Met regelmaat maak ik bah-pau’s. Het is een lekkere snack en het is een heerlijke gedachte thuis te komen en te weten dat er in de diepvries nog een bah-pau ligt te wachten. Mijn recept hiervoor vind je hier.
Laatst kwam ik op het idee om een vegetarische versie te maken toen ik bij AH in het koelvak bij de ‘vleesvervangers’ keek en het ‘nepgehakt’ zag. Het was een pakje van 175 gram. Ik kocht er twee en maakte mijn bah-pau’s op de gebruikelijke manier maar nu met het plantaardige product. De smaak was uiteraard hetzelfde en dat kan ik ook voor het mondgevoel zeggen, het werkt dus prima.
Maar ik had wat over van het mengsel. Geen nood, ik ontdooide drie plakjes bladerdeeg, vulde die met de rest van het mengsel, vouwde ze dicht, bestreek ze met eierdooier en bakte ze een half uurtje op 180 graden in een voor verwarmde oven. Heerlijk!
Posts
1 opmerking:
Vegetarisch. Het blijft een moeilijk punt voor mij. Het lukt me niet echt. En tja, ik ben de chef hier, "chez Maison Oosten". Dan doe ik eens mijn best, maak zo'n vegetarisch recept en sta daar m'n best te doen in de keuken, ik had de goede "mis-en-place" en een kwartiertje voor de passage naar de "eetzaal" (bord op schoot) breekt me het zweet uit. Ik mis iets. Ik heb geproefd en het komt over dat de gasten (gezin) tevreden kunnen zijn, er zit mogelijk zelfs een compliment in de lucht. Maar ik mis iets. Mijn speeksel loopt en vraagt om meer. Meer wat? Meer Maillard ! Ik mis de geur(sensatie) van het aanbakken van vlees! Ik mis van te voren al dat mondgevoel van een vleessoort dat tussen de kiezen en verhemelte wordt gekeurd op qualiteit en bereiding. Ik mis VLEES! En zoals bijna altijd, gooi ik op het laatste moment wat blokjes spek in een pannetje en tracht dit zo goed mogelijk voor de passage aanvangt uit te bakken en nog snel door m'n vegetarische maaltijd te roeren. Het is bijna zo ver in dit huishouden dat als m'n zoontje gebakken spek ruikt hij al vraagt of we weer vegetarisch eten...
Ben ik een carnivoor in een omnivoor lichaam? Ik weet niet. Ik kan het verlangen onderdrukken door groenten te roosteren, zij het dat ik dan graag wat zwart geblakerde randjes wil zien en -vooral- ruiken om te verbergen dat ik geen vlees krijg maar toch een doorgeslagen Maillard ervaar.
Hm, vleesvervanger? Felix Wilbrink schreef er ook over van de week, en blijkbaar 30% vleesmassa in een gehaktbal vervangen zou niet eens zo slecht zijn. Nu schrijf jij dit en je bent positief. Misschien hebben de vleesvervangers zich echt wel ten goede ontwikkeld. Mijn laatste ervaring met zo'n vervanger was in het studentenhuis, half jaren 80, waar ik een huisgenoot had die dat gebruikte. Een (echt waar) geitenwollen sandalendrager die overtuigd vegetarisch was en ook dan die afschuwelijke ongepelde wilde rijst kookte (dat noooooit gaar werd) met rauwe groenten en blokken gebakken vleesvervanger. Niet te hachelen als hij een dag moest koken.
(BTW - maar wel stiekem de gehaktballetjes uit m'n zelfgemaakte spaghettisaus stelen als hij dacht dat ik niets zag)
Dus, mayby, heel maybe, zal ik binnenkort eens gaan experimenteren met de huidige vleesvervanger(s). Ik zal het aanbakken en de geur analyseren, proeven en beoordelen en wie weet? Mogelijk ben ik dan over een tijdje een paar procent minder carnivoor. En alle beetjes helpen, nietwaar?
Een reactie posten