Mr Parker heeft smaak

Wel eens van Mr Parker gehoord? Die meneer Parker uit Amerika? Hij schrijft over wijn. Daar zijn er wel meer van, hoor ik je zeggen, maar er is maar één Robert M. Parker. Deze man heeft een puntensysteem ontwikkeld waarmee hij de geproefde wijnen beoordeelt. Wijnen onder de 50 punten worden door hem niet genoemd. Wijnen die 50 -59 punten scoren zijn onacceptabel, 60-69 zijn wijnen onder het gemiddelde, 70-79 zijn gemiddelde wijnen. Dan komen met 80-89 de bovengemiddelde wijnen tot zeer goede wijnen, de uitstekende wijnen krijgen van hem 90-95 punten, en tot slot krijgen de buitengewone wijnen 96-100 punten.
Zijn stem is zo krachtig in de internationale wijnwereld dat men wijnmakers er wel eens van verdenkt wijnen te maken die zich richten naar de smaak van Parker. Nou schijnt meneer Parker een voorkeur te hebben voor krachtige en stevige wijnen. De wat frissere en toegankelijkere wijnen worden door hem niet zo positief beoordeeld. Geloof het of niet, dit heeft geleid tot een vervlakking en eenzijdigheid van veel wijnen, met name in de Bordeaux.
Als ik tijd heb bezoek ik graag een wijnproeverij. Twee weken geleden had ik op zo’n gelegenheid een leuk gesprek met de sommelier die drie jaar onder Cees Helder in Parkheuvel had gewerkt. De wijnen waren niet bijzonder, de witte waren niet gekoeld, maar het gesprek en het samen proeven maakten van deze proeverij toch een leuke belevenis.
Dat het stukken beter kan ervaarde ik gisteren. WD Nederland organiseerde weer een proeverij en die was net als de vorige, zeer de moeite waard. De ontvangst was hartelijk, de begeleiding prima en de 16 gekozen wijnen boeiend. De proeverij begon met 3 Champagnes. Het eerste glas bestond uit een blend van bijna gelijke delen Chardonnay en Pinot Meunier en 5 % Pinot Noir. Het twee glas was een Blanc des Blanc, gemaakt van alleen maar de Chardonnay druif. Het laatste glas was een Blanc des Noirs, gemaakt van 100% Pinot Meunier. Drie prachtige glazen en allemaal van het huis Michel Lenique.
Ik ga niet de hele proeverij hier beschrijven maar één wijn wil ik toch nog noemen. Peter Lehmann die zijn wijn maakt in de Barossa Valley in Australia was vertegenwoordigd met een wijn gemaakt van Chardonnay, Gewurztraminer, Muscat, Pinot Gris en Semillon. Layers White geeft hij deze wijn als naam mee. Als ik deze wijn gemaakt zou hebben had ik hem waarschijnlijk Restjeswijn genoemd! Het zou waarschijnlijk niet verkopen maar dat geeft niet. Ik maak toch geen wijn, ik ben beter in het drinken van wijn. Ieder moet doen waar hij goed in is. Ik moet zeggen dat dit glas mij uitstekend beviel. De aanvankelijke scepsis was snel overwonnen. Ik wilde wat van deze wijn mee naar huis nemen om later de kennismaking nog eens te vernieuwen en natuurlijk ook om opnieuw hiervan te genieten. Ik heb het niet gedaan, ik heb een andere fles gekocht.
Het was een 100-punten-Parker-wijn. WD Nederland had slechts een flesje of 12 weten te bemachtigen en verkocht die alleen aan vaste klanten. Nou heb ik een los-vaste relatie met WD Nederland dus ik was zeer gelukkig dat ik toch deze fles mee naar huis mocht nemen. Voordat ik deze wijn proefde had ik een Sauternes in de mond gehad van Chateau Dudon. Een mooie wijn, zeker, eentje die indruk achterliet maar toen ik een glas met Boekenhoutskloof in handen had was de herinnering snel verdwenen. Wat een heerlijke neus. De aanzet was overrompelend, de afdronk eindeloos. Ik was ooit bevriend met een beeldend kunstenaar die vond dat grote kunst direct opvalt, alsof er een spotje op staat. Ik moest er aan denken, omdat ik bij dit glas de zon voelde. Die verwarmende, kleurbrengende, koesterende en levensvreugde brengende zon. Wat een wijn. Ik bewaar hem voor een speciale gelegenheid met mensen die hem op waarde weten te schatten en serveer hem dan aan het einde van de maaltijd. Geen dessert zal hem begeleiden. De wijn zal de kroon op het diner zijn.