Vin de Paille

‘Vin de Paille wordt inmiddels erg zeldzaam. Het maximale oogstrendement is slecht 20 hectoliter per hectare.’ Zo besluit Peter Klosse in zijn boek Aan de slag met wijn zijn artikel over deze wijn.

Tsja, wie zich mijn laatste artikel herinnert weet dat ik mijn fles in de Auchan in Frankrijk kocht en dat het de laatste fles van de voorraad was. Dat geeft te denken, niet…?

Ik wilde hem graag hebben ook al was het maar een klein flesje en kostte het 20 euro. Ik heb wel wat met liquoreuze wijnen. Al mag ik er dan wel graag iets bij eten.

Wat is nu zo bijzonder aan deze wijn?

De wijn wordt gemaakt in de Jura. Met laat de druiven zolang mogelijk hangen zodat ze zoveel mogelijk suiker kunnen ontwikkelen. Na de oogst worden ze op stromatten gelegd zodat ze kunnen indrogen. Men laat ze zo rustig drie maanden aan hun lot over waardoor het rozijntjes worden. Ergens in februari, als de feestdagen allemaal weer achter de rug zijn en men weer zin krijgt eens wat met wijn te doen, komen ze daar in de Jura weer in actie. Ze persen de rozijnen zodat ze een hele zoete most (zeg maar druivensap) krijgen. Eenmaal goed op dreef maken ze van deze most een wijn met een alcoholpercentage tussen de 14 en 16 procent. Ze stoppen de wijn dan in een fust en vergeten vervolgens glad dat ze een mooi voorraadje opgebouwd hebben. Daar gaat gauw een paar jaar overheen.

Op een mooie dag vinden twee wijnboeren in de kelder een groot vat. Eéntje met een dikke buik en een grote zwarte baret op, klopt eens tegen de eiken voorkant en kijkt vragend naar de ander. Die trekt zijn wenkbrauwen op en mompelt vanonder zijn snor ‘Ah, bon... Hmm… jnsaispâ…’ Zo turen ze dan enkele ogenblikken in elkaars waterige ogen en als ze er dan van overtuigd raken dat de ander hier echt niets van weet besluiten ze een glaasje te tappen. De dikke haalt een bonte zakdoek uit zijn zak en begint een klein bekertje te poetsen. Nijdig mept de ander naar die zakdoek en postuleert zich breeduit voor het fust. Hij pakt zijn tastevin (een wijnproefschaaltje), een erfstuk van zijn opa, spuugt er eens in en wrijft hem schoon met zijn hemd. Dan laat hij er wat van het goudgele vocht in lopen. Hij ruikt, en in doodse stilte neemt hij een slokje. De dikke kijkt ademloos toe en schuift zijn baret naar achter.

‘Et alors…?’

De ander laat zich met gesloten ogen op de grond zakken. Hij zegt niets meer, in zijn snor glinsteren nog wat kleine druppeltjes wijn.

Ze zijn ‘s middags niet aan de keukentafel geweest om te eten. Ook bij het diner, wat ze toch nooit overslaan, heeft niemand ze gezien. Laat in de avond, zijn ze gearmd als gezworen cameraden heel voorzichtig de trap opgeklommen, hebben hun hele familie gekust en zijn met zijn allen weer aan tafel gegaan om een stuk boerenpaté met brood te eten.

Weet je wat ze geroken hebben, geproefd hebben? Aroma’s van gekonfijt fruit, gedroogde zuidvruchten, kaneel en honing. Gekonfijte sinaasappel, pruimen en vast en zeker zat er ook nog een rokerige nootachtige toon in.