Chat-en-Oeuf-du-Pape

Er moet mij iets van het hart: ik heb een fluitallergie.

Laatst liep ik door Winkelcentrum Zuidplein in Rotterdam. Ik zoek zulke plekken van nature niet op, maar omdat ik een uurtje over had besloot ik eens binnen te kijken,- je loopt er droog. Dat bleken meer mensen gedacht te hebben. Onder wat vale muziek liepen jonge moeders in fel gekleurde leggings onbetwistbaar moeder te wezen, hield de jeugd, gepierced en getatoeëerd, elkaar met coole blikken in de gaten, en zaten de oudere dames met dood gepermanent haar wat zielloos in hun kopjes koffie te roeren. 

Ik vluchtte de HEMA in, een oase van licht, en belandde op de wijnafdeling.

Mijn oog viel op een fles met een getekend etiket. Er was een kat op afgebeeld die op een enorm ei zat. Omdat je het beest van achteren zag, maakte hij een vrij zorgeloze indruk en leek hij volstrekt niet geïnteresseerd in de indruk hij op de kijker maakte. Kortom, hij zat daar met de hebbelijkheid van een echte kat die zich werkelijk niets aantrekt van wie dan ook. 

Verder stond er nog ‘Chat-en-Oeuf’ te lezen ‘produit en France’. Dat is een aardige woordspeling, want wie een beetje in de wijn thuis is denkt gelijk aan Châteauneuf-du-Pape. Leuk, dacht ik nog, totdat ik plotseling verstijfde. Het fluitje van de HEMA klonk. 

Om de vijf minuten klinkt daar als inleiding voor een reclameboodschap het gefluit van een quasi opgewekte man door de luidsprekers. 

Verwilderd zocht ik naar de uitgang maar die was te ver,- ik kreeg de volle laag. Ik krijg namelijk hartkloppingen van dat gefluit. Als het nou een leuk stukje van Beethoven of Mozart zou zijn, zou ik het nog gewaardeerd hebben. Maar hier is geen touw aan vast te knopen, het is een willekeurige stapeling van een aantal onnavolgbare intervallen die aan het abstracte grenst. Het straalt zo’n beetje de onverwoestbare opgeruimdheid uit die je vindt in onze zorginstellingen, waarmee zieken, oude van dagen en verstandelijk gehandicapten tegemoet worden getreden. Maar ik ben geen patiënt in een van die instellingen, ik loop toevallig door de HEMA. 

Meestal probeer ik binnen vijf minuten mijn zaken daar geregeld te hebben, maar ik weet natuurlijk nooit precies hoe lang ik nog heb. Daarom loop ik altijd een beetje schichtig en gehaast tussen de paden totdat onze nationale fluitemans, toch nog onverwacht, zijn uiteen gereten tune inzet. 

Ik ril, ik huiver en ik krimp in elkaar, laat alles vallen en spurt naar de uitgang. Natuurlijk weer op de hielen gezeten door een aantal forse jongens van de bewaking. Zie dat dan maar eens uit te leggen. 

Je kunt volgens mij echt beter een Châteauneuf-du-Pape hebben dan een Chat-en-Oeuf, al ben ik best nieuwsgierig. Maar ik kijk wel uit, ik kom voorlopig niet meer in de HEMA voor zo’n flesje wijn. Daar kunnen ze naar fluiten.