Zo, gisteravond weer terug gekomen uit Duitsland. Het ging nog nét. Het laatste eindje was het moeilijkst.
In Duitsland kocht ik een stukje pakpapier met een herhalend motief van het fruitrandje wat je hierboven ziet. Ik heb een stukje ervan gefotografeerd, een beetje bewerkt en op mijn blog geplakt. Ik ben er niet ontevreden over :-)
Voordat ik vertrok dook ik nog snel een cafe in aan de Spaansekade in Rotterdam. Ik vroeg om een kop thee en of ze er iets zoets bij hadden, iets met chocola. Dat was er, een brownie die ik even later mooi gepresenteerd op een bordje kreeg. Hij bleek van de Koekela te komen, en iedere Rotterdammer weet: wat van de Koekela komt is goed. Hij was heerlijk maar deed me meer denken aan boterkoek. Toen de serveerster het bord had neer gezet kon ik nog net aan haar vragen wat die rode saus was. Hij trok direct mijn aandacht en intrigeerde me.
‘Oh, dat is gewoon gesmolten suiker met wat kleurstof’ zei ze achteloos.
Ik proefde. Het smaakte, heel gewoon, alleen maar zoet.
Wat moet een mens daar nou mee, dacht ik. Mag je als kok, puur alleen voor het optische effect, allerlei creaties presenteren die weliswaar het oog bekoren maar de mond bedriegen? Ik werd in eerste instantie gegrepen door het lepeltje uitgestreken saus maar voelde me even later ietwat ‘bekocht’. Ik had verder wel met smaak van de brownie gegeten dus kon ik de kok dat likje toch niet kwalijk nemen? Een ijsje wordt toch ook wel eens met een papieren parasolletje gepresenteerd, en daar vallen we toch ook niet over?
Waar ligt de grens…
Ik durf het niet te zeggen, jij wel?
Posts
1 opmerking:
Een reactie posten