Hoe en waarom ik blog

Mijn auto is zwart. Nou moet ik er direct bijzeggen dat iedereen die ik ken denkt dat hij licht grijs is. Dat komt omdat ik niet zo’n poetser ben. Heel af en toe rij ik hem wel eens door een wasstraat heen maar daar blijft het bij. Ze zien mij nooit op zaterdagochtend met een emmertje sop in de weer. Trouwens, ik vind licht grijs toevallig heel chic.

Een paar dagen geleden liep ik naar mijn auto die om de hoek geparkeerd stond voor het pand van mijn buurman. Die had al wel eens gezegd dat hij nieuwe dakpannen zou krijgen, maar niet dat hij ook nog nieuwe voegen tussen zijn baksteentjes zou nemen. Daar waren ze inmiddels aan begonnen en zeker de helft van de oude voegen was in fijn gruis op mijn auto terecht gekomen. Ik kon nog amper het sleutelgat vinden. Binnen in de auto gezeten was alles nog hetzelfde alleen was het nu donker, ik kon niet meer naar buiten kijken door het stof op de ramen. Goed, dacht ik bij mezelf, daar is de sproei-installatie voor, terwijl ik met de ruitenwissers de bruine blubber opzij wiste. Misschien gaat het nog wel regenen, dacht ik nog.

Op de rijksweg gekomen zette ik de radio aan en vergat mijn vergruisde verschijning. Ik luisterde naar de Frülings-sonate van Beethoven, een van mijn favoriete sonates voor piano en viool. Vooral het middendeel is van een etherische schoonheid die de poëzie en tedere kanten van Beethoven prachtig laat uitkomen. Ik stopte de auto voor het verkeerslicht en zette vol van warme en vredige gevoelens de radio uit. Het was een moment van stilte en contemplatie. 

Plotseling kletterde en roffelde het op mijn auto, vrijwel direct gevolgd door hatelijk gekrijs van tientallen meeuwen die opvlogen. Het zal toch … niet waar zijn! dacht ik terwijl ik me verbijsterd omdraaide. Het droop er van af. Ongelovig keek ik naar de dikke plakken meeuwenstront die als wit glazuur over een taart langs mijn achterraam dropen. Zelfs de zijkant was ruim bedekt met het bijtende spul. Door mijn zijspiegel zag ik twee volwassen mannen in de auto achter me onthutst omhoog turen, zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt. Dit kan toch nooit van één meeuw geweest zijn? dacht ik. Het lijkt wel een precisiebombardement van drie koningsmeeuwen die na drie dagen obstipatie spontaan in actie komen nu ik hier even sta. 

Twee minuten later parkeerde ik mijn uitgedropen auto voor een chique banketbakkerij en liep enigszins gegeneerd naar binnen. 

Dit zijn zo van die dingen die mij zo nu en dan overkomen. Daar blog ik dan over als ik een link kan leggen met eten en drinken. Ik vind het leuk om te doen en begrijp dat er, gelukkig maar,  genoeg mensen zijn die er ook plezier aan beleven. Recepten zijn er al genoeg op het internet, denk ik dan, maar mijn blog krijgt er misschien een eigen gezicht door. Maar dat geldt natuurlijk ook voor de gekozen recepten en hoe ik ze in beeld breng. 

Ik kies voor grote foto’s die zich in eerste instantie richten op het gerecht, niet op de sfeer van een gedekte tafel. Ik neem ze terloops terwijl ik kook. Gewoon op het fornuis of op het aanrecht waar een spotje op staat. Ik neem er meestal wel een paar extra en kies achteraf de beste uit. Heel af en toe bewerk ik die dan nog in een fotobewerkingsprogramma, maar dat is meer afwerking dan dat het nou zo heel veel extra’s doet.

Sinds ik een iPhone heb kan ik ook filmpjes maken. Dat doe ik om twee redenen. Punt één vind ik het leuk om te doen en kun je met een Mac al heel snel een aardig filmpje maken. En punt twee zijn er zo van die momenten in de bereiding dat als je echt wilt laten zien hoe het gaat, je wel móet filmen. Dat had ik met mijn filmpje over de bah-pau. Voor mijn gevoel kon ik alleen maar laten zien hoe je het broodje vult, als je dat filmt. Het lijkt misschien veel werk, maar nu ik een beetje de weg ken in het programma gaat het eigenlijk wel heel snel.

De gerechten die je hier vindt heb ik, uiteraard, allemaal zelf gemaakt. Aanvankelijk wilde ik een verzameling neerzetten van alleen maar gerechten die zo lekker zijn dat ik ze later nog eens kon maken. De laatste tijd zie ik mijn blog meer als een communicatiemiddel waar de belevenissen belangrijker zijn dan de kwaliteit van de gerechten. Ik zet mijn eigen favorieten nog wel eens in een kookboekje. Jij kan nu heel makkelijk jouw favorieten mbv Printfriendly zelf uitprinten als je dat prettig vindt. 

Er is nog wel meer over te zeggen, maar ik wil je in ieder geval nog één ding aanreiken, Beethoven’s sonate opus 24, het middendeel staat op 12 minuten en 40 seconden.