Ici Paris 2, de hoeren van rue Faubourg Saint-Denis

We wilden die avond graag bij Julien eten maar kwamen wat te vroeg aan. Voordat het restaurant open ging moesten we nog tien minuten wachten. Daarom slenterden we nog maar wat in de rue Faubourg Saint-Denis en zochten onze weg door alle drukte.

  Ik hou van die straat. Het leeft daar zoals een straat in een wereldstad als Parijs maar kán leven. Een bonte mengeling mensen van allerlei rassen doet hier zijn inkopen en hangt wat voor de talloze barretjes en restaurantjes. Een lange rij auto’s wachtte achter een vuilniswagen en supersnelle scooters met donkere jongens erop reden flitsend overal tussendoor. Er hangt een ongrijpbare spanning in de lucht, het trilt er van redeloze drift.

  Toen we aankwamen begon het al wat te schemeren. De eerste dames hadden hun positie al ingenomen. Ik passeerde ze uiterlijk koelbloedig maar was nieuwsgierig hoe ze eruit zagen en wat voor uitstraling ze hadden. Rustig wachtend stonden ze in een portiek of tegen de gevel en maakten op onmiskenbare wijze reclame voor de zaak. Met kolossale ontblote dijen en onwaarschijnlijk hoog opgeduwde borsten prezen ze hun waar aan. Sommigen balanceren met doodsverachting op hoge hakken terwijl anderen een piepklein hondje aan een riempje bij zich hadden. Zonder uitzondering waren ze allemaal de vijftig al lang en breed gepasseerd, maar maskeerden dat met een fikse laag make-up.

  Ik kreeg een zwak voor de dames. Toen ik er vier gezien had wist ik wat voor vlees ik in de kuip had,- het type ouwe zeemanshoeren. Ik ben geen kenner, maar hier zat geen junk bij. Deze vrouwen hadden lang geleden voor de prostitutie gekozen en hadden daar helemaal vrede mee gemaakt. Ze hadden gelachen, gouden tijden beleefd en deden onbekommerd en op routine waar ze goed in waren. Ze waren spontaan, sociaal en hadden humor. Nu en dan maakten ze eens een praatje met elkaar en liepen dan maar weer eens een paar stappen door. Eén dikke mamma keek me in het voorbij gaan aan met een guitige blik van, ‘en jou neem ik er nog wel even tussendoor hoor jongen, we doen hier niet moeilijk.’

  Even later keek ik door een traliehek in één van die vele oude passages die Parijs kent. Halverwege zag ik het silhouet van een oude vrouw met een bezem. Ze liep krom en dweilde langzaam en geruisloos het vuil van de vloer. In de stilte van die passage leek het een ritueel dat al honderden jaren ongezien werd uitgevoerd. Alleen ik had het gezien, het gebeurde in een oogwenk. Ik stopte en liet het een moment op me inwerken. Zou ik teruggaan en een foto maken? Zonder verder na te denken pakte ik mijn telefoon en drukte af. Ik ving een stukje van de menselijke geschiedenis, anoniem en toch persoonlijk.

  Twee minuten verder liep ik zonder doel een hel verlichte bazaar binnen. Het TL-licht scheen over plastic teiltjes, keukenmesjes, goedkope lampen, nepzilveren schalen en allerlei andere zaken die ooit in een armoedig huis hun plek zouden vinden. Helemaal aan het eind stond een oude kartonnen doos op de vloer met wat deegsnijdertjes erin. Ik graaide naar de bodem en vond een gekarteld exemplaar. Precies wat ik al een tijdje wilde hebben. Ik klemde hem in mijn hand, sloot mijn ogen, voelde het koude hout tussen mijn vingers, luisterde naar de Arabische radio en de flarden getoeter en geroezemoes van de straat, ik dacht aan die oude vrouw die misschien op dat moment haar emmer leeg goot, en ik dacht aan de hoeren van de Faubourg die buiten wachtten. Ik rees overeind en ging betalen.

  Ik wil hem nooit meer kwijt.