Grootse wijnen, kleine importeurs

Afgelopen zondag vond in Rotterdam een wijnproeverij plaats waar vijftig importeurs hun wijnen aan het publiek ter kennismaking aanboden.
Ik ben daar, in goed gezelschap, heen gegaan omdat een wijnliefhebber volgens mij twee dingen moet doen: veel ervan proeven en veel erover lezen.
Om bij al het lekkers te komen moest je de lift nemen tot de zevende etage. Het is misschien een inkopper, maar de zevende hemel was die dag voor mij op gelijke hoogte. Op de bovenste verdieping was een ruime zaal gevuld met tafels en heel veel flessen erop en hier en daar wat hapjes. Een uur na opening werd het al druk bezocht. Ik keek uit over het frisse Rotterdam waar de marathon bezig was. Ik had natuurlijk daar boven mijn eigen ‘drink-marathon’ kunnen beginnen, maar daar is mijn gestel niet tegen bestand. Daarom had ik vooraf besloten om mijn aandacht te richten op witte wijnen en in het bijzonder op Riesling. Je kunt wel vooraan beginnen en je vriendelijk laten inschenken, maar dan is de kans groot dat je proefvermogen gesloopt wordt omdat je veel te veel proeft, alles door elkaar heen drinkt en je niet meer redelijk kunt vergelijken. In een museum loop ik ook vaak gericht naar enkele stukken die ik wil bekijken en zo ook hier. Natuurlijk ben ik gevoelig voor de sfeer en al het andere dat er te beleven is.

Bij een tafel met wijn uit Georgië bleef ik even staan. Ik vroeg een wat oudere man in een donkerblauw kostuum wat hij de meest opvallende wijn vond in zijn aanbod en waarom. Hij keek me verbluft aan en vertelde me desgewenst dat hij rode, witte en roséwijn had,- van verschillende huizen. Ik proefde wat en dronk goede wijn, niets meer en niets minder. Misschien verwachtte ik meer persoonlijkheid van een wijn uit zo’n streek, maar in Georgië willen ze ook graag hun wijn verkopen en dan maak je waarschijnlijk geen spannende wijn met een eigen gezicht maar gewoon bekende, goede wijn.

Ik liep langs een tafel met mooie Bourgognes. Er stond niemand dus bleef ik even staan en werd vriendelijk toegeknikt.
‘Mooie collectie heeft u’.
‘Ja’ kreeg ik terug met een glimlach. Na nog enige opmerkingen van mijn kant die vriendelijk bevestigd werden liepen we weer verder, de tafel weer in volstrekte eenzaamheid achterlatende.

Een paar tafels verder keek ik in het beweeglijke gezicht van een veertiger. De superlatieven stroomden uit zijn mond terwijl hij mij rap het ene na het andere glas inschonk. Tempo, tempo! Al pratende pakte hij ongevraagd het glas uit mijn hand, walste de wijn met ziedende vaart tot de rand en gaf het met een knikje weer terug,- drinken.

Ik wilde even bij de tafel Topbourgognes kijken. Het bleek niet mogelijk, linksom niet, rechtsom niet. De tafel was en bleef hermetisch afgesloten. Misschien was het mijn ergernis maar ik zág die mannen denken, wij hebben iets grotere auto’s, wij dragen iets duurdere kleding, wij drinken iets betere wijn. En ik dacht, bovendien hebben jullie iets dikkere buiken. Gelukkig bleek er een vroegere studiegenoot van mij in het gezelschap te staan waardoor de rijen zich openden. Ik proefde een Sancerre met een afdronk die duurde tot de begane grond en was alle ergernis weer vergeten.

De absolute winnaar was voor mij een Riesling van het huis van Volxem, uit de Saar. Een mooi strogele kleur met een heerlijke geur van bloemen, citrus en wit fruit, appeltjes. Mooie zuren en heel veel mineraliteit in de mond met een licht zoetje. Echt een super-Riesling. De fles kost dacht ik 28 euro en de wijn en het domein hadden buitengewoon veel waardering in de internationale pers gekregen, zo vertelde de standhouder mij trots. Alleen al deze wijn te kunnen proeven was de hele onderneming waard.
Verder kreeg ik nog een vatmonster 2009 Riesling te proeven van Dr. Loosen. Een unicum voor mij. Wij hopen dit jaar naar de Moezel te gaan en dan wil ik beslist even langs Dr. Loosen! Behalve dat nog een Riesling Auslese en een Kabinett van dit huis. Werkelijk prachtige wijnen.

Op de terugweg naar de lift kocht ik nog een stukje romig zachte blauwschimmelkaas van geitenmelk. Ik heb hem nog nooit zo lekker gegeten. Het is dat ik er 123 km voor moet rijden om in Beverwijk te komen, anders was ik er al lang gaan kijken! Bourgondisch Lifestyle. Had ik maar zo’n zaak in de buurt.