Vakantieherinnering

Ik had me zo voor genomen om wat (culinaire) belevenissen van deze zomer te gaan beschrijven en zag in gedachten daarbij al grootse avonturen in Frankrijk en Engeland. De voorzienigheid had echter andere plannen met ons voor,- het werd een weekje Zandvoort aan zee. Dat kwam onder andere doordat de afspraak uit het onderstaande verhaal precies midden in mijn vakantie viel. 

Geen nood, ik heb een fantastische vakantie gehad en genoeg stof tot schrijven en koken op mijn pad gevonden. 

Weet je nog dat er maanden geleden een stukje van mijn kies afbrak in Delft? En dat ik amper een week later in Frankrijk een stevige knauw gaf op dat stukje gesauteerde kip, en dat er toen weer een stuk van die kies afbrak?

Nou zeg, ‘t is toch wat…

Nog een geluk dat het in Frankrijk was.

Hoezo? 

Ze verstaan daar gelukkig geen Nederlands, en zeker niet het krachtdadige Nederlands dat ik boven mijn bordje uitbraakte. Ik kon me niet meer inhouden.

Tsss…

Ja, en toen ik naar mijn tandarts ging kon zij er ook niets meer aan doen. 

Hij moest eruit zeker?

Nee, hij mocht blijven en ik moest naar een endodontoloog toe.

Een wat? Een endodondotoloog??

Endodontoloog.

Hoezo?

Wat?

Die endo-enzo? Waarzo?

JA HIERO! Ik moest naar Amsterdam, precies midden in de vakantie.

‘t Is toch wat…

Ja, dat is zeker wat,- een zenuwbehandeling. Dat is nou precies het enige waar ik altijd bij de tandarts tegenop gezien heb. 

Tsss… 

Ik was om tien uur in Amsterdam voor een tweeënhalf uur durende afspraak, lichtelijk nerveus. Ik zat in de wachtkamer en doopte net mijn theezakje in mijn kopje water toen ik ineens ‘meneer Suikerbiet!’ hoorde. Ik rees overeind,- ik word herkend! Dat krijg je met al die zenuwen. Mijn glimlach bevroor op mijn gezicht toen het de assistente bleek te zijn die met een gebiedend gebaar op een spierwitte deur wees. 

‘Shit, verkeerd e-mailadres gebruikt’ schoot het door me heen. 

Ik betrad een stille praktijkruimte waar ik alvast in de stoel mocht gaan liggen. Kan ik lekker nog even ontspannen, dacht ik wrang bij mezelf. 

Maar wat lag dat heerlijk, wat was die stoel zacht en warm. Ik sloot mijn ogen en het was alsof ik op een zomerse vlied in een weiland dreef.

‘Meneer Suikerbiet, meneer Suikerbietje-bietje-bietje’ klonk het van ver.

Ik opende mijn ogen en keek ondersteboven in het vollemaansgezicht van een oosterse assistente die me glimlachend aankeek. Ik antwoordde niet, maar bewonderde haar jeugd, haar glimlach en haar medemenselijkheid. 

‘U mag de mond even opendoen’ klonk het omfloerst.

Gedwee opende ik mijn kaken.

Ze ging met een wattenstaafje langs mijn tandvlees.

Hmm, spon ik als een poes. 

‘Banaan!’ zei ik toen ze klaar was.

‘Bublegum!’ antwoordde ze met een twinkeling in haar ogen. ‘Dit is een oppervlakteverdoving, dan voelt u het spuitje strakjes niet.’

Ik twinkelde terug en kauwde in gedachten nog even door op dat ‘bublegum’.

Toen zwaaide de deur open en kwam de endodontoloog binnen. Het bleek een Spanjaard te zijn met gespierde en zwaar behaarde onderarmen die de opgewekte doortastendheid bezat van een groep bouwvakkers in een slooppand. 

Ik trok wit weg en was op slag terug in de praktijkruimte van een regenachtig Amsterdam.  In de verte hoorde ik nog dat het allemaal goed te behandelen was maar dat de zenuw wat ontstoken was. 

‘Maar dan kun je toch niet goed verdoven, als iets ontstoken is?’ brak ik krachteloos uit.

‘Nee dat klopt, maar ik verdoof de zenuw zelf, u zult er niets van voelen.’

Mijn hele voorgaande leven leek zich gericht te hebben naar dit ogenblik. Alsof alle vreugde, alle verlangen, pijn en verdriet zich zouden meten aan dit moment.

-De man zou eerst een naald in mijn zenuw zetten en dan de boor.-

Ik sloot mijn ogen en hoorde heel zacht een hemels koor zingen en verbeeldde me in de verte een wit licht te zien. 

‘Mooi, dan gaan we beginnen’ kreeg ik nog mee.

De geweldenaar zat achter me, de lieve assistente naast me, en mijn eigen lief zat voor me. Volgde met aandacht de hele gang van zaken en at doodgemoedereerd een appeltje. 

Anderhalf uur later was ik klaar en danste ik lichtvoetig door Amsterdam. Ik had niets gevoeld, was weer een bruikbare kies rijker, en voelde me ronduit verwend.

‘Gaat u gezellig Amsterdam nog in en neem rustig wat lekkers te eten, u kunt de kies gelijk gebruiken’ had mijn Spaanse vriend nog gezegd. ‘Sommige mensen voelen nog wel eens een beetje napijn, maar dat is normaal, als het zou gebeuren is het niets om u zorgen over te maken.’

Ik zag de zon door alle regendruppels heen en Amsterdam lachte, lonkte en dolde met me. Plotseling bevond ik me op de stoep van een toko die een heerlijke Nasi-rames beloofde. 

Nasi-rames! Oh, zou ik… heel voorzichtig…  We keken elkaar aan en ik knikte ondeugend van ja. Ik nam me voor om veiligheidshalve maar aan mijn goede kant te eten. Dat lukte prima en ik deed er deze keer extra lang over.

Vijf minuten later kreeg ik een zeurderige pijn op de plek waar geen zenuw meer zat. Een kwartier later beende ik verbeten door Amsterdam met een gezicht dat op onweer stond. Nog een kwartier later stond ik in een apotheek om pijnstillers te kopen en concentreerde me op boekenparadijs Scheltema waar ik hoe dan ook heen moest. ‘s Avonds was ik op familiebezoek en at ik weer een heerlijk bordje vegetarische soep,- mijn vakantie was toen echt begonnen.

Tss, ‘t is toch wat...