Er moet mij iets van het hart. Gisteren publiceerde ik hier een stukje over een voor mij alledaags doorsnee gerechtje uit de Delicious. Paul reageerde hierop met de opmerking dat het vallen voor een foto van een snel-klaar gerecht zo herkenbaar is. Het zette mij aan het denken. Hoeveel mensen zullen er wel niet vallen voor een mooi verhaal en een mooie foto? En sterker nog, hoeveel mensen zullen zich achteraf bekocht voelen? Zouden dat er evenveel zijn, of misschien minder?
Het valt mij de laatste tijd zo vaak op dat kookboeken zo hun uiterste best doen om lezers te trekken met gemaksformules: ‘Neem niet meer dan vijf ingrediënten’, ‘Snel, simpel en smakelijk’, ‘Eenvoudige recepten voor overheerlijke gerechten’, wie kent ze niet? En hoe zit het met de tijdschriften? Staan er wat bewerkelijkere recepten in de Allerhande, of de blaadjes bij de Keurslager? Ik heb ze niet gezien.
Wordt ons koken niet ontzettend beïnvloed door de supermarkt? De kant-en-klaar maaltijden, de schappen vol met Knorr pakken die je in 3 stappen naar een fantastisch smakend gerecht begeleiden. Ik maak er wel eens grappen over, want die 3 stappen moeten mensen het gevoel geven zelf te koken, maar stap 1 is vaak: doe de inhoud van het zakje in 1 dl water. Stap 2: goed roeren. Stap 3: tien minuutjes zacht laten koken. Tip van de kok: maak het gerecht extra lekker met een schepje sambal of een scheutje ketjap.
Ik weet hoe dit smaakt, ik heb het ook gegeten. Ik kom ook wel eens bij de MacDonald of bij een snackbar, maar ik weet ook wat goed eten inhoudt. En daar gaat het wringen, want ik vraag me af hoeveel mensen nog weten hoe goed (normaal) eten smaakt. Dagelijks onder de druk van tijdsgebrek alleen maar dit soort maaltijden eten stompt, vrees ik, af. Kennen mensen nog wel het gevoel om met toewijding en aandacht iets lekkers voor iemand anders te maken dat tijd kost? Kennen ze dat gevoel nog om dat met voldoening voor iemand neer te zetten en voorpret te voelen voor wat komen gaat?
Ik wel.
Maar wat als ik dat doe voor iemand die gewend is uit de ruif van de supermarkt te eten?
‘Alsjeblieft, smakelijk eten! Hij is gelukkig goed gelukt, hier gaan we eens heerlijk van genieten samen.’
‘Goh, wat is dat…? Zitten daar vieze dingen in? Ik weet niet of ik dat lust hoor…
Heb je ook mayonaise in huis? Ik eet overal mayonaise bij, vind ik lekker, maar dan wel echte Calvé mayonaise hoor, ik proef het verschil!’
Dan ga ik mayonaise zoeken en huil intussen een theedoek nat.
‘Als je toch in de keuken bent, kan je dan ook de ketchup meenemen? Dan maken we er een lekkere Chateaubriand-oorlog van! Ha ha ha!’
En ik ween in het hoekje van mijn keuken. Niet omdat mijn biefstukje verzuipt in de kleurstoffen, houdbaarheidsmiddelen, kunstmatige smaakversterkers en andere vuiligheid, maar omdat er een generatie ontstaat die geen benul meer heeft van smaak, koken, en misschien wel aandacht.
Ik houd hier een pleidooi voor moeite nemen. Moeite nemen om met aandacht goede ingrediënten uit te kiezen, moeite nemen om er met aandacht en kunde iets goeds mee te maken, moeite nemen door tijd vrij te maken voor een goede maaltijd.
Moeten we ook geen moeite nemen als we investeren in de ander? In onze geliefden, in onze vrienden? Of nemen we genoegen met korte sms’jes om onze vriendschappen te ontwikkelen? Verzenden we per e-mail onze gekopieerde nieuwjaarswensen of gaan we er eens per jaar voor zitten om na te denken wat de ander voor ons betekent om dat in welgekozen bewoordingen op te schrijven?
Met de liefde komen we er niet mee weg,- met ons eten ook niet.
Posts
5 opmerkingen:
k ben het helemaal met je eens! Het eten van tegenwoordig smaakt helemaal nergens meer naar. Ik heb laatst een krop sla uit "eigen tuin" gegeten en die van de volle grond is toch ook veel lekkerder dan de krop die je bij de supermarkt haalt. Neem nou een tomaat die de kans krijgt om te rijpen aan de plant, daar zit toch smaak aan. Als we daar nou weer eens mee zouden gaan beginnen, met smakelijke groenten en fruit, dan heb je toch helemaal geen mayonaise of ketchup meer nodig. Er is zoveel smaak uit de produkten gehaald, dat je wel allerlei trucjes moet uithalen om het smakelijk te krijgen.
Hoi Theo,
Wat herkenbaar weer. Allereerst de Allerhande, het was altijd een superblad, ik kon mij erop verheugen als er weer een nieuw nummer in de winkel lag. Maar het valt mij op er worden steeds meer kant en klaar produkten (pakjes en zakjes) in de recepten gebruikt. Ik vind dat jammer want dat is nou net wat ik niet wil, ik wil van de pakjes en zakjes af en zo veel mogelijk zelf maken, voor zover mogelijk natuurlijk. En het hoeft niet met een half uur op tafel te staan en het mag gerust meer dan vijf ingrediënten bevatten, graag zelfs.
En dan het punt voor wie kook je, het liefs voor mensen die het waarderen wat je hebt gemaakt, maar dat zijn er niet veel. Het gros is van de mayo, ketchup of zelfs joppie saus.
Het staat mij tegen om voor mensen te koken die zich normaal altijd met van alles vol(vr)eten, misschien niet goed en zou ik daar niet naar moeten kijken maar om daar nou veel tijd in te steken en mooie produkten voor te kopen…………
Ik vind het leuk als er iets zelf gebakken bij de thee word geserveerd maar als ik weet dat het niet gewaardeerd wordt vind ik het zonde van moeite dan geef ik liever een stroopwafel.
Gelukkig is er internet en kom ik erachter dat er nog zoveel mensen zijn die net als wij met eten en koken bezig zijn, helaas zijn dat er in de familie en vriendenkring heel erg weinig dus huil ik af en toe met je mee.
Wat is er leuker dan met mooie produkten (proberen) iets lekkers te maken en dat samen op te eten en ervan te genieten, gelukkig kunnen wij dat met zijn tweetjes ook.
Groet,
Karin.
Ik begrijp jouw oproep. Ik zie de preparatietijden voor een maaltijd minderen en minderen. Ik zag het al bij mijn moeder in de jaren 70. Alleen de zondag was de dag voor het Grand Diner. De dag dat de preparaties 's morgens (soms zaterdags) begonnen om de finale te halen rond 16h00. Iedereen net gekreed aan tafel, prachtig gedekt, de wijnen op temperatuur en de tijd om samen met genodigden lang te tafelen.
De jachtige mens van vandaag hoeft niet op z'n eten te jagen en heeft nog tijd te weinig. Eten doe je tegenwoordig snel tussendoor. Jammer. Ik maak me er ook aan schuldig op werkdagen. Het weekend komt het 'betere werk' op tafel. En ik doe m'n best, probeer m'n zoontje de 'echte' smaken te leren en zie hem toch met genoegen m'n zelfgebakken croissants met Zwitserse kaas door de 'ketsup' halen. Ik neem hem mee in de oogsttijd om hem de weg van het graan naar de Hollandse Molen te tonen en accepteer dat hij de dag wil besluiten met een surprise-menu van MacDo. Ik koop een hle kip en maak er bouilloon, chinese kippensoep zelfs kipnuggets van. En moet aanhoren dat die van MacDo beter zijn. Je moet een kind welhaast van de maatschappij isoleren om hem smaak bij te brengen, want al dat gemaksvoedsel heeft stoffen (o.a. veel suiker) dat zo'n kind lekkerder vindt en dan is het moeilijk om telkens de moed op te brengen weer iets nieuws, lekkers (maar anders) te introduceren.
Moet ik straks de bloemkool ook nog in suikerwater koken?
Wat mij ook opviel is dat de Delicious vol staat met reclame van 'Kant en klare' producten.
Ik snap gerust dat die natuurlijk veel meer betalen, maar toch. Het deed een beetje zeer....
Een reactie posten