vrijdag 7 november 2008

Salade met gegrilde aubergine, feta en tomaat


Dit is een bijzonder lekkere salade en ik zal er maar gelijk mee voor de draad komen, je moet er een klein vermogen voor investeren. Je ziet het er misschien niet op het eerste gezicht aan af als je zo langs de ingrediënten kijkt. Olie en azijn, kaas, sla, een tomaatje en een mooie aubergine. Hoezo duur?
Tja, het zit hem in de olie en de azijn. Daar heb je nogal wat kwaliteitsverschil in. In het verre verleden ben ik begonnen met keukenazijn. Ik vond dat ik voor een bepaald recept maar eens rode wijnazijn moest kopen. Daar kwam al gauw een flesje witte dragonazijn naast te staan. Dat viel eerst niet zo op omdat mijn keukenkastjes überhaupt steeds voller en voller raakten. Toen kwam de Aceto Balsamico in zicht. (Aceto betekend azijn in het Italiaans.) Een mooie donkere azijn, dat trok me aan. Een tikje exotisch en ook wat duurder, ‘dat moet je proeven’ dacht ik. En ik proefde het ook! Leuk voor jou, zul je denken, zolang je ruimte in je keukenkastjes hebt. Nou, dat had ik toen nog wel.
Op een mooie zomerse dag liep ik door de ISPC in Breda en had daar heerlijke aardbeitjes gekocht. De voorzienigheid bepaalde dat ik een ingeving kreeg die mijn leven zou veranderen. Met feilloze precisie liep ik linea recta naar de afdeling met azijn. Wij zouden het hoogste Italiaanse culinaire genot deelachtig worden dat een mens ten deel kan vallen,- wij zouden aardbeien met Aceto Balsamico eten. Het aanbod was overweldigend. Voor het eerst keek ik bewust naar al die flesjes met kleurige etiketten en verleidelijke vormen. Het was alsof er een nieuwe (wijn)wereld voor me open ging. Mijn sprakeloze fascinatie voor deze afdeling bleef niet onopgemerkt. Er kwam een vriendelijke jongeman op mij af die vroeg of hij mij kon helpen. Ja, dat kon hij. En zo leerde ik wat het verschil tussen edik en azijn was en allerlei andere interessante zaken. Toen vertelde ik hem van mijn plan met de aardbeien en de Aceto Balsamico.
‘Meneer wil dus echt iets goeds?’, vroeg hij me terwijl hij me met een kennersblik opnam. Ja, meneer wilde echt iets goeds. Iets dat een nieuwe wereld zou doen opengaan. (Meneer was nog danig onder de indruk van het aanbod en het verhaal.) Hij liep opzij en haalde daar voorzichtig met twee handen een gouden doosje uit de kast. Ik weet nog dat het niet zo groot was en met sierlijke letters bedrukt was. Hij hield het voor me en zweeg.
‘Is dit écht iets goeds?’, vroeg ik hem aarzelend.
‘Meneer’, en hier pauzeerde hij even, ‘voor honderdvijftig euro hebt u het beste dat wij in huis hebben’.
Meneer was enigszins beduusd, om niet te zeggen sprakeloos…
Honderdvijftig euro galmde het door mijn hoofd, en ik keek van het gouden kleinood naar zijn gezicht dat met een rustige zekerheid naar mij terug keek. Ik slikte. Ik keek opzij. Ik keek weer naar het doosje. Er zit vast een heel klein flesje in, ging het door me heen. Dit is natuurlijk weer een sterk staaltje verkooptechniek van de Italiaanse middenstand waarin ze briljante opsmuk aan oplichterij paren. Ik doe het niet, ik vertik het!
Ik vertelde hem dat dit waarschijnlijk niet aan mij besteed was. Er kwam een fijne glimlach op zijn gezicht.
‘U vroeg om echt iets goeds…’, zei hij en zette het doosje behoedzaam weer terug.
‘Misschien is dit dan iets voor u’, en pakte een ronde witte koker waar hij een elegante fles met twee losse kurken uithaalde. Eentje met, en eentje zonder schenktuitje. Het flesje bevatte 250 ml Aceto Balsamico en kostte 25 euro. Ik moet zeggen, nu begon ik te glimlachen. Dit was toch een schijntje? We klopten elkaar op de schouder en ik ging huiswaarts met een prachtige Aceto.
Onderweg toen de eerste euforie wat gedaald was, besefte ik dat ik azijn van 100 euro de liter had gekocht.
Ken jij dat gevoel misschien ook…?

Het verhaal over de olie houd je nog van mij te goed. Het geheim van deze salade zit hem dus in het gebruik van eersteklas ingrediënten. In dit geval verse veldsla, een goed stukje feta dat ik in kleine blokjes snijd, de beste tomaten die je kunt vinden, wat croutons omdat het brosse zo’n heerlijk mondgevoel geeft bij de zachte aubergine en die aubergine zelf natuurlijk, van onbesproken gedrag, die ik in plakken van 1 cm snij, met wat olijfolie bestrijk en gril totdat hij mooie randjes krijgt. Olie en azijn, peper en zout, meer niet.

Geen opmerkingen:

Related Posts with Thumbnails