Koken en de liefde 2

Wat is het hartverwarmend om jullie reacties te lezen. Ik schreef mijn stukje impulsief om tien uur ‘s avonds na een lange autorit. 

Ik denk namelijk te zien dat onze eetcultuur snel veranderd is onder druk van een aantal factoren: het doorsnee aanbod in de supermarkten (die doorgaans, door het gemak, de hoofdleveranciers zijn van onze inkopen), de recepten die circuleren, en de tijdsdruk die we ervaren door onze levenswijze. Hierdoor ontstaat een grote kans dat we het gevoel voor goede smaak verliezen, en zelfs ons vermogen tot Koken kwijt raken. 

Een positieve verandering die zich gelijktijdig voltrokken heeft moeten we denk ik, er ook bij betrekken. We kennen en waarderen nu veel meer de exotische keukens dan voorheen. Voor wie zoekt, zijn de ingrediënten te vinden en zijn er restaurants in overvloed die ons verwennen met hun nationale keukens. 

Ondanks dit feit, blijft mijn kritiek overeind. We waarderen bijvoorbeeld de Italiaanse keuken voornamelijk om zijn pizza’s (diepvries AH), en de eeuwenoude rijke Chinese keuken door onze plaatselijke afhaalchinees. Onze oppervlakkige gemaksinstelling is ook hier schuldig aan.

Maar ik wil hier niet hard over oordelen. Mensen verschillen van elkaar in veel opzichten, en niet iedereen wil, of is het gegeven, zich te onttrekken aan deze dwingende verschuivingen in onze eetcultuur. Ik zei het al, ik maak me er ook schuldig aan. Ik was bijvoorbeeld dit weekeinde in Dover waar ik nog snel iets wilde eten voordat de boot vertrok. Het werd een maaltijd in een ‘Caf’, te lang gebakken lever met een slice of bacon en vet gebakken uien. Plus onnatuurlijk felgroen gekleurde erwten en patat. 

En even terzijde, ik vond het nog leuk ook om in een goedkoop restaurantje de maaltijd te nuttigen die waarschijnlijk veel Engelsen kennen van zo’n zelfde aanleiding,- even gauw iets eten. 

Maar we zijn wel zelf verantwoordelijk voor deze verschuiving. Het kan toch ook anders? Denk eens aan Jamie Oliver die de schoolmaaltijden in Engeland heeft veranderd. 

Weet je hoe de lunch in Frankrijk gaat op school? De kinderen hebben een lange schooldag omdat ze twee uur lunchpauze hebben. Eigen lunches meenemen is niet toegestaan. De kinderen zien er geen hamburgers, patat of Cola op tafel verschijnen. De maaltijd bestaat veelal uit: vlees/vis, groenten, fruit, brood en kaas/yoghurt. Het menu staat elke week op het internet zodat ouders weten wat hun kinderen eten.

Het zou al mooi zijn, bedacht ik in de auto, als we in ieder geval het besef van het waardevolle aan onze eetcultuur niet zouden verliezen. We zondigen allemaal wel eens, maar laat het toch nooit onze norm worden.

En inderdaad Liesbeth, een goed product dat de tijd heeft gekregen om zich te ontwikkelen is een voorwaarde voor een smaakvolle maaltijd.

En ja Karin, het is niet inspirerend voor mensen te koken die onze inspanning niet waarderen, ik ken dat ook. Maar ik wil toch altijd een minimum aan kwaliteit op tafel brengen als wij zulke mensen over de vloer krijgen. Ik geloof allang niet meer in zieltjes winnen met goede kookkunst, dat gaat niet in één keer. Maar in alle bescheidenheid, dit is mijn stijl van eten en koken, een stuk van mijn identiteit,- en die geef ik niet zo maar op. 

Ik voel helemaal met je mee Paul, als je schrijft over je zoontje. Het lijkt me een leuke knul die gelukkig onbekommerd zijn eigen mening geeft over wat hij lekker vindt en wat niet. Gelukkig heeft hij een vader die een andere mening heeft, en die consequent aanbiedt. Zo ontstaat er discussie en mogelijkheid tot verandering van inzicht. Dat brengt mensen samen en is ook denk ik, een van de waardevolle dingen die mensen kan verenigen. Ik denk Paul, dat de wijze waarop iemand met voedsel omgaat ondermeer identiteitsbepalend is. Met andere woorden, hoe je eet en wat je eet zegt iets over hoe je jezelf ziet, en hoe je je wilt presenteren aan anderen. Het voorbeeld dat jij geeft, zonder de bloemkool gegaard in suikerwater, zou wel eens een uniek en belangrijk element kunnen zijn in de ontwikkeling van jouw zoons (culinaire) identiteit. Nu en later, als er meer dingen gaan meespelen dan alleen maar lekker of niet. 

En Es, het werkt waarschijnlijk inderdaad zo dat reclame voor massaproducten meer opbrengt.

‘t Geeft toch een goed gevoel zo nu en dan eens van dit soort stukjes te schrijven. En weet je wat ik er nou van geleerd heb? Dat een patatje-oorlog bestaat uit satésaus en mayonaise, geen ketchup en mayonaise! 

Zo leren we weer iedere dag…