Bretonse appeltaart van Holtkamp, goddelijk!

Wat ben ik een gelukkig mens met het boek De banketbakker. Dat ben ik trouwens ook met de bakvorm van Dille en Kamille. Ik heb hem nu al een aantal keren gebruikt en hij bevalt nog prima. Ik snij gewoon met het mes over de bodem en je ziet er niet eens wat van. Dat zou ik dus nooit en te nimmer doen met een vorm van achttien euro die ik bij Duikelman zag liggen. Samen vormen ze een ideale combinatie voor mij.

Deze taart maakte mijn hele weekeind goed. Echt, hij is zo lekker! Hij moet wat langer in de oven en daardoor heb je een korstje, zo knapperig en krokant, dat je je vingers erbij af likt. En de onderkant is ook heerlijk. Doordat er amandelspijs (ja, amandelspijs! Hiep-hiep-hieperdepiep!) in verwerkt is blijft ook de deegbodem knapperig. Bovendien geeft het zo iets smeuïgs aan de taart. En dan die vanille die je erin doet! Oh jubel! Ik heb goede stokjes gekocht uit Madagaskar, en alleen de lucht al als hij in de oven staat. Ik kreeg de neiging om allerlei mensen uit te nodigen en deze taart dan te gaan bakken. 

We hebben hem gegeten toen hij nog iets warm was. Mijn spijsverteringssysteem dankt god op zijn blote knieën dat niet alle taartjes zo lekker zijn. 

Hier wat foto’s van mijn bescheiden baksel:

Hier zie je de meester zelf aan het werk. Kijk en geniet, maak hem en geniet.