Sambal, mag het ietsje meer zijn…?

Mijn vader kreeg al bij het eten van een broodje oude kaas het zweet op zijn voorhoofd.

Ik ben anders in die zaken.

De lekkerste sambal eet ik bij een toko in het Alexandrium, een winkelcentrum bij Rotterdam. Als ik er kom dan móet ik gewoon een risolles eten, mét sambal. Gelukkig mag je daar zelf nemen wat je lekker vindt, en dat doe ik dan ook.

Met een bescheiden gezicht, maar met trefzekere hand plamuur ik ongegeneerd mijn risolles vol. Op zo’n moment ben ik met ‘eten’ bezig en heb ik niet veel aandacht voor mijn omgeving. Nou ben ik me wel bewust dat mijn toneelstukje nog al eens heel wat bekijks oplevert. Sterker nog, heel wat emoties.

Kun je het je voorstellen? Op een druk winkelcentrum staat een rij wachtende mensen voor de toonbank van een Indonesische toko vol met lekkere koekjes. Een kolossale Surinaamse vrouw op hoge hakken en met rastakapsel wordt geholpen door een kleine Chinese vrouw, die met haar afrekent. Terwijl zij even later opzij stapt om haar boodschappen wat te ordenen, stapt een oudere man in een blauwe jas en met een beginnend kaal kruintje naar voren en bestelt een risolles. De man is vrij onopvallend en trekt in eerste instantie geen enkele aandacht van de omstanders. Hij betaalt, pakt zijn risolles aan en grijpt de lepel die in de pot met sambal staat, en begint uiterst geconcentreerd zijn hapje te bestrijken. Hij neemt nog een lepeltje en smeert die naar het einde toe uit. Maar omdat hij geen hoekje onbedekt wil laten gaat zijn hand met de lepel nog één keertje naar de pot, voor een heel klein schepje deze keer. Hij gaat zo in zijn arbeid op dat hij niet eens merkt dat het stil is geworden om hem heen. Als hij klaar is kijkt hij op om te groeten, maar merkt verrast dat hij aangestaard wordt door drie vrouwen. Een Chinese, een Surinaamse en een Hollandse vrouw die op dat moment aan de beurt is, maar weigert haar bestelling te doen. Zij is even kolossaal als de Surinaamse vrouw, maar dan van het type dat op HEMA-worst groot geworden is. Woordeloos kijkt ze de man strak aan, alsof hij zich moet verklaren. Maar hij voelt zich door deze vorderende blik wat weerspannig worden en wendt zijn blik af. Hij kijkt naar de Chinese vrouw om te polsen of hij soms over de grenzen van het betamelijke is gegaan met zijn portie sambal. Zoekend naar enige emotie in dit vlakke gezicht hoort hij ineens van opzij de donkere en sonore stem van de Surinaamse vrouw. 

‘Lekker toch, veel peper, is gezond voor je,’ en er trekt een brede lach over haar gezicht terwijl ze hem moederlijk en onbevangen aankijkt. 
‘Een echte operamond’ schiet het nog snel door de man heen maar dan lacht hij hartelijk met haar mee. 

Als ze samen dezelfde kant uitlopen denkt de man nog aan de Hollandse vrouw. Zou ze nog een opmerking maken over zijn sambal? Nee, als ze in het gezicht kijkt van de Chinese vrouw zal ze niets zien en onbegrepen haar bestelling doen. 

En wat dan nog, denkt de man als hij even later zijn auto in stapt. Wat is er nou allemaal gebeurd? Iemand koopt een risolles met sambal en een ander zegt ‘lekker’. Niks toch?