Uit het leven van een foodblogger

Ik hou van mijn messen. Ik hou van scherpe messen. Ik gebruik mijn wetstaal en slijp ze bijna altijd voordat ik ze gebruik. Ik heb zelfs wel eens gehoord dat scherpe messen veiliger in de keuken zijn omdat ze mooiere wonden maken. 

Had ik even geluk. Ik sneed een ui in stukjes en het laatste stukje ontsnapte met euvele moed aan mijn mes. Zorgeloos en met zelfbewust elan duwde ik het stukje met mijn duim naar voren terwijl mijn mes een duikvlucht naar beneden nam. Ik sneed mezelf door mijn nagel die nog aan een puntje bleef hangen,- ik bloedde als een rund. Schrik en ongeloof, verontwaardiging schoot door me heen. Dat dit mij moest overkomen. Ik heb best een goede snijtechniek, dat was in de Cuisine Culinaire al opgevallen, en dan dit… Nou ben ik niet de eerste en ook niet de laatste die ondanks alles, zichzelf in de vingers snijdt, maar dat is op zo’n moment wel een heel schrale troost.

Ik heb de nagel erop gelegd en een pleister er omheen gewikkeld. Helemaal vertrouwen deed ik het niet.

Maar dan de volgende dag. Eerst een internist die ik tegenkwam: zo, wat heb jij nou aan je duim? Gaat het niet ontsteken? Goed oppassen hoor. Iemand van anesthesie: goed gedaan zo. Nagel terugleggen en een week niet meer aankomen. Wel oppassen dat het niet verkeerd gaat hoor. Radioloog: ach, ze zijn er in een ziekenhuis goed in om van een mug een olifant te maken. Je had op de HAP waarschijnlijk een veel dikker verband gehad, maar verder…

Verder is het gelukkig niet gaan ontsteken en is het mooi aan het genezen.

Maar iets moet me toch van het hart: pas toch goed op met messen want hoe groter het zelfvertrouwen en de routine, hoe dichterbij het gevaar. Als als het dan toch eens gebeurt, ga dan naar de Huisartsenpost,- zeker als je vlees aan het snijden was.

Zo begon ik langzamerhand weer aan het bloggen te denken. 

Toen belde mijn tandarts mij en vroeg of ik over een uurtje vrij was om langs te komen. Niet op de koffie maar voor een spoedbehandeling. Een paar dagen eerder had ze een routinefoto gemaakt die er niet zo mooi uitzag. Kort en goed, ik was bijna drie uur verder en de behandeling was deels mislukt. De volgende dag kon ik gelukkig tussendoor terecht op kaakchirurgie,- een akkefietje van tien minuten. Jammer genoeg duurt de nasleep van zo’n ingreep altijd wat langer. 

Al met al was ik niet in een enthousiaste bloggersbui, dat kun je misschien begrijpen. Maar ik heb chocolademousse gemaakt, van Holtkamp. Dat eet makkelijk weg, voedt en smaakt heerlijk zijdezacht. Het beviel me zo dat ik zowaar het plan kreeg nog eens een paar andere recepten te proberen. En zo kwam ik weer ‘in the mood’ en heb ik weer een nieuw berichtje om hier te plaatsten. 

Tot gauw!