Theedrinken

Heb jij dat ook? Die momenten van afzondering waarin je met aandacht een alledaags ritueel beleeft? Ik koester het. Er zit ritueel en symboliek in zo een moment voor mij. 

Ik sloot mijn boek en pakte mijn glazen theekopje. Een bekend gevoel, het verwarmde glas in mijn vingers en de afgeronde vorm tegen mijn lippen. 

Ik dronk een groene thee, dit keer de Pouchkine vert, van Betjeman & Barton. Dit is ons antwoord op de Earl Grey, had men mij verteld toen ik de thee kocht. Hij bevalt me wel, die Pouchkine.  Een heerlijke citrusgeur vulde mijn neus. Hij is bijna zo lekker als de Thé des amants van Le Palais des Thés. 

Ik doe dat ‘s middags graag als ik de mogelijkheid heb. In stilte drink ik dan een kwartiertje mijn thee, heel aandachtig en sereen.

Het theekopje kocht ik bij Mariage Frères in Parijs. Toen ik het voor het eerst zag smolt ik van binnen. Het matte glas en dat kleine veegje bladgoud dat over de rand heen vloeide, ik moest het gewoon in mijn handen nemen. Bijna gedachteloos gleed ik met mijn vinger over de rand en maakte rondjes. Natuurlijk ga je als volwassen man niet in een winkel een leeg theekopje aan de mond zetten, maar ik kwam er toen dicht bij. Wij waren voor elkaar gemaakt besloot ik, en de eerste kus die ik mijn kopje zou schenken zou dus thuis zijn, als we samen waren. 

Mijn theepot kocht ik in Amsterdam. Ik zocht al lang een gietijzeren model dat niet te groot en niet te klein zou zijn. Eentje met een zeefje erin zodat de thee kon zwemmen, en niet langer dan nodig in het water zou trekken. Ik vond hem in een Chinees winkeltje op de Warmoesstraat. Hij is rood en heeft een mooie ronde vorm die tegelijkertijd gezelligheid en stijlvolheid uitstraalt.

Vier kopjes thee haal ik uit dat potje, en omdat het van gietijzer is blijft de thee lang aangenaam op temperatuur.

De keer daarop toen ik weer in Parijs was kocht ik een theeschepje dat van kersenhout gemaakt was. Het was zo mooi van vorm, en het hout was zo warm van kleur, dat ik het niet kon laten liggen. Niet dat ik ook maar een moment van plan was om het daadwerkelijk te gaan gebruiken. Nee, het zou mijn stilleven vervolmaken. Nu staat er in mijn kamer een potje, een kopje en een schepje, met aandacht bij elkaar geschikt. Klaar om te gebruiken. 

Soms ziet iemand het staan. Dat is altijd iemand die mij kent, en zo nu en dan denk ik dat die persoon een moment probeert te doorgronden wat dat voor mij betekent.

Ach, jij snapt het nu wel, ik drink zo nu en dan een kopje thee met mezelf.