zaterdag 24 december 2011

Hele goede kerstdagen!


De tijd gaat komen dat we niet meer schrijven over eten, of lezen over eten, maar daadwerkelijk gaan eten. En wel op een bijzondere manier. Dat bijzondere zit een beetje van binnen en van buiten. Iedereen die aan een kerstmenu deelneemt weet dat het een ander menu is dan doorgaans. Of het nu met bijzondere luxe producten is samengesteld, of als reactie daarop juist niet, het is denk ik altijd met aandacht gebeurd voor het speciale van het moment. Je kunt met heel veel mensen aan tafel zitten of alleen met diegene die je zo lief is, maar je wilt in harmonie met elkaar genieten van het samen eten. 
De religieuze betekenis die het kerstfeest van oorsprong heeft is hooguit teruggebracht tot een bezoek aan de nachtmis. Dat is wat mij betreft prima zo, laat iedereen zijn ding doen en zijn geluk nastreven. Ik hoop dat dat lukt voor je.
Daarom wens ik je een harmonieus en gelukkig kerstfeest, alleen, met zijn tweeën, of met zijn allen! En dat je een goed gevoel over je maaltijd mag hebben. :-)
Theo

donderdag 22 december 2011

Chocolademousse van Cees Holtkamp


Chocolademousse. Lekker. Maar ik maak het niet zo vaak, want ik moet het helemaal alleen opeten. Niet voor te stellen dat iemand zo iets lekkers kan laten staan. Maar goed, ik red me wel. 
Ik heb het onderstaand recept van Holtkamp genomen en daar een derde van gemaakt. Als je niet al te grote porties maakt kun je daar ook vier man mee bedienen.
Hij is zijdezacht, luchtig, maar niet al te veel. Bovendien kan iedereen deze mousse wel maken denk ik. De receptuur is niet ingewikkeld.
Voor 6 personen
  • 3 EIEREN
  • 100 GRAM SUIKER
  • MESPUNTJE ZOUT
  • 150 GRAM PURE CHOCOLADE, GESMOLTEN
  • 250 GRAM SLAGROOM, GEKLOPT
Klop de eieren met de suiker en het mespuntje zout au bain-marie op tot het romig is.
Haal de schaal van het vuur en roer de gesmolten chocolade er doorheen. Laat afkoelen tot kamertemperatuur. Spatel dan de slagroom er doorheen. Schep het mengsel in een schaal of in 6 kleine schaaltjes en laat in de koelkast helemaal afkoelen en opstijven.

dinsdag 20 december 2011

Herve heeft een leuk blog

Vroeger had ik veel meer tijd om eens bij collega-bloggers te kijken, maar dat is er de laatste tijd een beetje bij ingeschoten. En als het er dan van kwam, dan was het een snelle blik langs mijn favorieten die ik aan de zijkant van mijn blog heb staan. 
Nu was ik zo maar eens aan het kijken en kwam een nieuw blog tegen: Herve Cuisine.
Het is een blog van een achtentwintigjarige jongen die in Parijs woont en al zijn recepten op video zet. Hij doet dat in een klein keukentje met behulp van een vriendin en een staande tl-lamp die wat bijlicht. Het is een mooi verzorgd blog dat veel bezoekers trekt en waar je veel verschillende soorten recepten tegenkomt. Leuk om te zien!

zondag 18 december 2011

Uit het leven van een foodblogger


Ik hou van mijn messen. Ik hou van scherpe messen. Ik gebruik mijn wetstaal en slijp ze bijna altijd voordat ik ze gebruik. Ik heb zelfs wel eens gehoord dat scherpe messen veiliger in de keuken zijn omdat ze mooiere wonden maken. 
Had ik even geluk. Ik sneed een ui in stukjes en het laatste stukje ontsnapte met euvele moed aan mijn mes. Zorgeloos en met zelfbewust elan duwde ik het stukje met mijn duim naar voren terwijl mijn mes een duikvlucht naar beneden nam. Ik sneed mezelf door mijn nagel die nog aan een puntje bleef hangen,- ik bloedde als een rund. Schrik en ongeloof, verontwaardiging schoot door me heen. Dat dit mij moest overkomen. Ik heb best een goede snijtechniek, dat was in de Cuisine Culinaire al opgevallen, en dan dit… Nou ben ik niet de eerste en ook niet de laatste die ondanks alles, zichzelf in de vingers snijdt, maar dat is op zo’n moment wel een heel schrale troost.
Ik heb de nagel erop gelegd en een pleister er omheen gewikkeld. Helemaal vertrouwen deed ik het niet.
Maar dan de volgende dag. Eerst een internist die ik tegenkwam: zo, wat heb jij nou aan je duim? Gaat het niet ontsteken? Goed oppassen hoor. Iemand van anesthesie: goed gedaan zo. Nagel terugleggen en een week niet meer aankomen. Wel oppassen dat het niet verkeerd gaat hoor. Radioloog: ach, ze zijn er in een ziekenhuis goed in om van een mug een olifant te maken. Je had op de HAP waarschijnlijk een veel dikker verband gehad, maar verder…
Verder is het gelukkig niet gaan ontsteken en is het mooi aan het genezen.
Maar iets moet me toch van het hart: pas toch goed op met messen want hoe groter het zelfvertrouwen en de routine, hoe dichterbij het gevaar. Als als het dan toch eens gebeurt, ga dan naar de Huisartsenpost,- zeker als je vlees aan het snijden was.
Zo begon ik langzamerhand weer aan het bloggen te denken. 
Toen belde mijn tandarts mij en vroeg of ik over een uurtje vrij was om langs te komen. Niet op de koffie maar voor een spoedbehandeling. Een paar dagen eerder had ze een routinefoto gemaakt die er niet zo mooi uitzag. Kort en goed, ik was bijna drie uur verder en de behandeling was deels mislukt. De volgende dag kon ik gelukkig tussendoor terecht op kaakchirurgie,- een akkefietje van tien minuten. Jammer genoeg duurt de nasleep van zo’n ingreep altijd wat langer. 
Al met al was ik niet in een enthousiaste bloggersbui, dat kun je misschien begrijpen. Maar ik heb chocolademousse gemaakt, van Holtkamp. Dat eet makkelijk weg, voedt en smaakt heerlijk zijdezacht. Het beviel me zo dat ik zowaar het plan kreeg nog eens een paar andere recepten te proberen. En zo kwam ik weer ‘in the mood’ en heb ik weer een nieuw berichtje om hier te plaatsten. 
Tot gauw!

vrijdag 25 november 2011

Witte chocolademousse met Cointreau


Echt lekker maar wel een baksteentje op de maag. Het is een recept voor de liefhebber die kan Eten. Eigenlijk ook wel een beetje apart want witte chocolademousse zie je niet zoveel. 
Dit is een beproefd recept uit de grootkeuken. Ik geef je de originele hoeveelheden maar je kunt het natuurlijk heel makkelijk omrekenen naar kleinere porties. Ik maakte het voor vier personen en kwam op vijf royale porties uit met een kwart van de hoeveelheden. 
  • 600 gram witte chocolade
  • 500 gram boter
  • 200 gram eiwit
  • 400 gram suiker
  • 125 gram water
  • 80 gram Cointreau

Ziet er goed uit hè :-))
Laat de suiker en het water in een pan koken tot een temperatuur van 121 graden Celsius.
Klop eiwit stijf en giet de siroop langzaam al kloppende uit over het eischuim. Blijf kloppen tot de massa afgekoeld is. 
Meng de Cointreau met de boter en roer hier de gesmolten chocolade door heen. 
Vouw dit mengsel door de merengue en vul de coupes ermee. 
Zet ze in de koeling.
Ik heb een bakje frambozen gebruikt om door de mousse in de ramequins heen te doen en ook gebruikt om te garneren. Heerlijk!

woensdag 23 november 2011

Lauwwarme salade van gemarineerde garnalen met mango


Ik ben helemaal niet zo’n pakjes en zakjes mens (behalve dan met Sint Nicolaas) maar deze keer vond ik het toch grappig om te doen. Eigenlijk kwam dat omdat ik mijn boekenkast aan het opruimen was. Ik vond een heel oud kopietje tussen mijn kookboeken dat ik eens uitgedraaid had om aan iemand te geven die bij ons gegeten had. Toen had nog niemand van blogs gehoord. En daar stond dit recept op. Beremakkelijk en lekker!
  • Twee bakjes grote garnalen
  • 1 zakje Marinade mix hot van Conimex
  • 1mooie rijpe mango
  • Een zakje gemengde salade van je keuze

Marineer de garnalen volgens de gebruiksaanwijzing.
Snij de mango in mooie stukjes. 
Verdeel de sla over de borden en verdeel de mango erover.
Bak de garnalen kort in wat olie en leg ze op de salade.
Maak eventueel een dressing. Olie en azijn natuurlijk, maar ook wat Thaise vissaus zou hier niet misstaan. Kortom, leef je uit en gebruik je fantasie. Nu ik erover nadenk, er zullen vast nog wel flesjes en zakjes bij de supermarkt zijn die je in dit ‘pakjes en zakjes recept’ zou kunnen gebruiken. 
Het ziet er mooi uit, smaakt heerlijk, en geen mens gelooft dat het zo makkelijk te maken is!

maandag 21 november 2011

Consommé aux échalotes gratiné à la crème au roquefort


De mist heeft zich geluidloos als een plompe deken over het Goereese land gelegd, stil en ondoordringbaar en ik speel walsen van Brahms. Dat laatste was te voorzien, want dat is een persoonlijke afwijking van me, Brahms in de herfst. Beide zijn groots, vol en warm van klank en kleur. Nu ik erover nadenk kan ik datzelfde zeggen over dit soepje. Overheerlijk met volle rijpe tonen van room, blauwkaas en sjalotjes. Een weelderige gevogeltebouillon is de basis. Stom eigenlijk dat ik gisteravond geen Brahms voor de visite heb gespeeld. 
We hadden een etentje met vrienden. We spraken over van alles wat ons inviel, luisterden naar muziek, dronken mooie wijnen uit de Bourgogne, aten deze soep (en nog meer wat binnenkort volgt), en dat alles in het gele kaarslicht terwijl langzaam buiten de mist ons omsloot. 
  • 250 gram sjalotten
  • Lepeltje olie
  • ¼ dl cognac
  • 1 pot gevogeltefond plus de zelfde hoeveelheid water (of beter nog, maak je eigen bouillon)
  • 1 dl room
  • 15 gram roquefort
  • Peper en zout
  • Gesneden bieslook

Maak de sjalotten schoon en snijd ze in dunne ringen. Zet ze vier minuten aan in de olie, en blus ze dan af met de cognac. Denk er even aan: afzuigkap af en deksel bij de hand houden als de vlam in de pan zou slaan. Doe dan de bouillon erbij en laat het drie uur langzaam trekken, dus niet koken. Zeef het en breng op smaak met peper en zout.
Klop de room op met de roquefort. Schenk de soep in de borden en doe een dot room in het midden waar je wat bieslook op strooit.
Deze hoeveelheid is precies genoeg voor vier borden. Je zou wat minder room kunnen maken maar dat slaat niet zo makkelijk stijf.

zondag 13 november 2011

Coleslaw


Wat een woord hè? Het ziet er niet uit en het klinkt alsof een Brabantse boer uit 1853 iets vies uitspreekt. Toch is het heel gezond en smaakt het uitstekend; een gelukkige combinatie. 
Ik had nog wat kool en een paar lenteuitjes over van mijn loempia’s en besloot tot dit recept. Met behulp van een keukenmachine is het zó gemaakt.
  • 150 gram kool, dun gesneden
  • 1 grote winterwortel, dun geraspt
  • 2 lenteuitjes, ook dun geraspt
  • Een handje rozijnen

Voor de saus:
  • 1 eetlepel mosterd of wat mosterdpoeder
  • 2 eetlepels zure room
  • 2 eetlepels mayonaise
  • 2 eetlepels azijn
  • 1 eetlepel suiker
  • Peper en zout

De bereiding is zeer eenvoudig. Maak met alle ingrediënten de saus en proef of die naar je zin is. Werk hem door de andere ingrediënten en zet het gerecht een aantal uren in de koeling. 
Een waardevol bijgerecht.

zaterdag 12 november 2011

De eerste van het jaar!

Zo uit de olie, warm en met krenten, poedersuiker op mijn jas. Heerlijk met die winterse kou. Hiernaar zou ik een verlangen krijgen als ik in het buitenland zou wonen.
Oliebollen!

vrijdag 11 november 2011

Joodse kippensoep met knaidlach


Geloof jij in toeval? Ik was weer in Nederland en was in de grote bibliotheek in Rotterdam. Daar keek ik zo maar even op de afdeling kookboeken. Wat zag ik? De Joodse Keuken, een boek vol met Joodse recepten. Ik bladerde het op goed geluk door en kwam onderstaand recept tegen. Ik moest gelijk denken dat ik ziek en wel in Frankrijk in bed lag en fantaseerde over een grote pan kippensoep. Ik nam een foto en heb hem dit weekend gemaakt. Een grote pan Joodse penicilline met wel heel bijzondere balletjes. Eerlijk is eerlijk, het moet je smaak maar zijn, die balletjes. Ze worden gemaakt van matzemeel. Ik ging dus direct op het internet kijken wat of dat wel zou zijn. Gewoon gerstemeel of volkorenmeel dus. Daar kon ik wel aankomen. Ik  heb ze gemaakt en verbaasde me in eerste instantie over het volume dat ze aangenomen hadden tijdens het koken. Daarna had ik een berg voedzame en stevige ballen die mijn soep bijkans over de rand van mijn pan deed klotsen. Wel leuk hoor, zo’n gerecht. Ziek of niet, je proeft weer eens heel wat anders!
  • 1 kip
  • 2 a 3 uien, geschild en grof gehakt
  • 3 liter water
  • 3 wortelen in stukjes
  • 5 stengels bleekselderij in stukjes
  • 1 kleine pastinaak in stukken
  • 3 eetlepels gesneden peterselie
  • 2 snufjes geelwortel
  • 2 kippenbouillonblokjes
  • 2 tenen knoflook, geperst
  • Zout en peper

Voor de knaidlach
  • 175 gram matzemeel
  • 2 eieren, losgeroerd
  • 3 eetlepels olie
  • 1 teen knoflook, geperst
  • 2 eetlepels peterselie
  • ½ ui, fijn geraspt (heb ik niet gebruikt)
  • Ca 6 eetlepels water
  • Zout en peper

Ontvel de kip (dan wordt de soep minder vet) en verdeel hem in stukken en doe hem met de andere ingrediënten in een ruime pan. Breng alles aan de kook en schuim af zodat de soep goed van smaak blijft. Laat de soep een uur of drie trekken en verwijder dan de kip. Volgens het recept heeft de kip een andere bestemming gevonden maar dat leek mij toch zonde. Daarom heb ik het vlees dat van het bot viel klein gemaakt en weer in de soep gedaan. 
Maak de knaidlach.
Maak een beslag van alle ingrediënten en plaats dat een half uur in de koeling zodat het wat dikker wordt.
Draai er dan balletjes van en kook die 15 a 20 minuten in water. Voeg ze dan bij de soep.

woensdag 9 november 2011

Honingzoete bospeen met gekarameliseerde ui


Soms heb je zo’n gelukje. Ik stond in een keuken die gemaakt was rond 1900 en nog steeds in originele staat gebruikt wordt door de huidige bewoners. In de schouw stond een groot fornuis waar in de oven een zacht lichtje brandde. 
‘Wat staat er in de oven?’ vroeg ik nieuwsgierig. 
De schotel werd uit de oven gehaald en van folie ontdaan. Het rook heerlijk en zag er appetijtelijk uit. Ik maakte een foto en kreeg het recept. 
Dit gaan wij dus binnenkort ook eens eten.
Neem een bos peen, snij bijna al het groen eraf en schil ze met de dunschiller.
Leg ze in een ovenschaal en leg er wat gehalveerde uien met wat gedroogde abrikozen op. Besprenkel met vier eetlepels olie en vier eetlepels honing en kruid het met wat komijnpoeder. 
Zet de schotel in een voorverwarmde oven van 180 graden gedurende 40 minuten, waarvan de eerste helft afgedekt met alu-folie. 
Ik kan me nog wat varianten voorstellen: gebruik eens gemberpoeder, neem een lepeltje of wat gembersiroop, misschien is kaneel een leuke optie, garneer de peentjes met wat gesneden peterselie. Kardamom of sinasappelschilletjes lijken me ook heel geschikt. Kortom, gebruik je fantasie en leef je uit!

zaterdag 5 november 2011

Hong Kong, in Rotterdam

Direct het tweede restaurant was raak vanavond. De eerste waar we binnen liepen had geen plek voor twee, Hong Kong wel.
Je wordt er snel en goed geholpen, de bediening is correct, het eten goed. We namen een schotel met kip, krokante bami in zwarte bonensaus en peper, verder Tja Sieuw in een saus met honing. Heel lekker en goed op smaak.
Daarna hadden we nog net tijd voordat het pianorecital begon voor een klein toetje. We namen vanille ijs van gemalen vanillestokjes en een saus van zwart sesam. Verder nog warme sesambolletjes met sorbet ijs. Het klinkt bijzonderder dan het smaakt. Alles bij elkaar wel een lekker menu.
Nu mijn thee drinken want het is pauze. Straks het tweede deel. Ik verheug me er al op.

donderdag 3 november 2011

Eten en drinken in Frankrijk 2


Zoveel staat vast: een goede slok wijn helpt dus niet tegen een opkomende keelontsteking. 
Vannacht werd ik wakker met een pijnlijke dikke keel. Slikken voelde aan alsof ik met een roestig stuk ijzer over een droog stuk steen schraapte. De lakens waren klam. 
Ziek, drong het langzaam tot me door, en in het duister probeerde ik me ermee te verzoenen. 
Ergens buiten hoorde ik de regen als een fonteintje klateren. Ik draaide me om. Mijn bed voelde warm en zacht.
Een half uur later hoorde ik ergens in dit oude, grote huis een deur dicht slaan en iemand een krakende trap afdalen. Dat zal vast de waard zijn, dacht ik. In gedachten zag ik een dikke man in een wit t-shirt en een sloof voor, langzaam de keuken binnen komen, het licht aan doen, en koffie gaan zetten. Toen ging hij alleen in een hoek van de eetzaal aan een tafeltje ontbijten met zijn koffie en brood.
Heel voorzichtig schraapte ik mijn keel. 
Als hij wist dat ik hier ziek op bed lag, zou hij vast een grote pan kippensoep gaan maken voor me.
Dat was een troostrijke gedachte, en zo sliep ik weer in.

dinsdag 1 november 2011

Eten en drinken in Frankrijk


Eén van de problemen die een mens op vakantie moet oplossen is: waar te gaan eten. 
We hadden heel Ribeauvillé doorgelopen en alle menukaarten uitvoerig bestudeerd. De meeste hingen onder een geel lampje buiten aan de muur. Allemaal hadden ze een menu van rond de twintig euro en boden ze een selectie van de beroemde wijnen uit de Elzas. Omdat we toch ruim voor elven aan tafel wilde gaan, besloten we uiteindelijk te kiezen tussen twee restaurantjes die tegen over elkaar lagen. Eéntje had een menu met kip in Riesling en een Munsterkaasje toe, en dat gaf voor mij de doorslag. 
We gingen naar binnen. 
Of we een aperitiefje wilden. Ja, dat wilden we wel. Ik bestelde in mijn beste ‘Franse-mannen-Frans’ een kir royale, en liet daarbij de ‘r’ ongegeneerd brouwen gevolgd door een vette ‘ah’. Net zoals ze in Den Haag ‘gatverdamme’ zeggen, want de Rotterdamse ‘oo’ begrijpen ze daar in Frankrijk niet. Het was een klein glaasje dat moeiteloos zijn weg vond en begeleid werd door een paar eenvoudige zoutjes. Geen enkel probleem. 
Toen kwam de presskopf op tafel met twee soorten kool en scherpe mosterd. Lekker hoor, met augurkjes en rode ui. Ik dronk er trouwens water bij. Ik vind water helemaal niet vies en drink dat regelmatig. Bovendien was ze nog niet op de proppen gekomen met de Riesling die ik besteld had. 
‘Monsieur wil een kleine kwart Riesling?’ zei ze me een stem die wist wat monsieur die avond van plan was. 
‘Qui, un petit quart’ zei monsieur met zijn vriendelijkste glimlach op zijn gezicht. 
En die kwam bij de kip. Heerlijk! Huisgemaakte spätzles met verse kruiden, licht opgebakken in wat boter, brood op tafel, overgoten met een heerlijke saus van die Riesling. Dat wordt nog eens Eten dacht ik bij mezelf, toen ik het volle bord zag, en keek opgewekt naar de overkant. Het lukte me uitstekend moet ik zeggen, en met zo nu en dan een slokje Riesling erbij, spoelde ik alles moeiteloos weg. Toegegeven, achteraf bezien was het wel een krachttoer, die schotel. Maar wat gaf het, de avond was nog lang en wat moet je anders. 
Als dessert had ik dat stukje Munsterkaas op het oog. Laat dat nou precies de plaatselijke specialiteit zijn die uitstekend gaat met een glas Gewurztraminer. Die ene keer per jaar dat je in de Elsas bent zou jij je toch ook niet dat glaasje laten ontgaan? Nou dan, ik nam er dan ook een klein glaasje bij. Eén kleintje, maar hij kwam wel aan, dat moet ik eerlijk toegeven.
Toen kwam die mevrouw weer om te vragen of het allemaal gesmaakt had. 
Nou, het had allemaal prima gesmaakt, en die mevrouw en ik werden beste vrienden voor het leven. Ik hoefde geen koffie meer maar wilde de rekening, want ik verlangde eerlijk gezegd heel erg naar mijn bed. Ik zat aan tafel, stuurde een sms’je naar vrienden, en verlangde ineens me uit te kunnen strekken. Gewoon plat, in ene. Maar ik moest nog een eindje lopen, en daar zag ik eerlijk gezegd wel een beetje tegen op. Daarom vroeg ik onopvallend om ondersteuning. Zo in de trant van: mijn knie doet een beetje zeer en ik zou je zeer erkentelijk zijn als je naast me bleef lopen; ik weet ook niet waar dat nou ineens zo vandaan komt. 
Zo koersten we door de zaak, heel onopvallend maar uiteraard met mijn stralendste glimlach op het gelaat. We werden werkelijk heel vriendelijk bedankt en kregen een buitengewoon goedenavond toegewenst. Maar voordat ik goed en wel de dames had kunnen bedanken en groeten stond ik, geheel en al onverwacht, buiten. 
Ik was blij, goed gevoed en voelde een lied in mij opwellen. Maar daar was geen kans op, terwijl ik toch een hele mooie stem heb. Ik werd behoedzaam door dat doolhof van smalle straatjes begeleid en moest me vooral gedragen, dat weet ik nog. Geen liederen, geen sentimentele verhalen en vooral ook niet ergens even gaan zitten. 
Eenmaal op de kamer bleek het nog maar 21 uur 19 te zijn. Ik opperde voorzichtig dat we misschien nog wel ergens wat konden gaan drinken.
‘Dan moest jij maar een kopje thee nemen’ kreeg ik te horen.
Nou vraag ik je, welke vent drinkt nou thee na het eten?
Maar ik mocht niet, echt niet. 
Ik moest maar een stukje gaan schrijven.




zaterdag 29 oktober 2011

Poteren op Goeree

Misschien noem jij het wel 'captains dinner' maar hier op het eiland heet deze maaltijd poteren. Jonge aardappeltjes, piccalilly, uitgebakken spekjes, sla, gestoofde uien, noem het maar op. Je kunt je fantasie erop los laten. Heerlijk, ik had het in geen dertig jaar gegeten. Poterbal heet dat hier, als iedereen poters bij je komt eten.

vrijdag 28 oktober 2011

Cora in Metz; lekker!


Ik heb mijn hart weer eens verloren. Deze keer aan Cora. Even buiten Metz zijn we er ‘s ochtends gelijk heen gereden, en het was al druk! Gelukkig was er een grote parkeerplaats want Cora krijgt veel klanten. 
Wat een onthaal weer. Zodra je de deuren passeert zie je hoe groot deze supermarkt is, en hoeveel winkeltjes er omheen zitten. We besloten eerst maar eens naar de cafétaria te gaan voor een verlaat ontbijt. Het was een grote ruimte waar de tafels van elkaar gescheiden waren door middel van houten schotten, die bevestigd waren aan lange palen die hoog naar het plafond reikten. Boven elke tafel hing een lang snoer met een grote brandende gloeilamp. Verder stond er nog een magnetron, een koffiemachine, en een paar rekken waar je je vuile vaat kon achterlaten.
We gingen wat in het midden zitten en ik keek om me heen. Veel oude mensen die hier elkaar waarschijnlijk dagelijks troffen, en voor weinig geld een paar uur met elkaar konden praten. Er liep een man van een jaar of zeventig naar een groepje van vier mannen toe. Hij gaf ze allemaal bijna achteloos een hand zonder ze aan te kijken. Ze kenden elkaar. Hij droeg een ruwe coltrui onder een ruim vallend colbert. Zijn witte haar was niet meer te kammen en zijn baard van twee dagen bleekte zijn gezicht. Hij zag er uit als een oude zeeman die nog steeds niet gewend was aan zijn bestaan aan wal. Na een poosje stond hij op en schuifelde richting koffieautomaat. Hij was stijf, van zijn nek tot zijn knieën, dat kon je zien. Geduldig wachtte hij tot de vrouw voor hem al haar kleingeld in de automaat had gegooid.
Ik dronk voorzichtig mijn hete thee en keek verlangend naar de tabac/presse die aan de andere kant was gevestigd. Soms kan ik zo’n verlangen hebben naar dat soort zaakjes. Ik ken ze, niet omdat ik rook, maar omdat ik kom voor postzegels, een krant of een tijdschrift. Vaak zijn ze overvol, hel verlicht en staan er wat gokkende mensen.
We stonden op en liepen naar de overkant. Ik moest even naar binnen. Het was er niet anders dan ik me voorgesteld had. Gelukkig, zo moet het zijn. Ik liep wat langs de schappen en bladerde in wat kooktijdschriften. Eentje ging over de herfst en had veel recepten die me wel aanspraken. 
Ik keek naar buiten en zag de zon uitbundig schijnen, maar ik wist dat het fris was. 
‘Lekker weer hè’ zeg je dan tegen elkaar, maar je laat het wel uit je hoofd om je jas uit te trekken. Kortom, het was een mooie herfstdag en ik werd ter plekke bevangen door zo’n herfstig gevoel. 
Ik nam het blad en ging naar de kassa. 
Daar handelde een vrouw van een jaar of vijfenveertig adequaat de klanten af. Het staat er misschien een beetje vreemd, maar zo moet ik het toch zeggen. Ze was kordaat en onpersoonlijk. Droeg een iets te kleine spijkerbroek om het omvangrijke middel en had het haar blond geverfd. Het meest opvallende was haar make-up. Om haar lippen had ze heel precies een zwart lijntje getrokken dat fel afstak tegen haar bleke teint. 
Terwijl ze mij hielp tikte iemand naast me met een munt een paar keer hard op het glas. Het was de zeeman. Kort van stuk stond hij voor de balie en keek de vrouw brutaal aan. ‘Wel wakker blijven hè, we kunnen hier geen slapende mensen gebruiken.’
‘Ach nee monsieur. U hebt geluk dat ik wakker ben én een goede bui heb.’
Ze smeet mijn wisselgeld zonder me aan te kijken op het glazen bakje en richtte zich verder geheel op mijn buurman.
Ik nam mijn geld en mijn tijdschrift, en liep naar buiten.
Hoe kan je nu aan iemand uitleggen dat je daar gelukkig van wordt.


woensdag 26 oktober 2011

Herfstvakantie 2011


Je hebt er niets van gemerkt, maar de Suikerbietjes zijn vorige week op vakantie gegaan. En om de dag is er gewoon een artikeltje verschenen omdat je die ‘in de wacht’ kunt zetten. Maar nou zijn de artikeltjes op en heb ik alleen nog maar wat aantekeningen van mijn vakantieavonturen op de plank liggen. Veel is aan eten gerelateerd natuurlijk, je kent me, maar ik schrijf ook graag over de steden en de mensen daarin, en al dat andere moois. Misschien vind je het leuk om met mij weer eens terug te lezen. Dan leer je me nog beter kennen ;-)
Na de Franse revolutie voerde men een republikeinse kalender in en kregen de maanden van het jaar andere namen. Nog altijd wordt daar door sommigen met bewondering over gesproken. November ging ‘brumaire’ heten,- de nevelmaand. Deze vakantie heet herfstvakantie, en hoewel de naam niet zo poëtisch gekozen is als ooit die in Frankrijk, bleek het deze ochtend zeer toepasselijk. We reden door een gebleekt landschap waarin alle contouren verzacht werden door nevel en heiigheid. De kleuren van Goeree waren gedempt, de hemel  was bedekt.
Als je zo in de beschutting van je eigen auto door een herfstochtend reist, krijg je de neiging om veilig in slaap te vallen. Toen ik mijn ogen weer opende waren we in België. Dat valt mij op omdat ik door een Nederlandse bril kijk. Er is waarschijnlijk geen Belg die opgevallen is wat mij opviel. Hoe lang zou het duren voordat ik door een Belgische bril zou kunnen kijken naar ons land, en wat zou het me kosten? Wat zou me deze keer in Frankrijk gaan opvallen? Soms vallen dingen me op omdat ze daar zijn zoals ik ze achtergelaten heb, niet omdat ze afwijken. Misschien moet ik dat herkenning noemen.
De lucht begon te breken en het eerste zonlicht viel als een vale sluier over het landschap. Bomen die roerloos, dun in het blad en vol van kleur, stonden te wachten totdat we passeerden. Maar het licht was achteloos en onbedoeld, alsof toch niemand in het stille Vlaamse land er naar zou kijken.
In Luxemburg kwam het eerste blauw door de witte massa en kregen wolken figuur. Het groen sprong op, de gele bloementjes vonkten in de berm, maar de einder bleef egaal lichtgrijs. We reden door een heuvelig landschap van B.C. Koekkoek. Poëzie alom. 

zondag 23 oktober 2011

Indiase Viscurry uit Goa



Dit is een vrij eenvoudige curry die werkelijk heerlijk smaakt. Ik kan je hem echt aanbevelen. We zijn zaterdag naar de haven gefietst en hebben daar verse vis gekocht die ‘s avonds in het pannetje verdween. Dubbel zo leuk om zo te koken en nog goed voor de lijn ook. 
  • Olie
  • 1 eetlepel mosterdzaad
  • 1 eetlepel gedroogde kerrieblaadjes
  • 1 ui, gesnipperd
  • 1 teen knoflook, geperst
  • 1 tl kurkuma
  • ½ theelepel koriander
  • ½ theelepel chilipoeder
  • 150 gram santen
  • 3 dl water
  • 500 gram stevige witvis
  • 450 gram grote garnalen
  • Raspsel en sap van 1 limoen
  • Zout

Verhit de olie en bak de mosterdzaadjes tot ze openspringen. Doe er dan de kerrieblaadjes bij en bak nog eventjes.
Doe de ui in de pan en bak 5 minuten. Voeg dan de kruiden toe en bak nog 30 seconden.
Doe de santen en het water erbij en laat een minuutje of wat pruttelen. 
Dan gaat de vis met de garnalen in de pan, en laat dit alles op zacht vuur nog vijf minuten staan. 
Breng op smaak met het limoensap en het raspsel. Garneer met een partje limoen.

vrijdag 21 oktober 2011

Jamie’s petit blanquette de poulet a l’estragon



Jamie heeft een eigen magazine en dat gaat over Frankrijk. Ik mocht het even inkijken en maakte voor het afgelopen weekend dit kipgerecht. Het was heerlijk. Een rijke saus, kip die van het bot afviel en veel soorten groenten erin. We aten het met brood en waren helemaal verzadigd.
  • 3 eetlepels olijfolie
  • 1 kip in stukken gesneden
  • 1 grote winterwortel in stukken
  • 1 stengel bleekselderij (ik nam maar wat meer…)
  • 1 grote gesnipperde ui
  • 150 gram champignons in vieren (in tweeën gaat sneller en is net zo goed!)
  • 50 ml witte wijn (ach kom Jamie, dat is me veel te weinig; wees gul!)
  • 1 bosje tijm (ook zonder suikerbiet heerlijk, zeker vers uit de tuin)
  • 5 laurierblaadjes ( ik opende mijn zakje en rook de Franse markt weer)
  • 500 ml kippenbouillon (blokje misschien…?)
  • 40 gram bloem
  • 40 gram boter
  • Sap van 1 citroen (maar ik had natuurlijk nog limoenen over, werkt ook prima)
  • 220 ml slagroom (een bekertje van 2 dl is ook goed hoor)
  • 2 eierdooiers, geklopt
  • 2 eetlepels gehakte dragon

Bak de stukken kip bruin in de olie en haal ze uit de pan. 
Voeg de groenten toe en bak die vijf minuten, daarna de champignons erbij en nog vijf minuten bakken. Hop de wijn in de pan en flink laten inkoken.
Doe de kip terug in de pan met de kruiden en de bouillon en laat afgedekt een klein uurtje zachtjes trekken. 
Zeef de vaste bestanddelen eruit en breng de kookvloeistof in een pan aan de kook. Meng de boter en bloem door elkaar en voeg dit bij de vloeistof. Roer met een garde tot de saus bindt en laat een minuutje of wat zachtjes pruttelen. Voeg citroensap, zout en peper naar smaak toe. 
Meng de room door de eierdooiers en roer door de saus. Voeg de dragon toe en schenk over het vlees met de groenten.
Tot zover Jamie op zijn Suikerbiets. Ik heb gedroogde dragon genomen en de saus gemaakt in de zelfde pan als waarin ik de kip heb gestoofd. Toen de saus klaar was heb ik de kip met de groenten er weer in gelegd en af laten koelen. Voor het eten heb ik hem heel langzaam weer opgewarmd waarna de smaken goed ingetrokken waren en het vlees super zacht was.

woensdag 19 oktober 2011

Frambozenkruimeltaart van E. David


Toen ik laatst over de markt liep kocht ik twee doosjes frambozen voor twee euro. Haast was geboden want dat lekkers kan snel gaan schimmelen. Ik heb ze in dit recept van David verwerkt.
Eerlijk gezegd leverde het niet het resultaat op dat ik verwachtte. De kruimellaag vond ik niet ‘je dat’, maar warme frambozen in je mond is een ware traktatie. Daarom zou ik een volgende keer een ander recept nemen voor de kruimellaag. David gebruikt de verhouding van 1 deel boter, 2 delen suiker en 3 delen bloem met bakpoeder.
Ik gebruikte voor twee personen 30 gram boter en de rest naar verhouding, zei het dat ik geen bloem met bakpoeder maar zelfrijzend bakmeel gebruikte. Een snufje gemberpoeder is genoeg om de laag wat extra pit te geven. 
Doe de frambozen in een oven-bestendig schaaltje.
Maak met je vingers een kruimeldeeg door alle ingrediënten door elkaar te wrijven totdat je een kruimelig deeg hebt. Doe dit over de frambozen en zet gedurende 20 minuten in een op 180 graden voor verwarmde oven. 
Niet slecht maar het kan beter volgens mij ;-)

maandag 17 oktober 2011

Loempia’s, knapperig van buiten, en heerlijk gevuld


Tja, ik had al een hele tijd loempiavellen in de diepvries liggen. Toen ik op een keer bij de toko was heb ik ze gekocht met het idee er martabak van te maken. Wat bleek? Nergens meer mijn recept van martabak te bekennen. Geen nood, dacht ik, gewoon weer eens in de bibliotheek kijken. Maar ook de tweede keer in de bibliotheek leverde niets op. Waarschijnlijk zijn alle Indonesische kookboeken op tournee naar de kleine bibliotheken. 
Zodoende hebben mijn velletjes een andere bestemming gevonden. Wat waren deze loempia’s lekker zeg! Waarom heb ik er niet eerder aan gedacht om dit eens te maken. 
Ik heb ze eerlijk gezegd wat uit de losse pols gemaakt; niets precies af gewogen. In deze stijl heb ik het recept dan ook geschreven. Varieer rustig met de groenten en de hoeveelheden.
  • Koop een pak loempiavellen bi de toko
  • Snij een stukje winterpeen in flinterdunne stukjes
  • Snij evenveel witte kool in flinterdunne stukjes
  • Snij twee à drie bosuitjes in dunne ringetjes
  • Ik had nog wat stengels bleekselderij over; in kleine stukjes
  • Een flinke lepel gehakte knoflook/gember
  • Iets meer dan een ons gehakt
  • Ongeveer een half pakje van die dunne doorzichtige ‘soepmie’
  • Een lepeltje ketjap
  • Een lepeltje goela djawa
  • 2 theelepels sambal oelek
  • Klein scheutje gembersiroop
  • Zout
  • Olie 

Doe de olie in een hete pan en bak hier het gehakt korrelig in aan. Voeg de groenten hieraan toe en bak dit op een zacht vuurtje nog 10 à 15 minuten. Voeg de smaakmiddelen hieraan toe en week intussen ook de mie in wat kokend water. Zeef het en snij het eventueel in wat kleinere stukjes en meng het bij de groente. Proef en corrigeer zo nodig de smaak. Laat afkoelen.
Leg de ontdooide loempiavellen op het aanrecht en vul ze met het mengsel. Plak ze dicht met wat eiwit.
Frituur ze op 180 graden tot ze lichtbruin zijn. 
Je kunt natuurlijk een dipsausje erbij serveren maar dat leek ons zonde van de smaak, ze waren heerlijk zo!

Related Posts with Thumbnails