Heimwee

Bijna iedereen is weer terug van vakantie en de tijd van heimwee is aangebroken. De zomervakantie is voorbij gegaan. Die tijd die voor kinderen zo onmetelijk lang is, en die door volwassenen soms achteloos lijkt ingepland in een drukke agenda. 

Maar niet alleen de vakantietijd is voorbij, het lijkt wel of de zomer zijn blik heeft afgewend. Hij is er nog wel, maar heeft er zijn aandacht niet meer bij. Ik zag het vrijdag in Rotterdam. Ik wandelde door de stad en luisterde naar Amália Rodrigues die haar ziel en zaligheid legde in de fado ‘Gaivota’. De weemoed en het hartverscheurend verdriet die door mijn oordopjes stroomde, maakte dat ik even op een bankje ging zitten dat uitzicht bood op een singel met daarachter een rij monumentale panden van voor de oorlog. Ongemerkt wendde ik mijn gezicht omhoog, naar de zon die door de bladeren van de platanen waar ik onder zat, probeerde te schijnen. Het leek wel of die kruin al dun in zijn bladeren zat. De wind speelde zorgeloos met die oude reus boven me, en maakte dat het zonlicht flitsend over mijn gezicht schoot. Ik keek over het water en de bomenrij daarachter en zag hoe het licht veranderd was, alsof er een dun laagje koel talkpoeder op lag,- de herfst. Het licht, zoals ik me dat herinner van zacht beschenen herfstochtenden en bedauwde spinnewebben die schommelen tussen het riet. 

Het wordt weer tijd om te bloggen, dacht ik bij mezelf toen Amália uitgezongen was. Op zo’n moment krijg ik altijd een bespiegelende bui die steevast eindigt met een paar goede voornemens. 

En zie hier, ik ben er weer. Ik hoop dat jij ook een geweldige tijd gehad hebt in de afgelopen weken. Hoor mij nou, wat zeg ik nou weer? Weg met die kleine kruideniers en middenstandsgruttersmentaliteit! Ik hoop dat je het, net als ik, nog steeds moorddadig naar je zin hebt! We gaan er een feest van maken de komende tijd. Een feest met lekker eten, grappige hapjes, spannende drankjes en mooie verhalen; over de tijd die voorgoed achter ons ligt.

Theo