Nathalie en Tobias

Tobias deed de deur voor mij open en keek mij vriendelijk en gelukkig aan. Hij droeg een wit T-shirt met een openhangend grijs vest, en een grijze gebreide muts. Kortom, hij was gekleed zoals de modebewuste jonge mens dat waarschijnlijk doet.

‘Kom binnen Theo, je komt precies op tijd.’

Eenmaal in de keuken gekomen begreep ik wat hij bedoelde. Tobias keek stralend naar zijn nieuwe vriendin die achter een kookeiland stond dat volgeladen was met boodschappen. Nathalie is schat ik zo’n jaar of achttien en beslist niet klein van postuur. Ik kan me natuurlijk vergissen maar toen ik haar zo zag staan kon ik me voorstellen dat ze uit een geslacht komt waar al generaties Gekookt wordt. Ze had haar mouwen opgestroopt en keek mij met haar liefste glimlach aan. 

‘Nathalie gaat cupcakes maken! zei Tobias met een opgewekte klank in zijn stem. 

‘We hebben net boodschappen gedaan’.

Ze waren zo te zien naar de groothandel geweest. Ze hadden alle ingrediënten die ze nodig hadden nieuw gekocht en wel in zeer ruime mate. Duizend papieren baking cups, een pond bakpoeder, een kilo zelfrijzend bakmeel, een grote pot citroenrasp, een fles roze kleurstof, een doos chocoladekrullen (want die vond Tobias zo lekker), en nog veel en veel meer. 

Robert, de tevreden vader van Tobias, stak zijn hoofd om de deur. 

‘Aha, hier gaat wat groots gebeuren’ riep hij uit terwijl hij naar de kinderen keek.

Nathalie nam een grote kom in handen en gooide zonder bedenkingen een grote plas vloeistof bij het zelfrijzend bakmeel. Ze roerde zelfverzekerd met de garde door het taaie en klonterige beslag. 

‘Ik ga er ook nog iets door doen wat niet in het recept staat’ zei ze en deed een royale lepel cacaopoeder bij het beslag. 

‘Lekker hoor’ riep Tobias terwijl hij liefdevol de verrichtingen van de vrouw van zijn dromen volgde.

‘Wat is nou eigelijk het verschil tussen meel en zelfrijzend bakpoeder?’ vroeg Nathalie terwijl ze me aankeek. ‘De mevrouw in de winkel kon het ons niet uitleggen’.

Ik vertelde dat ze zowel zelfrijzend bakmeel als bakpoeder gebruikte en dat dat waarschijnlijk een zeer luchtig gebak zou opleveren.

‘Dat geeft helemaal niks’ zei Tobias ‘ik hou juist van luchtige cake’.

Opeens voegde hij er zonder enige aankondiging nog iets zeer goed bedoelds aan toe.

‘Joh, als jij nou eens die kom oppakt en boven de gootsteen houdt dan hoef je straks niet het hele gasfornuis schoon te maken als die hele bende erover heen gaat. Dat is veel handiger.’

Het klonk nogal bruusk en stond eerlijk gezegd in schril contrast met de liefdevolle klank die we eerder van hem gehoord hadden.

Robert en ik deinsden naar de deur van de keuken terwijl we naar de brede rug van Nathalie keken. (Ik had net een nieuwe trui aan, en het jonge volkje kan soms zo vurig uit de hoek komen.) Tobias besefte het volle gewicht van zijn woorden en begon wat schaapachtig te lachen, maar Nathalie gaf geen krimp.

‘Ga jij lekker voetballen…’

Na een uurtje kwam Tobias met een schoteltje naar me toe, of ik wilde proeven. Het hoefde natuurlijk niet, maar ze waren erg benieuwd wat ik er van vond. Hij had het stukje cake er met zijn vingers af gehaald zei hij. Zodat ik vooral niet moest denken dat het een afgeknabbeld restje cake was.

‘Is het niet te zout? of misschien wat te zoet? Je moet het eerlijk zeggen hoor’. 

Nathalie stond tussen de openslaande deuren naar de keuken en nam me indringend op. 

‘Ik heb er een eetlepel zout in gedaan’ zei ze twijfelend ‘of was het nou een theelepel…?’

‘Het zal wel een heel klein lepeltje geweest zijn’ zei ik met een knikje terwijl ik een hapje nam.

Het smaakte een beetje zoutig, ik moet het eerlijk toegeven, maar ik wilde haar prille culinaire aspiraties niet voortijdig een nodeloze knauw geven. Ik zei maar dat ik ook altijd wat zout in mijn gebak doe, dat dat wat smaakversterkend werkt. 

Ze leken opgelucht maar vertrouwden het volgens mij toch niet helemaal.

Toen ik wegging liep ik nog even de keuken in om afscheid te nemen.

‘Gaat u nu al weg’ zei Nathalie ‘ik heb nog een lekkere topping gemaakt die u moet proeven.’

‘Ja jammer, ik had het graag geproefd, maar ik moet echt weg nu’.

‘Als ze lukken maak ik er nog veel meer, dan kunt u ze de volgende keer proeven!’ zei ze met een stralende glimlach.

En terwijl ik naar het volle kookeiland keek met alle ingrediënten en de duizend baking cups zei ik ‘ja, dat is een goed idee, dat zal best lukken.’