Ici Paris 3, thee bij Hédiard

  Waarom heb ik toch altijd het gevoel dat ik nodig naar de kapper moet als ik door een grote Franse stad loop? De kapster komt keurig elke vijf à zes weken langs en die afspraken staan al ver vooruit in mijn agenda. Ik kan dus niet zeggen dat ik te lang wacht en met een uitgegroeide bos haar over straat ga. Maar als ik zoals zaterdag, op een onverwacht moment in een etalageruit kijk en zie hoe mijn rafelig hoofd nietszeggend terugkijkt, dan overvalt dat mismoedige gevoel me weer. 

  Mijn hoofd zat nog vol met de drukte van de grote warenhuizen aan de Bvd Haussman die we net bezocht hadden. Ik scharrel graag wat beneden bij Lafayette Maison op de keukenafdeling en kijk boven altijd met bewondering naar de volumineus opgemaakte bedden die me in ernstige gewetensnood brengen. Ze zijn zo vol met zachte kussens, dikke dekbedden en warme spreien, dat ik, zeker na een dag winkelen, een aanloopje zou willen nemen en dan kraaiend van plezier als een polsstokspringer precies in het midden van het bed zou willen belanden.

‘Ga jij eens op de uitkijk staan…’

‘Nee,’ klinkt het dan streng.

‘Als ik nou even wacht tot niemand kijkt…’ probeer ik dan flemend.

‘Loop toch door! God, hier hoor ik niet bij.’

  Ik zucht en kijk nog één keer sip achterom,- ik heb gewoon het lef niet.

  We liepen over de rue Tronchet richting Madeleine met het voornemen om bij Fauchon iets te gaan eten. Maar het was er zoals altijd druk en luidruchtig. Ik probeerde langs ruggen en hoofden nog een glimp op te vangen van al het lekkers. Maar anders kan ik het niet zeggen, in volle bewondering dropen we af. 

  Buiten gekomen koerste ik vastberaden op Hédiard af, daar kun je altijd terecht. 

  We betraden de winkel en ik kon gelijk een overheerlijke marmelade proeven van sinaasappel. Werkelijk subliem, niet te zoet, rijk van smaak en met schilletjes die precies genoeg beet hadden. Jammer dat zo’n potje tien euro kostte want ik zit raar in elkaar. Voor een fles wijn vind ik dat bedrag niets bijzonders, maar voor een potje jam peins ik er niet over. We liepen over de wijnafdeling, langs de patisserie en bewonderden de pâtes de fruits. Toen waren we in de juiste gemoedstoestand gekomen en bestegen de trap waar we, ondanks mijn verfomfaaide hoofd, vriendelijk ontvangen en naar onze tafel begeleid werden. 

  Ik bestelde een Café Gourmand en keek eens om me heen. De zaak was half vol met ‘tweetjes’ en ‘viertjes’ zoals ze dat in de horeca zeggen als ze een tafel met twee of vier gasten bedoelen. Hier en daar zat iemand alleen aan een tafel. 

  Mijn oog viel op een oudere dame alleen die links van mij tegen de andere muur zat. Ze had haar donkerblond geverfde haar hoog naar achteren gekamd wat haar een koninklijk voorkomen gaf. Ze zat aan haar tafel met de onverzettelijkheid van een standbeeld en at. Langzaam en regelmatig bracht ze kleine hapjes naar haar mond met een vork die in haar mollige hand leek te verdwijnen. Zo nu en dan onderbrak ze haar eten door met getuite lippen een klein slokje uit haar glas te nemen.

  Ik kreeg mijn café Gourmand gepresenteerd. Het bestond uit een kopje gloeiend hete espresso, een kleine mille-feuille, een macaron en een mini tartelette au citron. Toen kwam er nog een karaf water op tafel en kon het feest beginnen. Ik rook aan mijn espresso maar zette het kopje weer terug. Eerst maar eens een snoeperijtje. Ik begon met mijn mille-feuille, de Franse Tompouce. Het bladerdeeg was bros in de mond en kwam heel wonderbaarlijk niet vet over. Het had daarentegen iets lichts en begeleidde een smaakvolle crème pâtissière die uiteraard gemaakt was van de beste vanille die er te krijgen is. Toen ik hem opgegeten had staarde ik nagenietend naar mijn bordje, nog twee stuks te gaan en een goede slok espresso.

  Plotseling hoorde ik haar hoesten. Het klonk als een gesmoord gekef. Ze had een zakdoekje aan haar mond gebracht en keek een beetje waterig. Plotseling drong het tot me door, ze deed me aan een pekinees denken. Ineens keek ik met een andere blik naar haar. Ze was net zo klein, gedrongen en hijgerig als zo’n dameshondje. Haar koninklijk kapsel veranderde voor me in het kapsel van een wedstrijdpoedel en haar bril kwam me voor als een dranghek. 

  Wat een kuchje al niet teweeg kan brengen, dacht ik bij mezelf. 

  Ik nam behoedzaam mijn tartelette au citron tussen mijn vingers en stopte hem in één hap in mijn mond. Het ragfijn bakje brak en verloor zich in een zalige citroencrème die prachtig in evenwicht was. Niet uitgesproken zoet en met een prachtig zuur dat de mond verfrist. Ik had er moeiteloos een aantal achter elkaar van kunnen opeten, maar dat zou de poëzie van het moment verbroken hebben. 

  Maar gefascineerd keek ik steels weer opzij. Ik zag hoe haar mimiek voortdurend veranderde. Ze nam een hapje en draaide dan haar hoofd met een verzaligde blik omhoog. Dan weer fronste ze haar wenkbrauwen in een soort van ongeloof. Soms vloog een soort van stompzinnigheid als een schaduw over haar gezicht. Misschien boert ze nu even van binnen, dacht ik bij mezelf. Opeens keek ze mijn richting uit. Mijn ogen vingen haar zalvende blik op, of had ik het me ingebeeld? Was haar blik alleen maar naar binnen gericht? Geschrokken keek ik naar de macaron die voor me lag en voelde ik hoe ik op mijn éénenvijftigste nog schuldbewust kon blozen. 

  Ik begon aan het violette kleinood die luxueus gevuld was met verse frambozen en een rijke crème. Waar hij nou precies naar smaakte kan ik niet meer vertellen. Je hebt van die momenten dat je analytisch vermogen volledig wordt uitgeschakeld door emotie, door directe confrontatie. Dit was zo’n moment. Een moment dat eeuwig mag duren maar dat zijn waarde vindt in zijn vluchtigheid. Ik voelde me uitgerust en verkwikt. Gelukkig in het besef dat zulke bijzondere momenten deel van mijn leven uitmaken.

  Mijn blik dwaalde opzij en ik keek recht in de ogen van de dame alleen die nu stil naar me zat te kijken. Met een zalvende blik keken we elkaar aan en knikten nauwelijks merkbaar. Ja, we begrepen elkaar ook zonder woorden,- we hadden goed gegeten samen.