Eten en drinken in Frankrijk

Eén van de problemen die een mens op vakantie moet oplossen is: waar te gaan eten. 

We hadden heel Ribeauvillé doorgelopen en alle menukaarten uitvoerig bestudeerd. De meeste hingen onder een geel lampje buiten aan de muur. Allemaal hadden ze een menu van rond de twintig euro en boden ze een selectie van de beroemde wijnen uit de Elzas. Omdat we toch ruim voor elven aan tafel wilde gaan, besloten we uiteindelijk te kiezen tussen twee restaurantjes die tegen over elkaar lagen. Eéntje had een menu met kip in Riesling en een Munsterkaasje toe, en dat gaf voor mij de doorslag. 

We gingen naar binnen. 

Of we een aperitiefje wilden. Ja, dat wilden we wel. Ik bestelde in mijn beste ‘Franse-mannen-Frans’ een kir royale, en liet daarbij de ‘r’ ongegeneerd brouwen gevolgd door een vette ‘ah’. Net zoals ze in Den Haag ‘gatverdamme’ zeggen, want de Rotterdamse ‘oo’ begrijpen ze daar in Frankrijk niet. Het was een klein glaasje dat moeiteloos zijn weg vond en begeleid werd door een paar eenvoudige zoutjes. Geen enkel probleem. 

Toen kwam de presskopf op tafel met twee soorten kool en scherpe mosterd. Lekker hoor, met augurkjes en rode ui. Ik dronk er trouwens water bij. Ik vind water helemaal niet vies en drink dat regelmatig. Bovendien was ze nog niet op de proppen gekomen met de Riesling die ik besteld had. 

‘Monsieur wil een kleine kwart Riesling?’ zei ze me een stem die wist wat monsieur die avond van plan was. 

‘Qui, un petit quart’ zei monsieur met zijn vriendelijkste glimlach op zijn gezicht. 

En die kwam bij de kip. Heerlijk! Huisgemaakte spätzles met verse kruiden, licht opgebakken in wat boter, brood op tafel, overgoten met een heerlijke saus van die Riesling. Dat wordt nog eens Eten dacht ik bij mezelf, toen ik het volle bord zag, en keek opgewekt naar de overkant. Het lukte me uitstekend moet ik zeggen, en met zo nu en dan een slokje Riesling erbij, spoelde ik alles moeiteloos weg. Toegegeven, achteraf bezien was het wel een krachttoer, die schotel. Maar wat gaf het, de avond was nog lang en wat moet je anders. 

Als dessert had ik dat stukje Munsterkaas op het oog. Laat dat nou precies de plaatselijke specialiteit zijn die uitstekend gaat met een glas Gewurztraminer. Die ene keer per jaar dat je in de Elsas bent zou jij je toch ook niet dat glaasje laten ontgaan? Nou dan, ik nam er dan ook een klein glaasje bij. Eén kleintje, maar hij kwam wel aan, dat moet ik eerlijk toegeven.

Toen kwam die mevrouw weer om te vragen of het allemaal gesmaakt had. 

Nou, het had allemaal prima gesmaakt, en die mevrouw en ik werden beste vrienden voor het leven. Ik hoefde geen koffie meer maar wilde de rekening, want ik verlangde eerlijk gezegd heel erg naar mijn bed. Ik zat aan tafel, stuurde een sms’je naar vrienden, en verlangde ineens me uit te kunnen strekken. Gewoon plat, in ene. Maar ik moest nog een eindje lopen, en daar zag ik eerlijk gezegd wel een beetje tegen op. Daarom vroeg ik onopvallend om ondersteuning. Zo in de trant van: mijn knie doet een beetje zeer en ik zou je zeer erkentelijk zijn als je naast me bleef lopen; ik weet ook niet waar dat nou ineens zo vandaan komt. 

Zo koersten we door de zaak, heel onopvallend maar uiteraard met mijn stralendste glimlach op het gelaat. We werden werkelijk heel vriendelijk bedankt en kregen een buitengewoon goedenavond toegewenst. Maar voordat ik goed en wel de dames had kunnen bedanken en groeten stond ik, geheel en al onverwacht, buiten. 

Ik was blij, goed gevoed en voelde een lied in mij opwellen. Maar daar was geen kans op, terwijl ik toch een hele mooie stem heb. Ik werd behoedzaam door dat doolhof van smalle straatjes begeleid en moest me vooral gedragen, dat weet ik nog. Geen liederen, geen sentimentele verhalen en vooral ook niet ergens even gaan zitten. 

Eenmaal op de kamer bleek het nog maar 21 uur 19 te zijn. Ik opperde voorzichtig dat we misschien nog wel ergens wat konden gaan drinken.

‘Dan moest jij maar een kopje thee nemen’ kreeg ik te horen.

Nou vraag ik je, welke vent drinkt nou thee na het eten?

Maar ik mocht niet, echt niet. 

Ik moest maar een stukje gaan schrijven.