouwens bij Duikelman gekocht in Amsterdam. Voor € 2,35 per stuk kocht ik er zes tartelettevormpjes die 12 x 5 cm meten. Ze zijn van prima kwaliteit en ook nog eens met een anti-aanbaklaag bekleed. Hier is het fijn mee te spelen. Het is wel een priegelspelletje, dus je bent gewaarschuwd!


Allereerst het deeg dan maar. Deze hoeveelheden zijn voor 250 gram. Je kunt er twaalf schuitjes mee bakken, of je bakt er zes en maakt van de rest van het deeg koekjes.


Klop in een kom 70 gram boter (op kamertemperatuur) met 50 gram suiker met een mixer romig. Voeg hier een half ei aan toe met eventueel wat vanille of een andere smaakmaker. (Ik heb wat pistache-essence gebruikt.) Klop weer goed door en voeg dan 100 gram bloem en 25 gram amandelpoeder toe. Klop opnieuw tot de massa homogeen is. Wikkel het deeg in plasticfolie en bewaar het een uurtje in de koeling totdat het goed koud is en klaar om te verwerken.


Ik heb het deeg dun uitgerold en daar, hééél voorzichtig mijn schuitjes mee bekleed. Prik met een vork wat gaatjes in de bodem en zet ze dan weer terug in de koeling zodat het deeg opnieuw goed koud wordt.

Doe er wat bakpapier in en vul ze zodat je ze blind kunt bakken. Reken op ongeveer 12 minuten op 200 graden.

Als je denkt dat het gepriegel hiermee ten einde is heb je het mis. Ze moeten er nog uit.

Die schuitjes zijn gloeiend heet. Niet met blote handen aan te pakken. Ovenhandschoenen werken hier niet, die zijn te grof. Gebruik dus één ovenhandschoen en het puntje van een mes. Meer verklap ik niet. Spreek je improvisatievermogen aan en oefen.

Nee hoor, het valt reuze mee. Zeker als je goede tartelettevormpjes hebt met een anti-aanbaklaag. Ze vallen er zo uit, maar je moet even een beginnetje maken.

Laat ze afkoelen op een rooster zodat ze krokant blijven.


De vulling is kinderspel, en dat bedoel ik letterlijk. Het is heel simpel en een wonder voor kinderoogjes wat er zich in de pan voltrekt.

Doe in een au-bain-marie pan: 45 gram suiker, 30 ml citroensap, 1 ei en 30 gram boter. Verwarm dit langzaam en blijf kloppen met een garde. De boter zal smelten, de suiker zal oplossen en het ei zal in de massa verdwijnen. Dan gaat het langzaam binden. Klop nog even door en vul met deze hoeveelheid zes schuitjes.

Zet ze dan nog even in de koeling en serveer ze.

Heel lekker, ik kan niet anders zeggen. Je krijgt een bros stukje gebak in de mond dat heerlijk contrasteert met de romige crème die zoet en fris tegelijk is. Met deze verhoudingen loopt de crème niet uit, maar is evenmin zo dik dat hij te snijden is.


Een volgende keer spuit ik er nog een laagje Italiaanse meringue overheen die ik met de brander wat kleur geef.

Ik zal ook nog wat meer vullingen hier geven zodat je wat kunt variëren als je de stap waagt ook een aantal tartelettevormpjes te kopen.

maandag 9 augustus 2010

La tarte fine à la tomate et au basilic,


Ofwel een lekker taartje van bladerdeeg met tomaat en basilicum.

Het is zomer en dan zijn er goede tomaten te koop. Ik geniet daar graag van en heb ze op deze manier tot een heerlijk lunchgerecht verwerkt.


Voor twee personen heb je nodig:

4 plakjes bladerdeeg

2 mooie tomaten

een klein beetje tomatenpuree

een tube basilicum met wat olie van de groenteafdeling supermarkt

tijm

peper en zout

(suiker)


Leg twee plakjes bladerdeeg op elkaar en rol ze uit tot je er een cirkel van 20 cm. uit kunt steken.

Besmeer deze met de basilicum en dep daar een klein beetje tomatenpuree doorheen. Laat wel een klein randje van een centimeter vrij.

Snij de tomaten niet te dik en schik ze er overheen.

Kruid de taartjes met peper, zout en een klein beetje tijm (heerlijk!).

Zet ze 15 minuten in een oven van 220 graden.

Vijf minuten voor het eind haal je ze er uit om dit keer de tomaten met een penseel te bestrijken met de rest van de basilicumolie.






















Eventueel kun je wat suiker gebruiken. Dat hangt van de smaak van de tomaten af, maar persoonlijk zie ik daar liever van af. Het lijkt wel of alles tegenwoordig gezoet moet worden. Wil je een glas wijn bij het eten drinken dan doet die zoetigheid de wijn dikwijls geen goed. Maar eigenlijk vind ik het aanzoeten in dit soort gerechten principieel misplaatst. Het wordt een goedkoop en behaagziek trucje.

Onwillekeurig moet ik denken aan de Chinese keuken die in de loop der eeuwen de meest verfijnde culinaire technieken heeft ontwikkeld. Toen in het begin van de vorige eeuw vetsin ontdekt werd, ging men dit op grote schaal gebruiken als smaakversterker. Vaak ten koste van echte en belangrijke ingrediënten. Hiermee werd een grootse keuken naar beneden gehaald. Jammer en zonde.


Essentieel in dit gerecht is het gebruik van de beste tomaten die je kunt vinden en het zo krokant bakken van het bladerdeeg als je maar kunt. Deze twee in je mond samen met de kruiden levert een zalige sensatie op. Volgende keer maak ik mijn eigen bladerdeeg hiervoor want ik geloof dat het dan nog lekkerder wordt, maar deze versie is makkelijk en zeker niet te versmaden!


Misschien kan er dan ook wel een glas Steen/Chenin Blanc naast, of een droge rosé!

dinsdag 3 augustus 2010

Heimwee naar Frankrijk

Hieronder volgt een kleine selectie van foto's van onze reis naar Bretagne.

De enige foto die niet met eten te maken heeft is deze met het kapelletje. Bijna elke avond kwamen we op ons laatste wandelingetje van de dag hieraan voorbij. Heel afgelegen tussen eindeloze velden koren en verlaten bossen lag het aan een klein weggetje.

Knoflook en uien, ze zijn niet weg te denken van een Franse markt.
Ook niet uit mijn keuken trouwens.

Of en hoe het te eten is weet ik niet, maar ik zag overal op de markten deze bloeiende artisjokken. Ze zijn in ieder geval zeer decoratief.

Je vindt niet alleen gebraden kippen en Bretonse crêpes op de markt. Er wordt ook gekookt,
en men staat er voor in de rij.

Op de overdekte markt in Dinard heb ik bij deze kraam naar een 'pàte de pistache'
gevraagd heb. Ze hadden hem!!

Het is niet alleen de manier van uitstallen hoor.
Het is gewoon goede waar, overdaad en verleiding.

In Bretagne koopt en eet men alles wat uit de zee komt. Oesters kosten een prikkie!

Levende krabben te koop. Als je over de markt loopt en er komt per ongeluk een plastic tasje tegen je been dat een beetje scherp aanvoelt, dan weet je het wel,- kwaaie krab onderweg.

Kleinschalig en gemoedelijk.

Krab is in overvloed te verkrijgen. Hier op de markt krijg je precies die krabben
die je wilt hebben.

In Saint-Malo kun je gebak eten. De afmetingen van de taarten zijn enorm.
De taartpunt die je op je bordje krijgt is dan ook navenant.

Vergelijk de afmetingen maar eens met de theekopjes. De smaak was overigens prima.


Related Posts with Thumbnails