Houten-pasta-slierten-snijder

Mijn blik dwaalde over de tientallen dvd’s die door het witte tl-licht beschenen werden. Ineens zag ik een Franse film over het leven van François-René Chateaubriand. Op slag was ik weer op dat kleine eilandje bij Saint-Malo waar hij begraven ligt. Hoog boven de beukende golven van de oceaan, omgeven door krijsende meeuwen, ligt zijn eenzaam graf op een reusachtige rots. Toen we het eiland moesten verlaten vanwege de opkomende vloed, heb ik nog vaak achterom gekeken. Het maakte diepe indruk op me. 

Ik keek op de achterkant van de dvd en las dat de man de grote gebeurtenissen van zijn tijd meebeleefd had: de Franse revolutie, de Amerikaanse revolutie. En dat hij omging met alle grote hoofdrolspelers zoals Robespierre, Napoleon en Washington. 

Ik staarde uit het raam naar het passerende winkelde publiek en bedacht wat er allemaal gedurende mijn leven had plaatsgevonden: de mens die voet op de maan zette, de aanslagen op 9/11 die de wereld in een ander perspectief plaatsten, een grote economische crisis, de Arabische Lente, een kernramp in Fukushima. En met het tegenwoordige internet, maar ook met de televisie die de landing op de maan uitzond, zat ik er als het ware boven op. En toch, de wereld draaide gewoon door, de zon scheen en ik deed mijn boodschapjes…

En zo komen we dan bij het onderwerp waar ik het over hebben wilde: mijn houten-pasta-slierten-snijder!

Op een mooie dag in de vakantie, de zon scheen, fietsten we Haarlem binnen. In het centrum, in één van die kleine smalle winkelstraatjes, zetten we onze fiets neer en wandelden richting Bavo. Ik genoot van de sfeer. Bijna geen ander geluid dan wat voetstappen van wat mensen, winkeldeuren die gastvrij open stonden en een warme schaduw die verademend werkte na die fietstocht. We liepen een oud boekenwinkeltje binnen waar het opeengepakte aanbod generaties stof en verstomde verhalen stond uit te dampen. Achter de toonbank stond een professortje uit de negentiende eeuw met een stofjas aan. Hij voelde zich duidelijk niet op zijn gemak in deze tijd, en had als enige missie zijn collectie te beschermen tegen ongenode gasten. Daartoe had hij grote toonbanken strategisch geplaatst, en de boeken waar je nog wel bij kon komen in plastic ingepakt. Hij groette kort en kuchte hoog, draaide zich om, verdween, en liet ons alleen. Alleen in de stilte en die geur van oude vergeelde boeken. 

Maar nou dwaal ik weer af! Mijn houten-pasta-slierten-snijder.

Zo wandelden we een keukenwinkel in waar ik heerlijk kon neuzen en allerlei ongekende bakblikjes, kwastjes, matjes, spuitbusjes, eierwekkers en hebbedingetjes tegenkwam. Toen zag ik mijn houten-pasta-slierten-snijder en bedacht dat dit nou precies was waar ik al een tijd op had gewacht. Door de aanschaf van mijn Kenwood keukenmachine kon ik heerlijk pasta rollen maar niet meer snijden. Dat heb ik sindsdien steeds met een mes gedaan,- gewoon sliertje voor sliertje. 

Ik heb hem voor € 5,- gekocht, pasta gemaakt, en hem erover heen gerold. En wat gebeurde er? Weinig. Mijn sliertjes raakten niet los van elkaar, ik hield een lasagnalap over met afdrukken van die houten-pasta-slierten-snijder. Hoe hard ik ook drukte, los kwamen ze niet. Maar ik kon ze wel gemakkelijk los trekken en op een warrig hoopje gooien. 
Wat ik dan met mijn mooie houten-pasta-slierten-rekje moet doen weet ik nog niet, ze hingen daar zo mooi op te drogen. Maar wellicht als ik weer eens Haarlem in fiets, krijg ik daar nog een idee voor.