Herfstvakantie 2011

Je hebt er niets van gemerkt, maar de Suikerbietjes zijn vorige week op vakantie gegaan. En om de dag is er gewoon een artikeltje verschenen omdat je die ‘in de wacht’ kunt zetten. Maar nou zijn de artikeltjes op en heb ik alleen nog maar wat aantekeningen van mijn vakantieavonturen op de plank liggen. Veel is aan eten gerelateerd natuurlijk, je kent me, maar ik schrijf ook graag over de steden en de mensen daarin, en al dat andere moois. Misschien vind je het leuk om met mij weer eens terug te lezen. Dan leer je me nog beter kennen ;-)

Na de Franse revolutie voerde men een republikeinse kalender in en kregen de maanden van het jaar andere namen. Nog altijd wordt daar door sommigen met bewondering over gesproken. November ging ‘brumaire’ heten,- de nevelmaand. Deze vakantie heet herfstvakantie, en hoewel de naam niet zo poëtisch gekozen is als ooit die in Frankrijk, bleek het deze ochtend zeer toepasselijk. We reden door een gebleekt landschap waarin alle contouren verzacht werden door nevel en heiigheid. De kleuren van Goeree waren gedempt, de hemel  was bedekt.

Als je zo in de beschutting van je eigen auto door een herfstochtend reist, krijg je de neiging om veilig in slaap te vallen. Toen ik mijn ogen weer opende waren we in België. Dat valt mij op omdat ik door een Nederlandse bril kijk. Er is waarschijnlijk geen Belg die opgevallen is wat mij opviel. Hoe lang zou het duren voordat ik door een Belgische bril zou kunnen kijken naar ons land, en wat zou het me kosten? Wat zou me deze keer in Frankrijk gaan opvallen? Soms vallen dingen me op omdat ze daar zijn zoals ik ze achtergelaten heb, niet omdat ze afwijken. Misschien moet ik dat herkenning noemen.

De lucht begon te breken en het eerste zonlicht viel als een vale sluier over het landschap. Bomen die roerloos, dun in het blad en vol van kleur, stonden te wachten totdat we passeerden. Maar het licht was achteloos en onbedoeld, alsof toch niemand in het stille Vlaamse land er naar zou kijken.

In Luxemburg kwam het eerste blauw door de witte massa en kregen wolken figuur. Het groen sprong op, de gele bloementjes vonkten in de berm, maar de einder bleef egaal lichtgrijs. We reden door een heuvelig landschap van B.C. Koekkoek. Poëzie alom.