Ik heb dus een nieuwe pan nodig,- deze bakt aan.
Het begon allemaal zo goed, maar op het laatst was er geen helpen meer aan. Ik wilde mijn tortilla draaien maar alles kleefde vast en bleef hangen. Ik had mijn pan ondersteboven boven een bord en gluurde voorzichtig door de gleuf naar de tortilla. Hij hing, tenslotte liet na enig schudden en steken een deel los en kwakte op het bord. Ik kwam omhoog en blikte een ogenblik gallig voor me uit. Zonder een woord te zeggen pakte ik een brede spatel, stak de rest ook los en zette het bord met het restant in de magnetron.
Een zeperd, miskleun, een sof.
Herkenbaar? Voelt’ie goed? Lekker hè, na al die kookboeken en internetartikelen gelezen te hebben waar altijd alles lekker is en zó gemakkelijk te maken, kom je er hier eentje tegen die van tegenslag getuigt. Die horen er ook bij vind ik en daarom schrijf ik hem. Maar ook omdat het eigenlijk best een lekker gerecht was. Maar je moet het alleen maken als je weet dat er niets in je pan kan aanbakken.
Neem een ui, snij die klein en bak hem vijf minuten op een vuurtje in wat olie.
Schil intussen twee aardappelen, snij die ook in stukjes en voeg die bij de uien. Doe er wat zout en peper bij, en wat paprikapoeder en djinten (ongeveer de helft van de paprikapoeder). Kijk of er nog genoeg olie in de pan zit en doe er eventueel nog wat bij. Dan gaat de deksel erop en laat je de massa op laag vuur gaar worden.
Als dat zover is gaat er nog wat verse peterselie bij en laat je dit nog een minuutje meebakken.
Intussen roer je 3 à 4 eieren los in een grote kom.
Schep dan de aardappelmassa door het ei en doe dit weer terug in de pan. Zet het vuur hoger en bak de omelet. Schep de randen als die gaan stollen wat naar binnen.
Zet een bord op de pan en draai de boel even om zodat je even later de onderkant van de tortilla kunt bakken.
Moet je wel een goede pan hebben.
 |
| Uitje bakken, ruikt lekker |
 |
| Ik had me toch een trek gekregen... |
Posts
10 opmerkingen:
Herkenbaar. Dat gevoel als het resultaat anders is dan waar je naar streeft. Die pannenkoek die niet helemaal omdraaide en die je niet meer mooi rond uitgeklapt krijgt. Dat groententorentje die helemaal onderuit schuift. De croissant die zo krom de oven in ging en er gestrekt weer uit komt. De gehaktbal waar een brok uitvalt tijdens aanbraden. De heldere bouillon die na klaren nog steeds troebel is. De vermicellislierten die toch tot 1 dikke streng samenklonterden. Dat gebakken ei sunny side up waar je met geen mogelijkheid dat stukje schaal uit het steeds steviger wordend eiwit krijgt. De sunny side die barst op het moment dat je hem op het bord schuift (aaaarghhhh!) Dat blik gepelde tomaten dat je in de hete pan leegt en je ziet dat alle tomaten nog "kroontjes" hebben. De weegschaal die 245 g aangeeft en pas na 5 lepels ineens verspringt naar 305 g. De volle zoutmolen waar geen zout uit komt hoeveel je ook draait (omdat zoonlief hem in de afwasteil heeft laten vallen) De eiwitten die niet stijf willen omdat zoonlief popcorn had gegeten en alleen een theedoek er door had gehaald. Die zwarte koek onderin de erwtensoep ondanks de timer die je elke 20 minuten opriep om te roeren. Dat kaas-broodkruimkorstje in de oven die om 18h30 nog 'even kon' en 18h31 het rookalarm deed afgaan. De speciaal in Belgie aangeschafte dikke hespschellen voor de witlof die toc echt "precies-daar-op-die-plank-daar-in-de-koelkast" lagen en nu nergens te vinden zijn (evenals zoonlief). De peper waar je de hele kerst over zat te zeuren omdat die tegenwoordig nergens naar smaken omdat je de pepermolen had gevuld met jeneverbessen. Die mooie, gloednieuwe houten pollepel uit Belgie die tijdens het roeren van 10 kg chili con carne niet alleen begon te breken, maar te versplinteren. De aardbeigranita van de aardbeien uit de aanbieding die zelfs ijskoud rook naar motteballen en je er toe dreef je in te schrijven bij de aardbeienacademie. Verkouden hele bossen platte peterselie met bladselder verwisselen. Bladselder waar knolselder werd bedoeld (bleekselder, bladselder, knolselder, selder, sellerie - foodwriters, wees eens duidelijk!) De plastik eiersnijder die bij de eerste grote champignon gebroken snaren heeft. Dat RVS-schilmesje van de camping dat na 1 week roestbruin is. Die geinige aspergeschiller dat alles schilt, behalve asperges. De echte goede familiekurkertrekker van grootvader die pas bij een dure fles wijn besluit metaalmoeheid te krijgen, zodat er 6 volwassen mannen en 1 nijptang bezig zijn grip te krijgen op 2 mm metaal dat nog boven de kurk uitsteekt. Je beste ovenschaal die besluit te barsten met een lading lasagna in de oven. Die risotto uit Frankrijk waar ong. 1 liter bouiillon bij moest en je gehaast al voor de 2e keer bezig bent een halve liter bij te maken omdat dat spul maar blijft absorberen. Dat recept waar typfout instond (45g zout teveel)., recepten waar 220 graden stond ipv 120 (rookalarm)...
Affijn, er zijn van die dagen die eindigen met de familiespreuk: "Dan neem je maar een boterham met pindakaas."
Hoi Paul, wat heb ik gelachen! Ik wist niet dat een mens zoveel tegenslag in de keuken op zijn bordje kon krijgen. Ik had het niet bij elkaar kunnen verzinnen, en dat terwijl ik toch ook het nodige heb mee gemaakt. Gelukkig is er dan altijd nog de Pindakaas!
Trouwens, over Starbucks nog even, ik geloof het zo, van je familielid. Het is immens populair in Amerika, al gaat het met de keten op het ogenblik niet zo goed. Ik vind vooral de inrichting aantrekkelijk,- makkelijke stoelen en banken, een leestafel, wi-fi voor een 'blogger on the run'. De koffie smaakte prima hoor, een groot assortiment. En zoals gezegd, de brownie ging er ook met liefde in. Toch komt het soms een beetje 'te' op me over. Chocolademelk komt in een hele grote beker, er bovenop een flinke laag schuim, en dan nog een vloeibare chocoladesaus er over heen. Smakelijk, maar best wel veel. Misschien wat overdone?
Hoe dan ook, ik kom er best graag als het zo uitkomt.
Ik heb nog totaal geen Starbucks ervaring, maar begrijp jouw sentiment. In Amerika kan (qua eten) niets klein. Tijdens mijn fly-drive door Florida namen we in het restaurant vaak alleen een voorgerecht en dat was dan al een maaltijd op zich. BvB. Zo'n cakeblik vol gefrituurde uienringen noemden ze een appatizer! Hutjemutjevol was je dan. Ik weet niet of Starbucks ook dit doet qua koffie: refill is gratis. Was wel handig 's morgens, zonder refill was ik nog niet wakker.
Terug naar keukenleed: dat is natuurlijk niet gebeurd in een jaar, maar sinds ik als uithuizig student ben begonnen in 82. En er zullen heus wel meer ervaringen zijn die onvermeld zijn, zoals jij er ook wel meerdere zult hebben ...
Misschien een topic voor een respons-blog met de followers/lezers?
Leuk beschreven over hoe je tortilla de mist inging... je hebt gelijk, er wordt niet genoeg geschreven over mislukkingen, terwijl die toch ook wel voorkomen... Als ik al denk hoe dikwijls iets te vloeibaar deeg mijn springvorm begon uit te lopen, ik niks in de gaten had en daarna een half aangebrande pannekoek van mijn ovenplaat kon schrapen... meer dan een keer :-).
Ik moest ook erg lachen met de reacties van Paulo...
Leuk dat het anderen ook overkomt!
Groetjes
Marian
(uit België, ik wist niet dat onze hesp anders was dan die uit Nederland trouwens :-)?)
De refill ben ik niet tegen gekomen bij Starbucks, maar ik kan je verzekeren dat ik daar geen behoefte aan had. Al had ik de kleinste maat genomen, ik had meer dan genoeg.
Ik kan zo met genoegen en zonder schuldgevoel eens lekker 'doorzakken' wat mijn dieet betreft. Veel, zoet, vet, 't kan allemaal op zo'n moment, al haal ik geen Amerikaanse hoeveelheden omdat ik daar simpelweg de maaginhoud niet voor heb. Maar daar staat dan weer tegenover dat ik als regel halfvolle producten gebruik, stop met eten als ik genoeg heb gehad, wat aan beweging probeer te doen, etc etc. Zodoende ben ik nog steeds slank en eet gelukkig.
Zouden we alle missers die ik normaal gesproken verdring in een blog Keukentranen moeten zetten ;-)
't Zou wel een niche in de markt zijn, maar ik zie het mezelf om tijdsredenen niet doen. Geen idee voor jou Paul? ;-)
Zie je wel Marian,- we zijn de enige niet met onze miskleunen! Ik wist het wel.
Ik moet nou alleen eens hesp in België gaan kopen volgende keer. Ik word toch wel heel nieuwsgierig...
Sorry, Theo, ik ben meer een lezer/lurker dan schrijver. Maar als ik ooit eens een dicteerprogramma bezit ...
{En nog gisteren werd ik er door Onno Kleyn op gewezen dat ik alweer DT-fouten had gemaakt, zelfs met spellingchecker...]
En kijk, we leven door. En wat deed ik vandaag? Niet de schaal invetten voor de quiche, dus je kunt raden in wat voor brokken dit werd opgeschept ...
En zo leren we elke dag weer wat bij... ;-)
Een reactie posten