Pizza

Gisteren was ik weer eens in het Kookpunt in Rotterdam. Er was namelijk een heel klein plastic onderdeeltje gesneuveld van mijn Kenwood keukenmachine en dat moet vervangen worden. Van het één komt het ander en zodoende kwam ik thuis met een pastaroller voor mijn keukenmachine. Goedkoop is het niet te noemen want voor honderd euro heb je een klein opzetstukje waarmee je echter moeiteloos lasagna kunt maken. Zelf pasta maken doe ik eigenlijk al jaren met behulp van een pasta apparaat dat je op het aanrecht kunt schroeven. Het nadeel hiervan is dat je eigenlijk drie handen nodig hebt. Eén om te voeren, één om aan te pakken en één om te draaien. Nou kan verse pasta best plakkerig zijn. En kan ik toevallig ook wel eens een beetje haast hebben. Gelukkig dat ik op die momenten maar twee Italiaanse vloeken ken. Dit gebrek mijnerzijds bespoedigt onaangename keukenmomenten, maar laat evengoed een weerspannig gevoel achter dat pas met het eten van de eigengemaakte pasta weer verdwijnt. Hieraan is dus voorgoed een einde gekomen en ik verheug me dan ook op het zelf zonnig-zomers-pasta maken waarbij ik mijn Italiaans liedrepertoire weer eens kan opfrissen. Een waar genot gaan we beleven in de keuken.

Waarom staat er nu pizza boven dit verhaal zul je je afvragen. Dat zit zo.

Nadat ik met mijn nieuwe aanwinst onder de arm geklemd langs de potten en pannen was gelopen viel mijn oog op een pizzasteen. Geïntrigeerd bleef ik hiernaar staren. Ik had er goede dingen over gehoord. De verkoopster vertelde me dat de steen in een bijzonder hete oven voor verwarmd moest worden, waarna je met behulp van een houten spatel de pizza erop moest schuiven. 

‘Meneer, ik haal nóóit meer pizza van de Italiaan’ zei ze vertrouwelijk tegen me en ze keek me recht in de ogen. Ik keek van haar, naar de pizzasteen, en in de verte naar een grote emmer met bezemstelen waarop houten spatels bevestigd waren. Zij had me overtuigd, de pizzasteen had me verleid, maar de de bezemstelen stonden me tegen. 

‘Zo’n heerlijke knapperige bodem meneer…’

Ik voelde de pastaroller onder mijn arm en besefte dat hiermee de bodem van mijn portemonnee in zicht was gekomen. Later misschien eens…

Maar heel toevallig gingen we later op die avond pizza eten bij een Italiaans restaurant. Je zou zeggen, daar kun je je geen buil aan vallen. We kregen eerst wat zelf gebakken brood met kruidenboter. De broodjes waren gloeiend heet, wat klein uitgevallen en vrij hard aan de buitenkant. Gelukkig hadden we vlijmscherpe messen gekregen. De binnenkant was klef, soms niet eens gaar. De kruidenboter was nog wat aan de koude kant. Daardoor verkeerde ik op een bepaald moment in de situatie dat ik en plein public met een botermesje in de hand zat waarop de gehele inhoud van het botervlootje was vast gekleefd. In mijn andere hand had ik het vlootje, en hoe ik ook prutste, ik kreeg het niet voor elkaar om de natuurlijke orde der dingen te herstellen. Verbolgen keek ik een moment voor me uit en overwoog om het geheel al likkend als aan een lolly te nuttigen.

Toen kwam de pizza. Mag ik me ertoe beperken te vermelden dat de binnenkant aan een Italiaanse kaasfondue deed denken? Nee, het moet me ook nog van het hart dat ik een chronische dorst heb overgehouden van dit eetfestijn. 

Op het toilet keek ik in de spiegel en zag een vermoeid en cynisch gezicht. Nou ja, dacht ik, er zijn ergere dingen. Ik trok mijn mondhoeken omhoog en boog me naar de elektrische handendroger. Maar de lucht die hieruit kwam was zo ziedend heet dat ik mijn handen geschrokken in een flits terug trok. De blaren stonden erop! Ik gruwde. Nog eens proberen. Maar de Hoogovens waren hierbij nog kinderspel. In mijn hoofd klonken de twee Italiaanse verwensingen maar manmoedig hield ik mijn lippen op elkaar geperst.

Met een rood hoofd verliet ik in looppas het etablissement. 

Eigenlijk wilde ik alleen maar vragen, heeft iemand misschien ervaring met zo’n pizzasteen? Kun jij me misschien vertellen of ik hiermee echt zo’n lekkere pizza thuis kan maken? Dat ik heus nooit meer naar dat restaurant hoef om een pizza te eten?