Bloggersverdriet

Buiten mist het, de wereld is grijs.

Voor me ligt het boek Met de dood in de schoenen, herinneringen van een zelfmoordenaar. Ook al geen opvrolijkertje.

En ik? Ik leef nog, al valt het de laatste tijd niet mee.

Is het jou ook al opgevallen? Tegenwoordig maken ze alle plafonds en alle traptreden hoger. Vroeger liep ik hollend de trap op en zong boven een lied. Tegenwoordig sta ik even stil en kom op adem. Het is belachelijk maar zo’n centimetertje hoger nekt me.

En dan, het schijnt tegenwoordig beleefd te zijn om met een timide stem anderen te antwoorden. Ik hou wel van wat wellevendheid maar als ik iedereen moet vragen wat hij gezegd heeft dan wordt ik er wel eens moe van. 

Ik weet het: tijden veranderen, de vooruitgang… maar als die vooruitgang betekent dat ze zulke kleine lettertjes kunnen maken dat je die zonder leesbril niet kunt lezen dan schieten ze door. Zo worden op mijn computer de foto’s zo klein weer gegeven dat ik per ongeluk een foto van een varkenshaas heb geplaatst bij een stuk over kip! En dat terwijl ik toch echt een zeer scherpe blik heb en beslist geen leesbril nodig heb. 

Het is stuitend.

En nou ga ik ook nog de kant van mijn opa op. Hij ging vroeger met twee van zijn oude vrienden dagelijks wat bijpraten op een bankje in het park. Weer of geen weer, ze zaten daar. Ik ben eens mee gegaan. Zegt oom Daan: ‘Vroeger gingen mijn vrouw en ik vaak naar het museum. Ach, wat hebben we genoten. Alle grote schilders konden op onze bewondering rekenen, Renoir, van Gogh, Rembrandt… Maar ach, die tijden zijn voorbij. Het gaat niet meer, mijn ogen hè, mijn ogen…’

Oom Ferdinand zat naast hem en knikte. ‘Weet je’ zei hij, ‘mijn vrouw en ik waren niet van die museumgangers maar wij gingen elk weekeinde naar een concert. Het maakte ons niet zo veel uit of we een solistisch optreden bezochten of dat van een orkest. Wij genoten van Beethoven, Chopin, Rachmaninov… Afijn, dat is ook voorbij, mijn oren hè, mijn oren…

Mijn opa keek voor zich en zuchtte. Wij keken hem aan.

‘Zoals jullie weten vrinden heb ik een twintig jaar jongere vrouw getrouwd. En elke morgen als ik wakker word kijk ik haar liefdevol aan en zeg: “Schat van mijn hart, zullen wij de liefde bedrijven?” Dan kijkt ze me vol verbazing aan en zegt: “Wat nou, alweer? We zijn net klaar!” Ach mijn geheugen hè, mijn geheugen…’

Zover ben ik gelukkig nog niet, maar ik heb onlangs wel iets heel lekkers gemaakt van kip, dat uitgebreid gefotografeerd en er met smaak van gegeten. Alleen kwam ik er halverwege aan tafel achter dat ik de kip had moeten paneren met maïzena. Ik werd er stil van weet je dat. Enerzijds omdat mijn bordje bijna leeg was en ik werkelijk geen flauwe notie had gehad van wat ik vergeten was, en anderzijds door die voorgeschiedenis met mijn opa. 

En toch weiger ik me er bij neer te leggen.

Ik zal het opnieuw maken en beschrijven, want het was heel lekker. En dan zal ik het met de goede foto’s hier op mijn blog zetten.