dinsdag 31 januari 2012

Vegetarisme, of hoe het gemis te omzeilen


Op mijn vorige stukje over vegetarische bah-pau’s kreeg ik van Paul een lange reactie die me inspireerde tot het volgende antwoord. Omdat ik het een belangrijk onderwerp vind op een kookblog, publiceer ik hem als artikel en niet als reactie, zodat iedereen het kan lezen en zich daar een mening over kan vormen. 
Alle beetjes helpen Paul, dat is ook mijn motto. Het zal beter zijn voor mijn lijf en beter voor het milieu. Voor het dier denk ik dat het misschien niet eens uitmaakt. Als we allemaal vegetariër zouden worden houden we op termijn alleen nog maar huisdieren over. We ontnemen dieren (de vleesleveranciers) dan de kans op bestaan. Bovendien kunnen dieren die goed gehouden worden, ook ondanks de onvermijdelijke slacht, een goed leven hebben. Zij hebben geen voorkennis van de slacht, en als die goed wordt voorbereid en uitgevoerd kan ik daar persoonlijk mee leven. Ik ben ook blij met mijn eigen leven terwijl ik weet dat mijn laatste dagen/weken waarschijnlijk niet leuk zullen zijn. 
Ik kreeg een bord soep van een rasvegetariër met worst erin. Worst?? Jawel, namaak worst, maar zo goed gemaakt dat ik het haast niet geloven kon. Sindsdien ben ik ook weer eens gaan kijken op de vleesvervangersafdeling (onthouden,- scrabbelen!). Ik was aangenaam verrast moet ik zeggen. 
Maar even tussendoor, ik heb eigenlijk een hekel aan het woord ‘vleesvervanger’. Het lijkt daarmee alsof een maaltijd persé met vlees bereid moet zijn of anders niet volwaardig is. Vlees, groente, aardappelen, luidt een oud en verlopen nationaal adagium. Aardappelen zijn groenten en lijken nu niet meer vanzelfsprekend op het menu te staan,- leve de variatie. En het gebod ‘vlees op tafel’ is ook niet meer vanzelfsprekend. 
Ik zie mezelf meer als flexitariër. Iemand die de positieve kanten van het vegetarisme ziet en dat ook regelmatig probleemloos in praktijk brengt, maar die ook zonder gewetensbezwaren een mooie steak opeet. Met andere woorden, het hoeft niet zo fanatiek, een beetje minder is ook goed. 
Ik ben groot gebracht met vlees, mijn ouders stelden daar prijs op. Mijn moeder bereidde grote braadstukken en kon, en kan, met grote liefde en kennis de uitstalling van de slager bekijken. De smaak van goed vlees dat goed bereid is kan niet door iets anders vervangen worden. Ook het gevoel om een mooi stuk vlees op de dis te hebben is uniek, net zoals een mooi stuk patisserie aan het eind van de maaltijd of bijvoorbeeld een prachtig stuk tarbot. 
En zo komen we bij de crux voor mijn gevoel. Een goed voedingspatroon is gevarieerd. Vlees, vis, groenten, fruit, zuivelproducten, noten, noem maar op, behoren daar toe. Als één onderdeel daarvan wegvalt of vermindert, zonder nadelige gevolgen voor onze gezondheid, dan kan ik daarmee best leven. Koken en eten met de seizoenen is je verheugen op de komst van … Door die vreugde valt het ontbreken van bijvoorbeeld vlees mij niet zo op. Trouwens, ik eet ook niet dagelijks noten terwijl ik die heel lekker vind, en zo zijn er nog legio producten.
Daarom kijk ik nogal eens in het boek De dikke vegetariër als ik hem zie staan. Wat een macht aan mogelijkheden wordt hier geboden, wat een nieuwe rijkdom aan ideeën, wat maakt het boek mij nieuwsgierig. Ik vind het eigenlijk te duur, daarom heb ik het nog niet aangeschaft. 
Ik heb wel onlangs het boek Handboek voor de perfecte steak gekocht, een echt vleesboek waarin echt alles staat, inclusief de slacht, wat je moet weten als je een steak wilt kopen en bereiden. Ik ga er beslist heerlijke gerechten uit maken want ook ik kan me verheugen op een onvervalst goed bereid stuk vlees. En dát heeft dan de hoofdrol op tafel, ik zal mijn zuivel dan niet missen.
Flexitariër dus, ik kan er mee leven en geniet onbezwaard van mijn voeding.
Stelling 
Als je gevarieerd eet en kookt, met de seizoenen, dan is het gemakkelijker om minder of geen vlees te eten.
Ik ben benieuwd naar jullie reacties, daarom heb ik voor de aardigheid een kleine enquête boven in de kantlijn gezet. Doe je mee?

zondag 29 januari 2012

Vegetarische bah-pau


Met regelmaat maak ik bah-pau’s. Het is een lekkere snack en het is een heerlijke gedachte thuis te komen en te weten dat er in de diepvries nog een bah-pau ligt te wachten. Mijn recept hiervoor vind je hier.
Laatst kwam ik op het idee om een vegetarische versie te maken toen ik bij AH in het koelvak bij de ‘vleesvervangers’ keek en het ‘nepgehakt’ zag. Het was een pakje van 175 gram. Ik kocht er twee en maakte mijn bah-pau’s op de gebruikelijke manier maar nu met het plantaardige product. De smaak was uiteraard hetzelfde en dat kan ik ook voor het mondgevoel zeggen, het werkt dus prima.
Maar ik had wat over van het mengsel. Geen nood, ik ontdooide drie plakjes bladerdeeg, vulde die met de rest van het mengsel, vouwde ze dicht, bestreek ze met eierdooier en bakte ze een half uurtje op 180 graden in een voor verwarmde oven. Heerlijk!

vrijdag 27 januari 2012

Millies Cuisine

Een snelle lunch in Overschie. Indonesisch. Correcte en vriendelijke bediening, redelijke prijzen en smaakvol eten. Best iets om nog eens terug te komen.

Chocolade tempereren


Chocolade is hard maar smelt in de mond. Chocolade glanst mooi en is knapperig. Chocolade is heerlijk en fijn om mee te werken maar dan moet je het vaak wel tempereren, en dat is een precies werkje. 
Tempereren wil eigenlijk niet anders zeggen dan de chocolade smelten, iets af laten koelen en dan weer verwarmen tot de goede temperatuur. Een thermometer is daarbij onontbeerlijk. 
Dat doe je allemaal om de moleculen heel regelmatig te krijgen. Daarom glanst chocolade zo mooi, daarom laat hij makkelijk uit de vorm los.
Allereerst smelt je de chocola. Dat kan in de magnetron of au bien-marie.
Pure chocolade tot 55 graden, melk- tot 50 graden en witte- tot 45 graden.
Laat het daarna afkoelen. De professionals doen dat door chocolade op een marmeren plaat te gieten en dat met behulp van bijvoorbeeld een plamuurmes steeds uit te strijken en weer op te hopen. Een koud waterbad waarin je continu roert kan natuurlijk ook.
Pure chocolade tot 28, 29 graden, melk- tot 27, 28 graden en witte- tot 26, 27 graden. 
Warm dan de massa weer op. De professional kan wat achtergehouden warme chocolade toevoegen, of je kunt een warm waterbad gebruiken en goed roeren terwijl de chocolade opwarmt.
Pure chocolade naar 31, 32 graden, melk- naar 29, 30 graden en witte- naar 29, 30 graden. 
Nu kun je de chocolade met een gerust hart verwerken. Controleer wel zonodig de temperatuur na verloop van tijd.

woensdag 25 januari 2012

Chocolademousse van Cristophe Felder



Ik was zo gelukkig met kerstmis het boek Patisserie van Christophe Felder van mijn moeder te krijgen. Een fantastisch boek, ik kan het niet anders zeggen. Er staat ook een recept in van chocolademousse. Dit recept onderscheidt zich van dat van Cees Helder omdat hier geslagen eiwit in verwerkt wordt. Dat eiwit is ook nog eens geslagen met suiker, waardoor je een stevige en glanzende merengue krijgt. Een merengue door de chocolademassa te vouwen geeft een ander resultaat dan een geslagen eiwit. Ik was benieuwd. 
Het resultaat was luchtig, zoals ik al verwacht had, zeer rijk van smaak en machtig zoals het hoort te zijn. (Nou had ik de halve hoeveelheid gemaakt en twee eierdooiers in plaats van één gebruikt.) 
Hij was goddelijk, verleidelijk, bevredigend en liet me verdoofd achter. Mijn wereld was na het eten ervan, gekrompen tot de afmetingen van mijn mond en moest langzaam weer groeien tot de normale proporties. Dat was een zeer aangename ervaring,- zachtjes weer vanuit een donkerbruine pasteuze ervaring op aarde komen.
Chocolade, het kan mij spontaan in extase brengen, in een spirituele staat van bewustzijn die anderen waarschijnlijk als meditatie bestempelen. 
Deze mousse had dat ook in zich. Dus als je wat moeite hebt met lange grijze wintermaanden, wees stoutmoedig. Maakt hem! Sluit je op in volstrekte eenzaamheid en eet hem. Of zet hem na de maaltijd op tafel, zonder iets te zeggen, als niemand het verwacht. Schep in stilte op en ga eten. Kijk als je bij machte bent even naar de overkant om een blik op te vangen. Als je klaar bent laat je de tafel voor wat hij is en kruip je met zijn allen, of met zijn tweeën bij elkaar op de bank, en ervaart de vrede en voldoening die een goede chocolademousse kan geven. 
Punt.
  • 1 dl slagroom
  • 250 gram pure chocolade
  • 6 eiwitten
  • Zout
  • 40 gram fijne kristalsuiker
  • 2 eierdooiers
Zet alle ingrediënten klaar.
Schenk de slagroom in een steelpan en breng hem aan de kook. Hak ondertussen de chocolade fijn en doe de stukjes in een kom.
Schenk de hete slagroom erover. Laat de chocolade even smelten en roer dan alles met een garde door elkaar.
U moet een ganache met een gladde, glanzende textuur krijgen.
Doe de eiwitten in een kom, voeg wat zout toe en klop ze stijf met een garde.
Voeg zodra ze stijf beginnen te worden geleidelijk de fijne kristalsuiker toe. (De eiwitten mogen niet te stijf geklopt worden.)
Voeg de eidooiers aan de ganache toe.
Schenk de chocoladeroom over het geklopte eiwit en schep dan alles goed door elkaar met een rubberen spatel.
Het eiwit moet goed opgenomen worden.
Neem een spuitzak (of gewoon een lepel) en vul de kleine glaasjes met de mousse.
Zet ze tenminste 1 uur in de koelkast voor u ze serveert.
Tip: u kunt ter variatie wat kant-en-klare karamel-saus over de mousse schenken of er wat gekneusd korianderzaad over strooien.

maandag 23 januari 2012

Vegetarische pastamaaltijd met balletjes


Soms heb je maar weinig nodig om iets smakelijks en voedzaams op tafel te zetten. Dat geldt ook voor deze maaltijd. Ik wilde graag vegetarisch eten, had nog een restje wijn staan, en besloot tot het volgende.
Schil en snij een ui in stukjes. Schil een winterwortel en snij die in dunne reepjes. Neem een courgette en snij ook die in dunne reepjes.
Bak de groenten in wat olie. Na vijf minuten voeg je een goed glas witte wijn toe en laat dit wat verdampen (dan concentreert de smaak en garen de groenten). Voeg er dan een ⅛ slagroom aan toe en een groentenbouillonblokje met wat herbes de Provence, eventueel met wat water. Doe de deksel op de pan en kook de groenten gaar.
Kook intussen volgens de gebruiksaanwijzing op de verpakking de pasta gaar.
Laat als de groenten bijna gaar zijn de saus wat inkoken door de deksel van de pan te halen. 
Voeg als het meeste vocht verdampt is de pasta bij de groenten en roer door.
Breng op smaak met peper en zout.
Serveer met wat geraspte parmezaanse kaas. 
Oh ja, die balletjes natuurlijk nog!
Gewoon gekocht bij de supermarkt, een vegetarisch product van Valess. Smaakt er heerlijk bij als je ze op het laatst gewoon mee warmt in de saus. 

zaterdag 21 januari 2012

Le Pain Quotidien

Goede koffie, lekker gebak en gratis internet! Een goed begin van een dagje Amsterdam Oud-Zuid.

Worst met knoflook en nootmuskaat van Brandt & Levie


Ik schreef vorige week al hoe enthousiast ik was over Amsterdam-Zuid. We konden er nota bene een hele dag doorbrengen. Begonnen in de Beethovenstraat met Huize van Wely (prachtige chocola en patisserie), gezellig boekenwinkeltje, goede Japans delicatessenzaak (heerlijke sushi!) en natuurlijk Starbucks. 
Dan langs het kolossale beeld Searching for Utopia van Jan Fabre dat nooit nalaat indruk te maken, in tien minuten richting Cornelus Schuytstraat waar je Hackett vindt, Organic Food for You, weer een leuk boekwinkeltje (!), en de onovertroffen Zuidermarkt. 
Hier kocht ik bij Brandt & Levie een worst met knoflook en nootmuskaat. Het was nog moeilijk kiezen want er waren veel aantrekkelijke smaken. Ik proefde de lavendelworst en was meer dan aangenaam verrast. Het was een klein wondertje zoals de lavendelgeur in de mond opbloeit. Bovendien was het goede worst. Niet dat ik mezelf als een zo grote worstkenner beschouw, meestal sla ik het af. Ik moest sterk aan Frankrijk denken waar je op de plaatselijke markt meestal frivool besnorde worstverkopers vindt met een strooien hoedje op. Ze hanteren daarbij vervaarlijk lange messen met een stukje van hun waar erop die ze jouw richting opduwen om te proeven. Dan sla ik dat meestal af omdat ik niet de rest van de markt met een verwrongen gezicht en schele ogen wil lopen om die restjes worst tussen mijn kiezen vandaan te krijgen. Maar hier, op de Zuidermarkt tastte ik toe en smulde, en kocht!
Thuis gekomen realiseerde ik me dat ik best had kunnen vragen hoe lang de worst houdbaar was en hoe ik hem het beste kon bewaren. Ik schreef een e-mail en ontving zowaar een uitgebreid antwoord op maandagochtend. Dat is nou service!
Wat blijkt? De worst is lange tijd houdbaar, zowel in als buiten de koeling. Buiten de koeling kan hij iets indrogen en bewaar je hem koel en donker. In de koeling bewaar je hem niet in plastic ingepakt, anders stikt de worst. Verder is veel licht niet goed want dan kan het vet ranzig worden.
Daar kan ik dus wat mee. 
En of ik wat met die worst kon? Absoluut. Ik sneed een paar plakjes en proefde. Een decente knoflooksmaak, een harmonieuze toets nootmuskaat en een aangename stevigheid in de mond. Smaakvol, niet te zout: een traktatie. Ik kon er niet meer vanaf blijven. 
Vandaag, zaterdag moet ik weer naar Hackett toe, en ga beslist weer naar de markt om een worst te kopen.
Ik kan het je van harte aanraden!

donderdag 19 januari 2012

Een simpele maar o zo lekkere amuse van zalm en pannenkoek


Ik wilde in alle haast persé een amuse serveren. Ik kwam op het volgende idee:
Maak met wat meel, melk, ei en zout een beslag en bak daar twee pannenkoeken van. Houd ze lekker dun want je moet ze later kunnen oprollen. 
Doe in de keukenmachine wat gerookte zalm en maal het met wat room tot een smeerbare pasta. Je hebt waarschijnlijk op 150 gram zalm de helft aan slagroom nodig maar je moet het een beetje uitproberen, het mengsel mag niet te dun zijn.
Doe er wat zout en dille doorheen en smeer dit over de pannenkoekjes uit.
Rol die op en snijdt ze schuin in ‘eenhapsstukjes’.
Maak een sausje van mayonaise en wat mosterd en leg daarvan een klein lepeltje op elk stukje pannenkoek. Garneer met wat dille.

dinsdag 17 januari 2012

IJsbergsla, een grappig weetje

IJsbergsla werd voor het eerst aan het begin van de vorige eeuw geïntroduceerd. Dat was in Californië en het werd ‘Iceberg’ genoemd. Wij hebben in Nederland deze naam dus gewoon vertaald. Maar weet je nu waarom de Amerikanen met ‘Iceberg’ op de proppen kwamen? Omdat de sla met de trein van de westkust naar de oostkust ging en er een laag ijs op de sla werd gelegd zodat deze langer houdbaar bleef.
Dus als je volgende keer weer eens in de supermarkt met een krop ijsbergsla in je handen staat, denk dan even aan het wilde westen, stoomlocomotieven die over een zonovergoten prairie rijden, lekkende wagons met daarin, in het donker en onder ijs, jouw kropje sla.

zondag 15 januari 2012

Marrocaanse tortilla

Ik heb dus een nieuwe pan nodig,- deze bakt aan. 
Het begon allemaal zo goed, maar op het laatst was er geen helpen meer aan. Ik wilde mijn tortilla draaien maar alles kleefde vast en bleef hangen. Ik had mijn pan ondersteboven boven een bord en gluurde voorzichtig door de gleuf naar de tortilla. Hij hing, tenslotte liet na enig schudden en steken een deel los en kwakte op het bord. Ik kwam omhoog en blikte een ogenblik gallig voor me uit. Zonder een woord te zeggen pakte ik een brede spatel, stak de rest ook los en zette het bord met het restant in de magnetron. 
Een zeperd, miskleun, een sof. 
Herkenbaar? Voelt’ie goed? Lekker hè, na al die kookboeken en internetartikelen gelezen te hebben waar altijd alles lekker is en zó gemakkelijk te maken, kom je er hier eentje tegen die van tegenslag getuigt. Die horen er ook bij vind ik en daarom schrijf ik hem. Maar ook omdat het eigenlijk best een lekker gerecht was. Maar je moet het alleen maken als je weet dat er niets in je pan kan aanbakken.
Neem een ui, snij die klein en bak hem vijf minuten op een vuurtje in wat olie.
Schil intussen twee aardappelen, snij die ook in stukjes en voeg die bij de uien. Doe er wat zout en peper bij, en wat paprikapoeder en djinten (ongeveer de helft van de paprikapoeder). Kijk of er nog genoeg olie in de pan zit en doe er eventueel nog wat bij. Dan gaat de deksel erop en laat je de massa op laag vuur gaar worden. 
Als dat zover is gaat er nog wat verse peterselie bij en laat je dit nog een minuutje meebakken. 
Intussen roer je 3 à 4 eieren los in een grote kom. 
Schep dan de aardappelmassa door het ei en doe dit weer terug in de pan. Zet het vuur hoger en bak de omelet. Schep de randen als die gaan stollen wat naar binnen.
Zet een bord op de pan en draai de boel even om zodat je even later de onderkant van de tortilla kunt bakken. 
Het is de allerallerlekkerste tortilla die je letterlijk in een handomdraai maakt.
Moet je wel een goede pan hebben. 

Uitje bakken, ruikt lekker
Ik had me toch een trek gekregen...

zaterdag 14 januari 2012

Zuidermarkt Amsterdam

Wat kan een stad toch inspireren. Bij toeval zijn we op de Zuidermarkt terecht gekomen. Heerlijke worst geproefd van Brandt & Levi, met lavendel. Echt lavendel in de neus en in de mond. Toch de knoflookworst gekocht.
Verderop Veluws Stoofpotje geproefd en gekocht. Wat een markt!
Hier wat impressies.

Starbucks

Ik associeer Starbucks altijd met Parijs. Een beetje vreemd natuurlijk want het is een Amerikaanse keten. Nu zit is dus in Amsterdam, waan me in Parijs, en eet een Amerikaanse espresso-brownie. En die is best lekker, heel apart met die lichte koffiesmaak. Lekker smeuïg. Thuis ook maar eens proberen te maken.

vrijdag 13 januari 2012

Klappertaart, ofwel een taartje van jonge kokos


Toen ik een poosje geleden bij de kaakchirurg was geweest heb ik veel plezier gehad van mijn pakje kelapa moedah uit de diepvries. Om de zwelling tegen te gaan heb ik drie dagen lang elk uur tien minuten met dat zakje tegen mijn kin gelopen. En het werkte! Ik kreeg geen/nauwelijks een zwelling maar wel een onbedwingbare trek in klapper! Dus ik ging zoeken naar een lekker recept.
De zoete Indonesische keuken is kleurig, uitgebreid en lekker. Er is zelfs een boekje aan geweid wat ik in huis heb: De zoete Indische keuken, Margriet Kemper en Souw Han Nio.
Uit dit boekje komt het volgende recept.

Klappertaart is een heerlijke, enigszins machtige taart. Er bestaan vele varianten: met of zonder brood, rozijnen, citroen en amandelen. Dit eenvoudige recept doet volgens ons de kokossmaak het meeste recht aan. U kunt eventueel jonge klapper uit blik gebruiken. Neem in dat geval minder suiker en snijd de kokos in smalle reepjes voor het gebruik. De diepvrieskokos verdient echter de voorkeur. 
  • 2 zakjes jonge klapper uit de diepvries (kelapa moedah)
  • ½ eetlepel boter
  • 100 g witbrood zonder korst
  • 1 ½ dl melk
  • 4 eieren
  • 100 g suiker
  • 1 eetlepel vanillesuiker
Laat de kelapa moedah ontdooien en giet het vocht af. Drink het! Smelt de boter en laat deze afkoelen. Week het brood in de melk en wrijf het fijn. Voeg de jonge klapper toe met de losgeklopte eieren, de suiker en de boter. Roer het tot een beslag, dat u overdoet in een ingevette lage bakvorm. Bak de taart in een matig warme oven gedurende circa 1 uur. De klappertaart moet goudgeel van kleur zijn en blijft tamelijk vochtig. Laat de taart enigszins afkoelen alvorens hem te snijden.
Nou, en dat heb ik gedaan. Al heb ik geen vanillesuiker gebruikt maar het merg van een half stokje, en heb ik halve hoeveelheden genomen waarmee ik twee ramequins kon vullen. Omdat ik wat kleinere vompjes had genomen en een halve hoeveelheid heb ik de cake eerst een half uur gebakken op 160 graden. Ze waren nog niet gaar, dus daarna zijn ze nog een kwartier op 180 graden in de oven geweest.Ze kwamen er prima uit, wat vochtig in het midden en goudgeel. Ze smaakten heerlijk al waren ze wel wat machtig. Een volgende keer snij ik de jonge klapper wat kleiner omdat dat wat gemakkelijker eet. Al met al een nét even andere cake die een leuk Indische tintje heeft.

woensdag 11 januari 2012

Scones 2


Al jaren maak ik mijn scones volgens een beproefd recept. Dit tot ieders volle tevredenheid. 
Maar nu! Koopt mijn moeder het boek Home Made, Winter van Yvette van Boven. Een eigenzinnig en interessant kookboek wat me doet afvragen hoe haar eerste boek zou zijn. Laat nou uit dat eerste boek in het radio 1 programma Mangiare haar recept van scones zijn uitgeprobeerd. Dat kon ik me nog herinneren en met enig zoekwerk kwam het volgende recept van het internet. 
Voor 8-10 easy peasy scones
  • 450 g bloem
  • 1 zakje bakpoeder
  • 50 g poedersuiker
  • Snuf zout
  • 125 gram koude boter in blokjes
  • Ca. 150 ml melk of karnemelk
Verwarm de oven voor op 220 °C. Heet dus.
Doe alle ingrediënten, behalve de melk, in een keukenmachine of grote kom. Kneed kort maar goed, tot de boter met de bloem tot grove korrels zijn geworden. In Ierland doen ze dat met twee messen, om de boter niet met de handen warm te maken, maar ik vind dat echt onhandig. Als u het even, hup hup, snel doet gaat het best. Giet de melk erbij en kneed alles tot een samenhangende bal. Misschien heeft u minder melk nodig, maar misschien ook meer.
Bestuif het aanrecht met bloem. Druk de bal deeg uit tot een plak van 2 cm dikte. Steek er de scones uit, met een uitsteekvorm of een glas. Kneed de restjes van het deeg steeds weer uit tot een platte plak van 2 cm en ga zo door tot al het deeg op is. Bestrijk de scones met melk en zet ze op een ingevette bakplaat of een vel bakpapier in de hete oven. Bak ze in ongeveer 15 minuten, afhankelijk van de grootte, goudbruin en gaar.
Ik heb het gemaakt en vond het, net als het proefpanel van het radioprogramma, een heerlijke scone. Het verschil met mijn eerste versie is dat deze wat zachter is, wat broodachtiger. 
Het is wat gemakkelijker te maken en er gaat geen ei in het deeg. Sterker nog, het broodje wordt niet eens met ei bestreken en wordt toch mooi bruin. 
Wedden dat we deze nog vaker gaan maken?!

maandag 9 januari 2012

Pittige tahoe


Wat ik nou zo jammer vind is dat je bij ons geen tempe kunt kopen in de supermarkt. Tahoe wel, maar dat gebruik ik niet zo vaak. 
Nou zijn we zo gewoon om met enige regelmaat een zelf gemaakte nasi rames te eten. Daartoe duik ik in de diepvries en kies dan wat bakjes met verschillende gerechten uit. Edoch, vroeg of laat komt daar een einde aan. Er was geen tempe meer. 
Om toch nog iets extra’s op ons bordje te krijgen ging ik op het internet op zoek naar een tahoe recept. Zo vond ik bij de Kook o theek een recept wat ik al doende heb aangepast. 
Het leverde een pittig en smakelijk tahoegerecht op dat we met plezier vaker zullen eten.
Snij twee blokken tahoe in wat grotere dobbelstenen en bak ze mooi bruin in wat olie.
Snij twee middelgrote uien in kleine stukjes en bak die samen met een goede schep knoflook/gemberpasta in de olie.
Voeg er dan aan toe:
1 theelepel laos
1 theelepel djahe
2 theelepels koenjit
1 theelepel ketoembar
½ theelepel djinten
2 flinke lepels sambal
2 lepels vloeibare goela djawa
2 eetlepels ketjap
2 eetlepels azijn
En wat zout
Bak een minuutje en voeg er dan een scheut water aan toe. Laat dit alles zonder deksel nog doorsudderen totdat het water weer verdampt is en alle smaken goed zijn ontwikkeld en ingetrokken.

zaterdag 7 januari 2012

Bonbons met confiture de lait


Denk nou niet dat ik elk jaar op 1 januari mijn voorraadkast ga doornemen, ‘t kwam nu toevallig zo uit. Ik keek of ik nog suiker in een hoekje had staan en kwam een potje confiture de lait tegen. In Frankrijk gekocht. Toen ik het pakte stond ik pardoes weer in de Franse Auchan. Dan sta ik eerst een poosje te zuchten en staar wat voor me uit. Ik slik eens, en en kijk naar de datum. Merde, nog één week goed. 
Ik heb het potje op het aanrecht gezet en daar heeft het precies twee uur gestaan. Toen ik aan het avondeten begon zag ik hem en kreeg ik het idee om eerst maar eens een paar bonbons ermee te maken. Ik weet dat ik anders na de maaltijd daar toch geen zin meer in zou hebben. 
Dus wat deed ik? Een goede hand couverture in een glazen potje gedaan en dat een paar minuten in de magnetron laten smelten. Goed omroeren en even meten hoe warm de massa was,- 42 graden. De boel even laten afkoelen door er wat verse couverture doorheen te mengen en het potje toen nog een minuutje in wat koel water gezet. Opwarmen naar 32 graden en met een kwastje de bonbonvorm bestreken.
Toen waren we tien minuten verder. Niemand die iets in de gaten had, ik kon rustig doorgaan en kreeg niet op mijn donder omdat ik aan het lanterfanten was in plaats van me bezig te houden met het avondmaal. 
Gelijk het potje confiture geopend en alle gaatjes gevuld met een lepeltje. Drie minuten. Met een lepel de rest van mijn chocolade over de vorm gegoten en met een paletmes het overtollige deel er weer afgeschraapt. 
Hup de koeling in. Zeventien minuten. 
Ik keek voldaan om me heen.
Wat zag ik? Chocola. Chocola op het aanrecht, chocola aan de handdoek, aan de spons, in de gootsteen, op de grond! op mijn trui!!
Schoonmaken. Twee uur achtenvijftig verder!!!
Maar goed, de bonbons zijn zálíg. Een heerlijk puur omhulsel waar je plotseling doorheen bijt en dan de verrukkelijk vloeiende vulling van de zoete confiture de lait.
Alles in één keer opgegeten. Eén minuut drieënveertig!
Nee hoor, grapje…!

donderdag 5 januari 2012

Een malse ham met Coca-Cola saus


Achteraf kan je je nog wel eens verbazen hoe een toevallige samenloop van zaken in je leven snel hun beslag kunnen krijgen. Dat heb ik nu. Verwacht geen hoogdravende verhalen hier van me, ik wil alleen maar zeggen dat ik gisteren een hammetje in de aanbieding kocht met het vage idee daar een saus uit mijn nieuwe boek bij te maken. Later die dag keek ik op de site van het NRC en eindigde bij een bijdrage van Joep Habets over ham ter ere van 125 jaar cola.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en even later was mijn besluit genomen: ik zou mijn hammetje in Cola garen. Al een dag later was het zover en wat een succes! Niet te geloven dat deze frisdrank tot zo’n uitkomst zou leiden. En het is nog zo simpel ook!
Ik had een ham van 518 gram, deed die in een pan met een halve liter Coca-Cola en een geschilde halve ui. Dit mocht 45 minuten zachtjes pruttelen zonder deksel op de pan. Halverwege heb ik het vlees gedraaid en er wat Herbes de Provence bij gedaan, een snufje zout en wat peper. Toen het vlees gaar was is het verpakt in wat alufolie en heb ik het stoofvocht op hoog vuur ingekookt. Daarna heb ik de saus gemonteerd met ijskoude boter en er nog een lepeltje mosterd aan toegevoegd. Af!
Je zou het voor de grap eens moeten proberen. Misschien eens voor gasten maken en dan achteraf pas zeggen wat ze op hun bord hebben. Haal die fles Cola dan maar uit de koeling want ze geloven je vast niet ;-)

dinsdag 3 januari 2012

Kerstverhaal


Ik ben nog ouderwets van geest. Als ik ‘s middags bij een potje thee de laatste post en andere zaken in orde breng, verbaas ik me stilletjes dat ik ‘s avonds in Salzburg een nachtmis ga bijwonen. Opeens gaat het snel. Ik sta op, rij een half uurtje, wacht een uurtje op het vliegveld, vlieg een uurtje, wandel in één rechte lijn met mijn handbagage door de douane, babbel wat met een taxichauffeur en sta een kwartier later voor mijn hotel. Dit vereist van mij een lenigheid van geest die ik van heel ver moet halen. 
Maar dan rekt de tijd zich onmetelijk voor me uit. We wandelen door een nachtelijke stad, steken de brug over en verliezen ons in smalle straatjes die weer op intieme pleintjes uitkomen en oriënteren ons intussen op de kerktorens. 
Dan spoelen we met vele anderen door het kerkportaal naar binnen. Even verlies ik mezelf in de overrompelende hoeveelheid indrukken. Stralend licht valt over de barokke beelden, koper glanst, overal branden kaarsen en de rijke kleuren van het roomse leven omringen me, de wierook brandt in mijn neus, alle plaatsen zijn bezet, mensen staan langs alle wanden opeengepakt. De priester spreekt en zacht golvend wiegt het antwoord van de menigte door de ruimte. Het is bijna een mystieke ervaring uit een ander tijdperk. Met vaste tred komt er een priester langs. Hij heeft een vierkante kop met een vooruitstekende kaak, zinnelijke lippen en vrij lang haar dat onbeschroomd in allerlei richtingen naar beneden stroomt. Alsof hij zo uit een middeleeuws houtsnijwerk van Tilman Riemenschneider is gestapt.
Even later gaat het orkest spelen en klinken de stemmen van de solisten,- een mis van Haydn. En dan dringt het tot me door: zo moet het bedoeld zijn geweest. Galmend echoot de muziek door de ruimte die hier en daar de klanken verdoezelt.
Dan komt de nachtmis tot een einde en wordt Stille Nacht gezongen. Alle lichten gaan uit, alleen de kaarsen branden nog. Iedereen zingt alle coupletten uit het hoofd mee en omdat het lied in de oerversie wordt uitgevoerd klinkt nu tussen de coupletten de echo van het koor. Het is van een week makende schoonheid. De intensiteit waarmee zoveel mensen samen geconcentreerd het moment vorm geven is zeldzaam. Een onuitgesproken saamhorigheid bindt iedereen voor enkele minuten. 
Als het afgelopen is lopen we naar het brede voorportaal. Daar schud ik de hand van de middeleeuwse monnik. Zijn hand is warm en hij kijkt me vriendenlijk en aandachtig aan terwijl hij me ‘gesegnete Weihnachten’ toewenst. 
Buiten beieren alle kerkklokken oorverdovend over de stad. In de smalle straatjes dreunt het zo dat je elkaar met moeite kunt verstaan. Het is feest! Het is druk op straat, mensen lopen door de vrieskou in groepjes voor ons uit. Het is kerstmis geworden. 

zondag 1 januari 2012

En de allerbeste wensen voor 2012!


En, lekker gegeten met kerstmis? Goede dagen gehad?
Ik hoop het wel. Wij waren de kerstdagen en de dagen erna in Salzburg. Een hele ervaring, dat kan ik je zeggen. Als we het even op culinair gebied houden, dan kan ik je vertellen dat je in Hotel Sacher een heerlijk stukje Sachertorte kunt eten, en dat je bij Demel de beste patisserie kunt vinden. Neem daar eens een stuk Esterhazytorte als je ooit in de gelegenheid bent, ik heb er van genoten. En wil je nu eens echt gewoon Oostenrijks eten? Ga dan eens in het klooster eten van de Augustiners. De broeders brouwen daar een zalig bier en je kunt er heerlijk worsten en schnitzels met bijlage kopen. Misschien is het niet je ideale maaltijd maar ga er dan toch maar heen voor de sfeer. Wat een prachtige ruimte.
Genoeg om over te bloggen de komende tijd, en behalve de Oostenrijkse keuken is er nog een macht aan ander lekkers en spannends om te maken. 
We gaan er weer een goed (culinair) 2012 van maken!

De apfelstrudel bij Sacher. Goed, maar niet de allerbeste...

Sachertorte bij Sacher. In deze ambiance is het één van de lekkerste chocoladetaarten.

Hotel Sacher aan de Salzach in Salzburg.


Spinatknödel im Mozarthaus.

Het goede leven bij de Oostenrijkers in de Braustübl van de Augustiners.

Ik weet het niet meer, ik verzin me kapot... ein Süßer Genuß? Nein, zo heet het gebak niet, maar ik weet nog precies hoe hij smaakte: fabelhaft!

Related Posts with Thumbnails