Cora in Metz; lekker!

Ik heb mijn hart weer eens verloren. Deze keer aan Cora. Even buiten Metz zijn we er ‘s ochtends gelijk heen gereden, en het was al druk! Gelukkig was er een grote parkeerplaats want Cora krijgt veel klanten. 

Wat een onthaal weer. Zodra je de deuren passeert zie je hoe groot deze supermarkt is, en hoeveel winkeltjes er omheen zitten. We besloten eerst maar eens naar de cafétaria te gaan voor een verlaat ontbijt. Het was een grote ruimte waar de tafels van elkaar gescheiden waren door middel van houten schotten, die bevestigd waren aan lange palen die hoog naar het plafond reikten. Boven elke tafel hing een lang snoer met een grote brandende gloeilamp. Verder stond er nog een magnetron, een koffiemachine, en een paar rekken waar je je vuile vaat kon achterlaten.

We gingen wat in het midden zitten en ik keek om me heen. Veel oude mensen die hier elkaar waarschijnlijk dagelijks troffen, en voor weinig geld een paar uur met elkaar konden praten. Er liep een man van een jaar of zeventig naar een groepje van vier mannen toe. Hij gaf ze allemaal bijna achteloos een hand zonder ze aan te kijken. Ze kenden elkaar. Hij droeg een ruwe coltrui onder een ruim vallend colbert. Zijn witte haar was niet meer te kammen en zijn baard van twee dagen bleekte zijn gezicht. Hij zag er uit als een oude zeeman die nog steeds niet gewend was aan zijn bestaan aan wal. Na een poosje stond hij op en schuifelde richting koffieautomaat. Hij was stijf, van zijn nek tot zijn knieën, dat kon je zien. Geduldig wachtte hij tot de vrouw voor hem al haar kleingeld in de automaat had gegooid.

Ik dronk voorzichtig mijn hete thee en keek verlangend naar de tabac/presse die aan de andere kant was gevestigd. Soms kan ik zo’n verlangen hebben naar dat soort zaakjes. Ik ken ze, niet omdat ik rook, maar omdat ik kom voor postzegels, een krant of een tijdschrift. Vaak zijn ze overvol, hel verlicht en staan er wat gokkende mensen.

We stonden op en liepen naar de overkant. Ik moest even naar binnen. Het was er niet anders dan ik me voorgesteld had. Gelukkig, zo moet het zijn. Ik liep wat langs de schappen en bladerde in wat kooktijdschriften. Eentje ging over de herfst en had veel recepten die me wel aanspraken. 

Ik keek naar buiten en zag de zon uitbundig schijnen, maar ik wist dat het fris was. 

‘Lekker weer hè’ zeg je dan tegen elkaar, maar je laat het wel uit je hoofd om je jas uit te trekken. Kortom, het was een mooie herfstdag en ik werd ter plekke bevangen door zo’n herfstig gevoel. 

Ik nam het blad en ging naar de kassa. 

Daar handelde een vrouw van een jaar of vijfenveertig adequaat de klanten af. Het staat er misschien een beetje vreemd, maar zo moet ik het toch zeggen. Ze was kordaat en onpersoonlijk. Droeg een iets te kleine spijkerbroek om het omvangrijke middel en had het haar blond geverfd. Het meest opvallende was haar make-up. Om haar lippen had ze heel precies een zwart lijntje getrokken dat fel afstak tegen haar bleke teint. 

Terwijl ze mij hielp tikte iemand naast me met een munt een paar keer hard op het glas. Het was de zeeman. Kort van stuk stond hij voor de balie en keek de vrouw brutaal aan. ‘Wel wakker blijven hè, we kunnen hier geen slapende mensen gebruiken.’

‘Ach nee monsieur. U hebt geluk dat ik wakker ben én een goede bui heb.’

Ze smeet mijn wisselgeld zonder me aan te kijken op het glazen bakje en richtte zich verder geheel op mijn buurman.

Ik nam mijn geld en mijn tijdschrift, en liep naar buiten.

Hoe kan je nu aan iemand uitleggen dat je daar gelukkig van wordt.