Mijn vader onder lunchtijd. Nee, een groter contrast kan ik me niet voorstellen. Dit is een foto van Willy Ronis die hij maakte van een Franse wijnboer in de jaren vijftig. Deze fotograaf is in het afgelopen jaar overleden.
Ik kan er lang naar kijken. Hoe zou zijn lach geklonken hebben? Wat zou hij lekker hebben gevonden? Zou ik hem hebben kunnen verstaan? Zijn bestaan raakte nog net die van Guy de Maupassant. Ongemerkt komt al kijkende de sfeer van deze grote Franse schrijver bij me naar boven.
Zou het meisje met de bloemen in het haar zijn dochter zijn geweest?
Nee, mijn vader is het niet, maar als opa zou ik waarschijnlijk dolgelukkig met hem zijn geweest.
Geef een leuk dineetje voor wat vrienden en vraag of ze na afloop een Cognacje lusten.
Waarschijnlijk zullen ze ervoor bedanken en zeggen dat ze genoeg hebben gehad.
Zeg dat je een lekkere fles in een bekend warenhuis hebt gekocht, 'je weet wel, Lafayette.'
'Nee, vriendelijk bedankt, we moeten nog rijden, een andere keer graag.'
Zeg dat de fles negenentwintig duizend euro heeft gekost en een inhoud heeft van 150 cl.
Je visite gaat lopend naar huis.
Vraag of ze volgende keer als ze komen eten trek hebben in een Romanée-Conti.
Waarschijnlijk weten ze een goede Bourgogne wel te waarderen. Grote kans dat ze na de Cognac nog wel wat vrienden en aanhang meenemen.
Koop dus gelijk de iets grotere fles, éénendertig duizend euro.
Ik geef het toe, het is een hoop geld, maar je maakt wel vrienden voor het leven.
De mevrouw op de foto hierboven snapt het niet. Waarom staan de gebakjes op een bank en zit die kerel erachter? Maar dat komt omdat zij Parisienne is, zij is gewend aan dit soort patiserrie. We wandelden door het 17 arr. op weg naar het park Monceau. Op nr 72 rue Legendre vind je daar Acide. Het is een klein winkeltje met hele lekkere macarons en ander niet te versmaden lekkers. We kochten er twee stuks en aten die in het parkje er tegenover op. Hadden wij maar zo'n zaak hier en zo'n parkje er tegenover.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten