De zoveelste vrijdag

Vrijdag was ik geheel alleen in museum Boymans van Beuningen in Rotterdam. Nou ja, niet echt alleen want zo nu en dan kwam ik een slaperige suppoost tegen die vermoeid luisterde naar de regen die tegen de ruiten kletterde. Ik wil dus maar zeggen, ik was niet in gezelschap die vrijdag. En als ik alleen in de nabijheid van grote kunst ben krijg ik altijd een bespiegelende bui. Het was deze keer niet anders.
Ik stond voor schilderijen die ik veertig jaar niet meer gezien had. Van andere kon ik me herinneren dat er misschien vijftien jaar voorbij waren gegaan sinds ik voor het laatst naar ze had gekeken. Ik dwaalde door stille zalen met prachtige impressionistische werken. Ik stond weer oog in oog met een beeld van Rodin waar ik vroeger in mijn lunchpauze altijd naar toe ging, toen ik nog om de hoek, bij het Algemeen Dagblad werkte. Wat was er allemaal veranderd? Hoe zag ik die kunst toen? wat doet het nu met mij? wat is het verschil?
Misschien herken je dit gevoel wel als je veel leest. Jarenlang was ik de roman Oblomov van Gontsjarov mijn liefste boek. Ik heb het een aantal keren herlezen en telkens opnieuw beleefde ik de wijze waarop het verhaal op mij inwerkt anders,- ik was weer een stukje gegroeid.
Al mijmerend slenterende ik door lege gangen en ik dacht ineens aan een college op de universiteit dat ik ooit volgde en dat over de filosoof Friederich Nietzche ging. Er werd gevraagd wie vroeger (in zijn puberteit) ook Nietzche had gelezen. Enigszins besmuikt stak ik mijn vinger op, ik was geloof ik de enigste. Ik moest er daar in Rotterdam om glimlachen. Ik snapte er de eerste keer niet veel van, maar ik werd als een magneet aangetrokken door zijn stijl die groots en meeslepend is. Ik leerde op dat college anders met zijn gedachtegoed om te gaan. Ook nadien heb ik Nietzsche weer herlezen en ook opnieuw kwam ik weer tot nieuwe inzichten.
Het vraagt misschien enige souplesse van geest, maar toen ik me afvroeg hoe dat nu met eten zit kwam ik uit bij McDonald’s. Ik vroeg me al slenterend namelijk af of er in de loop van mijn leven gerechten zijn die onveranderd zijn gebleven. Ja dus, de Big Mac!
Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn vader naar de eerste McDonald’s in Rotterdam ging. We bestudeerden bij binnenkomst de kaart en kozen voor de Big Mac. Nadat we de bestelling in ontvangst genomen hadden ben ik nog terug gelopen omdat we meenden dat de serveerster ons bestek vergeten was. Nee, dat was ze niet vergeten, je eet je hamburger met je handen. Ik kreeg nog wel wat witte plastic messen en vorken mee zodat de schok niet te groot was. Volgens mij hebben we dat nog een aantal keren volgehouden totdat we ons aanpasten en er achter kwamen dat de primitievere methode veel gemakkelijker was dan het slappe plastic.
Hoe hij smaakte? Goed waarschijnlijk, het is niet bij die eerste gebleven. Hij smaakt overigens nog precies hetzelfde als toen. Ik heb namelijk vrijdag weer een Big Mac gegeten, alleen waardeerde ik hem anders dan toen. Ik ben sindsdien weer een stukje in culinair opzicht gegroeid. Toch heb ik hem met liefde gegeten. Soms eet ik omdat ik honger heb en snel ‘vulling’ nodig heb. Soms eet ik omdat ik me wil verliezen in die verleidelijke wereld van smaken en texturen. Soms eet ik uit nostalgie.
Misschien eet ik over veertig jaar wel weer geprakte Ligabiscuit met sinaasappelsap,- als mijn tanden uitgevallen zijn. Kan ik weer eens nadenken wat er toch allemaal veranderd is…