zondag 30 januari 2011

Hoe en waarom ik blog

Mijn auto is zwart. Nou moet ik er direct bijzeggen dat iedereen die ik ken denkt dat hij licht grijs is. Dat komt omdat ik niet zo’n poetser ben. Heel af en toe rij ik hem wel eens door een wasstraat heen maar daar blijft het bij. Ze zien mij nooit op zaterdagochtend met een emmertje sop in de weer. Trouwens, ik vind licht grijs toevallig heel chic.
Een paar dagen geleden liep ik naar mijn auto die om de hoek geparkeerd stond voor het pand van mijn buurman. Die had al wel eens gezegd dat hij nieuwe dakpannen zou krijgen, maar niet dat hij ook nog nieuwe voegen tussen zijn baksteentjes zou nemen. Daar waren ze inmiddels aan begonnen en zeker de helft van de oude voegen was in fijn gruis op mijn auto terecht gekomen. Ik kon nog amper het sleutelgat vinden. Binnen in de auto gezeten was alles nog hetzelfde alleen was het nu donker, ik kon niet meer naar buiten kijken door het stof op de ramen. Goed, dacht ik bij mezelf, daar is de sproei-installatie voor, terwijl ik met de ruitenwissers de bruine blubber opzij wiste. Misschien gaat het nog wel regenen, dacht ik nog.
Op de rijksweg gekomen zette ik de radio aan en vergat mijn vergruisde verschijning. Ik luisterde naar de Frülings-sonate van Beethoven, een van mijn favoriete sonates voor piano en viool. Vooral het middendeel is van een etherische schoonheid die de poëzie en tedere kanten van Beethoven prachtig laat uitkomen. Ik stopte de auto voor het verkeerslicht en zette vol van warme en vredige gevoelens de radio uit. Het was een moment van stilte en contemplatie. 
Plotseling kletterde en roffelde het op mijn auto, vrijwel direct gevolgd door hatelijk gekrijs van tientallen meeuwen die opvlogen. Het zal toch … niet waar zijn! dacht ik terwijl ik me verbijsterd omdraaide. Het droop er van af. Ongelovig keek ik naar de dikke plakken meeuwenstront die als wit glazuur over een taart langs mijn achterraam dropen. Zelfs de zijkant was ruim bedekt met het bijtende spul. Door mijn zijspiegel zag ik twee volwassen mannen in de auto achter me onthutst omhoog turen, zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt. Dit kan toch nooit van één meeuw geweest zijn? dacht ik. Het lijkt wel een precisiebombardement van drie koningsmeeuwen die na drie dagen obstipatie spontaan in actie komen nu ik hier even sta. 
Twee minuten later parkeerde ik mijn uitgedropen auto voor een chique banketbakkerij en liep enigszins gegeneerd naar binnen. 
Dit zijn zo van die dingen die mij zo nu en dan overkomen. Daar blog ik dan over als ik een link kan leggen met eten en drinken. Ik vind het leuk om te doen en begrijp dat er, gelukkig maar,  genoeg mensen zijn die er ook plezier aan beleven. Recepten zijn er al genoeg op het internet, denk ik dan, maar mijn blog krijgt er misschien een eigen gezicht door. Maar dat geldt natuurlijk ook voor de gekozen recepten en hoe ik ze in beeld breng. 
Ik kies voor grote foto’s die zich in eerste instantie richten op het gerecht, niet op de sfeer van een gedekte tafel. Ik neem ze terloops terwijl ik kook. Gewoon op het fornuis of op het aanrecht waar een spotje op staat. Ik neem er meestal wel een paar extra en kies achteraf de beste uit. Heel af en toe bewerk ik die dan nog in een fotobewerkingsprogramma, maar dat is meer afwerking dan dat het nou zo heel veel extra’s doet.
Sinds ik een iPhone heb kan ik ook filmpjes maken. Dat doe ik om twee redenen. Punt één vind ik het leuk om te doen en kun je met een Mac al heel snel een aardig filmpje maken. En punt twee zijn er zo van die momenten in de bereiding dat als je echt wilt laten zien hoe het gaat, je wel móet filmen. Dat had ik met mijn filmpje over de bah-pau. Voor mijn gevoel kon ik alleen maar laten zien hoe je het broodje vult, als je dat filmt. Het lijkt misschien veel werk, maar nu ik een beetje de weg ken in het programma gaat het eigenlijk wel heel snel.
De gerechten die je hier vindt heb ik, uiteraard, allemaal zelf gemaakt. Aanvankelijk wilde ik een verzameling neerzetten van alleen maar gerechten die zo lekker zijn dat ik ze later nog eens kon maken. De laatste tijd zie ik mijn blog meer als een communicatiemiddel waar de belevenissen belangrijker zijn dan de kwaliteit van de gerechten. Ik zet mijn eigen favorieten nog wel eens in een kookboekje. Jij kan nu heel makkelijk jouw favorieten mbv Printfriendly zelf uitprinten als je dat prettig vindt. 
Er is nog wel meer over te zeggen, maar ik wil je in ieder geval nog één ding aanreiken, Beethoven’s sonate opus 24, het middendeel staat op 12 minuten en 40 seconden.

vrijdag 28 januari 2011

Beenhammetje met honingmosterd


De koeling lag vol met beenhammetjes, 2 voor de prijs van 1. Ik zou er zo snel niet op gekomen zijn om eens een hammetje klaar te maken, maar de aanbieding haalde me over de streep. Gelukkig maar want het is lekker vlees. Ik heb deze eenvoudig bereid in de oven maar het andere exemplaar wacht een grotere culinaire toekomst. Het eerste wat te binnen schiet is een combinatie van appels, tijm en cider. 
Maar terug naar deze ham. Hij is ingewreven met honingmosterd en wat herbes de Provence, heeft even de tijd gekregen om te marineren, en is toen een hete oven in gegaan. Het eerste half uur op 180 graden waarna nog een uur volgde op 100 graden. Het resultaat was een perfecte ham die niet ineen geschrompeld was zoals dat wel eens in de pan kan gebeuren. Hij had een mooie malse beet in de mond en smaakte vol, zoals ham moet smaken. 
Zouten hoeft niet, want een beenham wordt eerst in zout gelegd waarna hij nog ongeveer een week in een pekelbad verblijft zodat het zout verder in de ham kan trekken. Daarna wordt de ham in een koelcel bewaard zodat de hele ham doortrokken raakt van het zout/pekel. Soms wordt een ham dan nog gerookt maar deze was ongerookt. Tenslotte moet hij dan nog gegaard worden. 
Ik heb er wat sjalotjes naast gelegd met een klein scheutje olie en wat boter voor de saus. Om deze te maken haal je eerst de ham met de sjalotjes uit de braadslee. De ham gaat onder folie zodat de sappen zich goed kunnen verdelen door het vlees, en de braadslee gaat op het vuur. Een scheutje wijn in de slee met wat kruiden, in mijn geval herbes de Provence, krijgt een minuutje de tijd om wat in te koken waarna nog een theelepeltje demi-glacepoeder volgde. Heb je dat niet in huis dan kun je altijd wat juspoeder proberen of misschien wel een stukje van een bouillonblokje. Als je toevallig nog wat room in huis hebt zou je daar ook een scheutje van bij kunnen doen. Met sausjes kun je zo heerlijk improviseren!

Video: zelf ravioli maken

Samen koken is leuk. Gisteren heb ik samen met mijn moeder opnieuw ravioli gemaakt. Het resultaat is in het onderstaande filmpje te zien. We hebben het op twee verschillende manieren gemaakt. Eén keer met een raviolamp pastavorm (en deze keer ging het gelukkig prima), en één keer uit de vrije hand. Eigenlijk heb ik geen speciale voorkeur voor de één of de ander. De vorm geeft regelmatige ravioli maar een handgemaakte authentieke ravioli is natuurlijk ook heel leuk.
Wat de receptuur van de pasta betreft, die kun je hier vinden.
De vulling van de ravioli heb ik heel eenvoudig gehouden. Twee sjalotjes klein snijden en in wat olie en boter fruiten. Hierbij heb ik 250 gram klein gesneden zalm gedaan. Dit is in de keukenmachine samen met ¾ kuipje verse roomkaas, fijn gesneden dille en wat peper en zout gepureerd.
De saus van de ravioli is een klassieker. Boter laten smelten en wat aromatiseren met kruiden. Vaak is dat salie, maar in dit geval heb ik dille genomen omdat dat al in de zalmmousse verwerkt was, en omdat het gewoon lekker smaakt met zalm.
Je kookt de ravioli kort in kokend water, ongeveer één à twee minuten waarna de ravioli nog even in de boter gebakken wordt. 





Het was heerlijk. Ik moet eerlijk zeggen dat het best een hoop werk is en dat je eigenlijk wel een pastamachine nodig hebt. Je kunt het deeg ook met de hand uitrollen maar ik zou er eerlijk gezegd niet zo snel aan beginnen. Gelukkig kun je ze tegenwoordig voor een heel klein prijsje nieuw kopen. Trouwens, ik heb er ook nog één over… laat de liefhebber zich maar melden. We regelen wel wat ;-)

donderdag 27 januari 2011

Tip van Theo: Pizzaplankje 2

Als je een pizzasteen gebruikt om je pizza te bakken dan moet hij in de oven voor verwarmd worden. 
Hoe krijg je nu je pizza op die steen? Met een plankje.
Hoe zorg je ervoor dat het ongebakken deeg niet plakt aan het plankje? Hoe voorkom je dat je tierend en ruk-schuddend met je plankje boven een hete oven staat te tobben? Met grof polentameel. Ik heb in Frankrijk een pondje 'semoule de blé dur, moyenne' gekocht en dat werkt ook prima. 
Ik kreeg de tip van een medewerkster van het Kookpunt en van een medewerkster van Duikelman. Zeg nou zelf, die moest ik toch doorgeven?

woensdag 26 januari 2011

Tijm & Suikerbiet.nl

Het is een feit, T & S (heel toevallig mijn initialen ;-) heeft nu een eigen domeinnaam. Dat is een stuk makkelijker om aan iemand door te geven. Schroom dus niet om al je kennissen Tijm & Suikerbiet door geven als tijmensuikerbiet.nl.
Ik vind het natuurlijk altijd leuk als je een reactie achterlaat. Het maakt de communicatie wat minder éénrichtingsverkeer. Ik heb jammer genoeg zelf niet altijd tijd om regelmatig andere blogs te lezen en reacties achter te laten, maar als ik een reactie krijg geeft dat eerlijk gezegd een feestelijk gevoel. Er zijn misschien situaties waarin iemand graag zijn berichtje aan mij wat meer privé wil houden. Ik ben in het verleden wel eens uitgenodigd om aan een kookwedstrijd of een bloggersbijeenkomst mee te doen. Misschien heb je wel eens een probleem op kookgebied wat je aan me voor wilt leggen en wat niet als reactie onder een bericht geschikt is. Welnu, dat kan nu ook. Schrijf me dan een e-mail naar het volgende adres: theo(apestaartje)tijmensuikerbiet(.)nl. Aarzel niet, ik vind het leuk om post te ontvangen.
Er zijn zo nog wat kleine dingetjes die ik wil veranderen aan mijn blog, maar het begint er nu toch al aardig op te lijken. Ik hoop dat je er net zoveel plezier aan beleeft als ik!

Groeten van Theo

dinsdag 25 januari 2011

Chocolademousse


Het was me veel te lang geleden dat ik eens chocolademousse gemaakt had. Ik ben de enige in huis die het eet dus dat geeft te denken, niet? Ben ik dan soms zo iemand die alleen maar kookt en bakt voor anderen, die nooit aan zichzelf denkt? Of zou ik zo een pessimist zijn die betwijfelt of hij die hele schaal wel alleen op kan eten? Nou nee hoor, ik ben vandaag eens vet door gezakt en heb vier porties gemaakt. Of ik het op kan krijgen? Bedelf me met chocolademousse en ik vreet me er boven uit! 
Hij was heerlijk, maar dat verwachtte ik ook van een recept van een groot banketbakker. De mousse is niet de luchtigste die ik gegeten heb maar dat komt omdat er geen geslagen eiwit in zit. Maar evengoed, hij is sensueel vol en romig. Een echte chocolademousse zonder concessies aan de lijn of aan de smaak. 
Simpel ook te maken, kijk maar even mee.








Sla in een au bien-marie pan 66 gram suiker met twee eieren en wat zout romig.

Roer er 100 gram gesmolten chocolade doorheen en laat afkoelen tot kamertemperatuur. 

Klop 160 gram slagroom stijf.

Werk dit door het chocolademengsel en giet het in vier coupes of ramequins. 

maandag 24 januari 2011

Pizza en pasta

Eerst maar eens bijpraten over de Italiaanse gerechten die ik gemaakt heb. Ik was van plan dat te filmen. Gedeeltelijk heb ik dat ook gedaan, maar het resultaat was niet je dat. 
Ik heb ravioli gemaakt met behulp van een ravioli-vorm. Ik mocht hem lenen van iemand om eens te proberen waar ik heel blij mee was. Ik wil namelijk alleen maar keukenapparaten of accessoires in huis halen die ik echt gebruik. 
De pastaroller werkte heerlijk maar de ravioli-vorm viel tegen. Toegegeven, ik was vergeten de vorm met bloem te bestuiven voordat ik de pasta erin legde zodat de ravioli behoorlijk plakte. Maar mijn grootste bezwaar is de lucht. Als je ravioli maakt dan moet je ervoor zorgen dat er geen lucht tussen de deeglaagjes bij de vulling blijft zitten. En dat is nou precies hetgeen wat gebeurde, ondanks mijn zorgvuldig drukken en rollen. Ik zag dit filmpje op Youtube en durfde het wel aan. Het vooruitzicht van mooie gelijkvormige ravioli sprak me wel aan, maar het mislukte. Ik heb de andere helft op de gewone manier gemaakt, dwz helemaal met de hand, en dat werkte beter. Het resultaat was een ongelijke maar dus handgemaakte ravioli zonder lucht. Het recept dat ik verzonnen had was prima en de ravioli smaakte heerlijk. Dat laat ik je binnenkort zien op een video.
De pizzasteen was ook een succes maar die escapade heb ik niet gefilmd. Door het uitstapje naar Lille had ik niet de moed op één dag opnames te maken voor twee gerechten. Nou is dat niet zo’n punt want ook dit recept wil ik aanpassen.  Ik ga een hogere temperatuur gebruiken en de steen langer voor verwarmen, waarschijnlijk wordt de pizza dan nog lekkerder. Hij was goed hoor, maar het kan volgens mij nog beter. 
Kook ze en tot gauw,
Theo

zondag 23 januari 2011

Shoppen in Lille

Het begon allemaal heel onschuldig. Een paar dagen geleden had ik een app voor mijn Iphone gedownload, radio France. En eindelijk kan ik nu in de auto fatsoenlijk naar een Franse radiozender luisteren zonder het gefluit en gepiep dat de Belgische Franstalige zenders doorgaans begeleidt. Ik trof het gelijk met een fantastische uitzending over Debussy, maar behalve dat (je kunt in die app kiezen uit een stuk of zeven zenders) werd ik overrompeld door de muziek, de stemmen en de sfeer die het hele Franse deel in mijn ziel deed vibreren. Ik zeg het maar zoals ik het voel :-)
Ik kreeg een behoefte de afgelopen dagen, zeg maar een onweerstaanbare drang naar Frankrijk. Dit resulteerde zaterdag in een bezoek aan Lille en de Auchan in Roncq. 
Maar eerst Lille maar eens. We parkeren altijd gratis aan de Bvd de le Moselle en wandelen dan in tien minuten naar Rue Léon Gambetta. Daar veer ik op. Op een heel klein stukje Lille vind je de de overdekte markt en de beste winkels om boodschappen te doen. Waar staan ze tegenwoordig nog buiten bij een bakker omdat het brood zo goed is?


En dan naar de Marché Couvert de Wazemmes. Het is misschien niet de kwaliteit van de winkels aan de overkant, maar de sfeer is er zo bijzonder. Je vindt er trouwens ook goede producten hoor, natuurlijk, en heel bijzondere. We eten er nogal eens Portugese Pasteis de Nata of een Pasteis de Bacalhou. Verder heel veel vis, vlees, groente en kaas. 


Halverwege de Rue Gambetta ga je naar links vind je op zaterdagochtend de markt. Een heerlijke markt. Nou hou ik van markten omdat ik graag al slenterend door de paadjes me overgeef aan al die heerlijke geuren van groente en kruiden, de kleuren van het opgestapelde fruit, het verrassende van onbekende kaasjes die schimmelig op een rieten matje liggen, en niet te vergeten het geluid van pratende mensen dat zo nu en dan overstemd wordt door de marktlui die luidkeels hun waren aan de man proberen te brengen. Ik ben er gek op. Zaterdag moest ik weer denken aan de markten die we bezochten in Bretagne.


Als je de Gambetta uitloop kom je in het moderne winkelcentrum van Lille. Hier kun je in de FNAC natuurlijk een Astérix kopen en eindeloos bij de kookboeken kijken. Toen ik vrijdag in Rotterdam bij Donner was, zag ik daar het boek 'Kookschool, pasta' liggen wat me behoorlijk aantrok. Het is onderdeel van een grotere serie die onlangs afgeprijsd is van € 25,- naar € 20,- Ik heb het lekker bij de bibliotheek gehuurd en kan op mijn gemak eens kijken of ik het hebben wil. Bij de FNAC  is het boek ook verkrijgbaar het heet' ★★★ Mon cours de cuisine' en kost daar € 15,-
Wat snapshots van Lille centre...


Een gebakje eten hoort er natuurlijk ook bij op zo'n dag. Ik koos een tartelette citron met een merengue toplaag. In alle bescheidenheid, mijn eigen citroentaartjes zijn lekkerder, maar ik kan bevooroordeeld zijn ... Kijk maar een hier voor mijn taartje. 


Uiteindelijk kom je op de terugweg langs Roncq waar de grootste supermarkt zit die ik ken, de Auchan. Heerlijk om doorheen te dwalen met een grote kar voor je uit. De wijnafdeling, de kaas, groente, noem het maar op, ik loop er dan weer zuchtend, jubelend, verbaasd, ongelovig, met hartkloppingen, doorheen. Ik heb het netjes gehouden deze keer. Behalve wat cadeautjes heb ik een Mouton Cadet van baron Philippe de Rothschild (het is een gewone Bordeaux hoor, maar die naam klinkt zo chic), Sancerre, Pruneaux d'Agen, caviar de tomate en verschillende kleuren pâte d'amandes gekocht. En sjalotjes, en natuurlijk knoflook en ook nog gerookte knoflook. Als ik de bijkeuken open doe dan ruikt het nu heerlijk naar gerookte knoflook! 
Als je uit Frankrijk weer naar huis rijdt dan kom je langs de Auchan. Kijk hier maar eens als je nieuwsgierig bent geworden.
Nu ga ik eerst eens met een Astérix op de bank zitten om daarna de keuken eens in te gaan. Ravioli maken, pizza, chocolademousse... Ik hou je op de hoogte!

vrijdag 21 januari 2011

Penfolds Rawson’s retreat vintage 2008

Ik kreeg van een lieve mevrouw twee flessen wijn aan het begin van dit jaar. Zo in de trant van een extra dank je wel. Ze stopte me een doos in handen met de verzekering dat dit goede wijnen moesten zijn. Voor een wijnkenner als ik wilde ze beslist iets goeds aanbieden. Ik bracht nog tussenbeide dat wijnliefhebber meer op zijn plaats was, maar dat wuifde ze kordaat weg. Liefhebber of kenner, het moesten mooie flessen wezen…
Nou liep ik laatst door Albert Heijn en had wat tijd over. Ik besloot eens een rondje langs de wijnafdeling te maken. Wie schetst mijn verbazing? AH verkoopt ook Penfolds, en dat is dan ook de reden dat ik er hier over schrijf,- jij kunt hem waarschijnlijk ook kopen. 
Laat ik eerst vermelden dat de verpakking bijzonder mooi was uitgevoerd. Het was een prachtige rood blauwe cassette die zichzelf sloot met een onzichtbare magneet. Maar het gaat uiteindelijk om de wijn niet waar? Het koste eerlijk gezegd nogal moeite om daar bij te komen. Misschien is het de leeftijd, misschien zijn het mijn ogen, het zou ook de macht der gewoonte kunnen zijn, ik greep mijn kelnersmes en begon te snijden. Het lukte niet dus begon ik al kervend nog een nieuwe ronde. Ik kwam er niet doorheen. Ik probeerde nog het loodband van onderaf te verwijderen maar ook dit mocht niet baten. Wat bleek? De fles had een schroefdop. Daar is op zich niets mis mee maar het plaatste mijn handelingen wel in een ander licht. 
De wijn is een blend van twee druivenrassen, de semillon en de chardonnay. De verhouding ligt op respectievelijk 60 en 40%. De semillon kan de wijn een rijke ietwat kruidige smaak opleveren en tonen van perzik, abrikoos en mango in de mond en neus geven. 
De chardonnay geeft volgens mij in deze blend de frisse citrustonen. Het is een bekende druivensoort die overal ter wereld wordt verbouwd en heel wat verschillende gezichten kan vertonen.
De twee vormen een mooi duo in deze fles. Zij geven de wijn een mooie strogele kleur. Ik ruik de citrus, het tropisch fruit, de perzik in het glas. Dat kan kloppen want de wijn is gerijpt in rvs met oog op het fruit, waarna nog een opvoeding volgde van zeven maanden op eiken. 
Hij smaakt mooi vol in de mond en blijft mooi fris. Hij heeft iets rond en vettigs, en een aangename afdronk. 
Ik zou hem wel eens willen proeven met schaaldieren of een kreeftensoep. Misschien kan ik wel iets bedenken met ravioli en vis, dat zou best eens een leuke combinatie kunnen opleveren.

donderdag 20 januari 2011

Het kokostaartje van Cees Holtkamp


Afgelopen weekend was een kostbaar weekend. Ik was al flink door gezakt met mijn pizzasteen en pastaroller toen ik in de Beethovenstraat in Amsterdam mijn favoriete Oud-Zuid-Boekenwinkeltje in liep. (Ik heb heel veel van dit soort favoriete boekenwinkeltjes.) Terwijl ik door alle aanbiedingen heen neusde vond ik ineens het nieuwe boek van Cees Holtkamp. Voor alle duidelijkheid, het is net nieuw verschenen en is niet afgeprijsd. Ik greep het beet met het voornemen het niet meer los te laten. Noem het intuïtie, noem het hebberigheid, noem het karma, maakt me niet uit, ik ben er uiterst voldaan de winkel mee uit gedanst. Nou ja, één huppeltje in ieder geval. Halverwege mijn feestelijke pirouette met het boek hoog boven mijn hoofd, voelde ik dat ik het onbedoelde onderwerp van attentie was geworden van de hele boekenwinkel. Het is altijd een beetje lastig om je fatsoenlijk te redden in die situaties, maar ik wist mijn waardigheid te behouden dus ik mag daar weer terug komen. Ik was gewoon zo onder de indruk van de volledigheid en eenvoud van de recepten. En niet in de laatste plaats van de betrouwbaarheid en kwaliteit. Ik zou heel veel kookboeken kunnen kopen omdat ik die wel aardig vind of omdat ze me inspireren. Dit boek behoort voor mij tot het ijzeren repertoire. Eentje waarvan je zegt, meer heb je eigenlijk niet nodig op dit gebied. Ik ben dan ook blij dat zo een boek in ons taalgebied verschenen is. Om het anders te zeggen, ik kon me niet eens schuldig voelen met deze onvoorziene extra uitspatting omdat het gewoon noodzakelijk was.
Thuis gekomen heb ik het doorgebladerd en ben begonnen het helemaal door te lezen. Ik wil gewoon alles weten wat erin staat zodat ik weet waar ik moet zoeken als de tijd gekomen is om een bepaald recept te maken.
Ik ben zondag begonnen met zijn kokostaartje. Het klopt. Een goed recept, een mooi stuk pattiserie. Het deed me stiekum denken aan een Surinaamse bojo. Dat is een heerlijk stukje kokosgebak dat je in Surinaamse toko’s kunt kopen. Dan zitten er wel rozijnen in. En dat is nou precies wat ik een volgende keer eens zou proberen.
  • 240 gram geraspte kokos
  • 240 gram basterdsuiker
  • 30 gram bloem
  • 150 gram melk
  • 60 gram roomboter
  • 1 ei
  • Zout
  • 50 gram amandelschaafsel
  • Abrikozenmoes

Meng de kokos, suiker en de bloem. Laat de boter in de melk smelten en roer dit door het kokosmengsel. Meng er dan het ei doorheen met het zout. 
Vet een springvorm van 20 cm in. Giet het beslag erin, bestrooi het met het de amandelpoeder en bak in een voor verwarmde oven van 180 graden gedurende twintig minuten. Je kunt hem eenmaal afgekoeld nog bestrijken met abrikozenmoes maar die had ik zelf niet in huis. Hij smaakte zo ook overheerlijk.
Mijn hoed af en een diepe buiging voor Cees Holtkamp.

woensdag 19 januari 2011

Tip van Theo: Pizzaplankje

Ik heb een pizzzasteen gekocht. Die moet je voor verwarmen in je oven waarna je de pizza er op legt. Nou is dat met een diepvriespizza geen probleem, maar als je zoals ik je eigen deeg maakt dan heb je een plankje nodig. De Italiaanse en Turkse bakkers zie je daar altijd mee in de weer als ze een pizza in of uit hun oven halen. Bij Duikelman was er zo'n plankje voor € 11,95 te koop dat eigenlijk niet eens zo ideaal gevormd was. Het was vierkantig met een handvat en bovendien kleiner dan de maat pizza die op de steen past. 
Vandaag ben ik naar de bouwmarkt gegaan en heb daar voor € 1,70 een plankje van 34 cm in het vierkant gekocht. Ik heb de randjes wat afgeschuurd en met potlood er een cirkel op getekend langs de rand van mijn pizzasteen. 
Wedden dat mijn pizza nu nog lekkerder smaakt?!

dinsdag 18 januari 2011

Forel met amandelen


Ik was in Ouddorp bij de vishandel en zag daar mooie forellen liggen. Ik heb er twee gekocht en besloot tot een makkelijk en bekend recept: forel met amandelen.
De vissen waren al van ingewanden ontdaan en ik sneed er zelf nog de koppen en de staartvinnen van af. Ik heb ze met peper en zout, en wat bloem bestrooid en in ruim boter gebakken. Reken ongeveer zes minuten per kant. 
Toen heb ik de pan af geveegd en weer op het vuur gezet met een klont boter. Hier gingen wat amandelen in (ik bleek per ongeluk gehalveerde amandelen te hebben gekocht maar geschaafde zijn beter). Zodra die wat bruin geworden waren gingen ze over de forel en heb ik de beure noisette op smaak gebracht met wat citroensap. Dat was de begeleidende saus. 
Nou klinkt dat misschien interessant, beure noisette, maar het is eigenlijk niet meer dan gebrande boter. Als je boter op niet te hoog vuur zet dan scheiden de bestanddelen zich en zullen de resten op de bodem langzaam bruin worden. Om het maar eens mooi te zeggen, als de kleur hazelnootbruin is neem je de pan van het vuur en heb je een nootachtig geurende saus die je eventueel nog op smaak kan brengen met zout en citroensap.
De foto ziet er misschien niet zo appetijtelijk uit maar ik verzeker je als je het visje van zijn vel ontdoet komt er prachtig wit visvlees te voorschijn dat makkelijk van de graat te halen is. Heerlijk van smaak en met een redelijk stevige structuur. Mooi in combinatie met de amandelen en de beure noisette. 

maandag 17 januari 2011

Gebakken rijst met knoflook en gember


Een poos geleden zag ik op Youtube een video van Mark Bittman van de New York Times. Hij maakte een gebakken rijstgerecht en ik nam me voor het ook eens te maken. Het was een simpel recept waar hij nogal enthousiast over was.
Mijn versie pakte niet zo uit als de zijne maar smaakte ons wonderwel goed. Terwijl ik het aan het maken was had ik eerlijk gezegd het gevoel dat het geen recept voor mijn blog zou worden. Maar zie hier, mijn recept van een eenvoudig rijstgerecht dat goed als lunch kan dienen of misschien wel voor een drukke zaterdag. 
Ik gebruikte voor twee personen:
  • Koude gekookte rijst die met een vork wat los gemaakt was
  • Scheutje olie
  • Het witte deel van twee preien, heel fijn gesneden
  • 2 eetlepels fijn gesneden knoflook/gember
  • Een gesnipperd uitje
  • 2 eieren
  • Sojasaus
  • Sesamolie
  • Zout

Laat de prei zacht worden in wat olie en boter met de deksel op de pan.
Fruit terwijl dit gebeurt in een andere pan de ui, knoflook en gember. Werk hier na een paar minuten de koude rijst doorheen en bak die op hoog vuur mee.
Voeg hier de prei aan toe en breng op smaak met zout, sojasaus en de sesamolie. Doe dit naar eigen smaak maar hou voor ogen dat je 1 deel soja op ½ deel sesamolie gebruikt. Dat laatste lijkt veel want sesamolie gebruik je over het algemeen met mate maar ik volg hier Mark Bittman en het smaakte prima. 
Bak twee eieren en serveer die op de rijst. 
Ik heb geen gewicht voor de rijst gegeven want dat kun je het beste naar eigen idee invullen. Daarom ontbreekt ook het aantal eetlepels saus en olie, maar ik gebruikte drie à vier eetlepels sojasaus en de helft sesamolie. Gewoon even proeven wat je zelf het lekkerst vindt ;-)

zaterdag 15 januari 2011

Pizza

Gisteren was ik weer eens in het Kookpunt in Rotterdam. Er was namelijk een heel klein plastic onderdeeltje gesneuveld van mijn Kenwood keukenmachine en dat moet vervangen worden. Van het één komt het ander en zodoende kwam ik thuis met een pastaroller voor mijn keukenmachine. Goedkoop is het niet te noemen want voor honderd euro heb je een klein opzetstukje waarmee je echter moeiteloos lasagna kunt maken. Zelf pasta maken doe ik eigenlijk al jaren met behulp van een pasta apparaat dat je op het aanrecht kunt schroeven. Het nadeel hiervan is dat je eigenlijk drie handen nodig hebt. Eén om te voeren, één om aan te pakken en één om te draaien. Nou kan verse pasta best plakkerig zijn. En kan ik toevallig ook wel eens een beetje haast hebben. Gelukkig dat ik op die momenten maar twee Italiaanse vloeken ken. Dit gebrek mijnerzijds bespoedigt onaangename keukenmomenten, maar laat evengoed een weerspannig gevoel achter dat pas met het eten van de eigengemaakte pasta weer verdwijnt. Hieraan is dus voorgoed een einde gekomen en ik verheug me dan ook op het zelf zonnig-zomers-pasta maken waarbij ik mijn Italiaans liedrepertoire weer eens kan opfrissen. Een waar genot gaan we beleven in de keuken.
Waarom staat er nu pizza boven dit verhaal zul je je afvragen. Dat zit zo.
Nadat ik met mijn nieuwe aanwinst onder de arm geklemd langs de potten en pannen was gelopen viel mijn oog op een pizzasteen. Geïntrigeerd bleef ik hiernaar staren. Ik had er goede dingen over gehoord. De verkoopster vertelde me dat de steen in een bijzonder hete oven voor verwarmd moest worden, waarna je met behulp van een houten spatel de pizza erop moest schuiven. 
‘Meneer, ik haal nóóit meer pizza van de Italiaan’ zei ze vertrouwelijk tegen me en ze keek me recht in de ogen. Ik keek van haar, naar de pizzasteen, en in de verte naar een grote emmer met bezemstelen waarop houten spatels bevestigd waren. Zij had me overtuigd, de pizzasteen had me verleid, maar de de bezemstelen stonden me tegen. 
‘Zo’n heerlijke knapperige bodem meneer…’
Ik voelde de pastaroller onder mijn arm en besefte dat hiermee de bodem van mijn portemonnee in zicht was gekomen. Later misschien eens…
Maar heel toevallig gingen we later op die avond pizza eten bij een Italiaans restaurant. Je zou zeggen, daar kun je je geen buil aan vallen. We kregen eerst wat zelf gebakken brood met kruidenboter. De broodjes waren gloeiend heet, wat klein uitgevallen en vrij hard aan de buitenkant. Gelukkig hadden we vlijmscherpe messen gekregen. De binnenkant was klef, soms niet eens gaar. De kruidenboter was nog wat aan de koude kant. Daardoor verkeerde ik op een bepaald moment in de situatie dat ik en plein public met een botermesje in de hand zat waarop de gehele inhoud van het botervlootje was vast gekleefd. In mijn andere hand had ik het vlootje, en hoe ik ook prutste, ik kreeg het niet voor elkaar om de natuurlijke orde der dingen te herstellen. Verbolgen keek ik een moment voor me uit en overwoog om het geheel al likkend als aan een lolly te nuttigen.
Toen kwam de pizza. Mag ik me ertoe beperken te vermelden dat de binnenkant aan een Italiaanse kaasfondue deed denken? Nee, het moet me ook nog van het hart dat ik een chronische dorst heb overgehouden van dit eetfestijn. 
Op het toilet keek ik in de spiegel en zag een vermoeid en cynisch gezicht. Nou ja, dacht ik, er zijn ergere dingen. Ik trok mijn mondhoeken omhoog en boog me naar de elektrische handendroger. Maar de lucht die hieruit kwam was zo ziedend heet dat ik mijn handen geschrokken in een flits terug trok. De blaren stonden erop! Ik gruwde. Nog eens proberen. Maar de Hoogovens waren hierbij nog kinderspel. In mijn hoofd klonken de twee Italiaanse verwensingen maar manmoedig hield ik mijn lippen op elkaar geperst.
Met een rood hoofd verliet ik in looppas het etablissement. 
Eigenlijk wilde ik alleen maar vragen, heeft iemand misschien ervaring met zo’n pizzasteen? Kun jij me misschien vertellen of ik hiermee echt zo’n lekkere pizza thuis kan maken? Dat ik heus nooit meer naar dat restaurant hoef om een pizza te eten?

vrijdag 14 januari 2011

Mascarpone dessert


Het gaat me in dit eenvoudige recept meer om de op smaak gebrachte mascarpone dan de rest. Hij is super simpel en super lekker. Je kunt er eindeloos mee variëren. In mijn geval heb ik naast een quenelle mascarpone een klein glaasje espresso gezet, en er een krokant wafeltje uit Frankrijk naast gelegd. Het doet dan heel in de verte aan tiramisu denken. 
Neem een bakje mascarpone en roer dat los met een eetlepel suiker en voeg er naar smaak een paar eetlepels marsala bij. Als je helemaal los wilt gaan dan hak je nog wat chocolade en werk je dat er ook doorheen. 
That’s it! Zo lekker!!

dinsdag 11 januari 2011

Rood-witte wijn

Ik zat net lekker in mijn stoel en wilde een gesprek starten met de gastheer die uit het ziekenhuis ontslagen was. Ineens stond links boven me de gastvrouw die met een blik van ik-ken-mijn-klantjes vriendelijk lachend naar me keek.
'Wil je een glas rood-witte wijn Theo? Hij is heerlijk! Ik heb hem zelf gemaakt.'
Ik keek misschien een beetje onnozel.
'Echt, hij is heel lekker, ik heb wat rode en witte wijn bij elkaar gedaan. Hij staat in de ijskast.'
In een flits herinnerde ik me haar ook zo heerlijke zelfgemaakte jam en thee. Restverwerking, ik zei het al, staat hoog in mijn vaandel, maar ik vermoedde dat hier een soort schraperige zuinigheid met koelbloedigheid hand in hand ging. Ik had een visioen van restjes verschraalde wijn die morsig bij elkaar in een fles gegoten waren. Ik zag het schudden voor me, en de vlekken op het etiket. 
Ze nam me weifelend op.
'Of heb je liever rode wijn? Die staat ook in de ijskast' voegde ze er gedecideerd aan toe.
'Ja lekker, doe die maar' zei ik enigszins verwezen.
Even later kreeg ik een klein beslagen glaasje rode wijn dat tot de rand was vol geschonken.
'Ah... dank u wel.'

maandag 10 januari 2011

Koude cranberrysaus, lekker bij paté of Zweedse balletjes


Ik had nog een restje cranberries staan. In het kader van de restverwerking, die zo hoog in huize Suikerbiet staat aangeschreven, besloot ik tot het maken van deze saus. Nu ik deze saus heb voel ik me genoodzaakt om weer eens een paté te maken. En zie, zo ontstaat bij mij het estafettekoken, totdat de vakantie aanbreekt.
Ik heb ook een rondje internet gedaan voordat ik het recept samenstelde. Je ziet dan dat er  bijzonder veel suiker wordt gebruikt voor cranberrysaus. Ik geloof niet dat dat het er beter op maakt. Ik heb dan ook een verhouding genomen van 4 delen cranberries op 1 deel suiker. Meer vind ik echt niet nodig. 
Het meest eenvoudige recept bestaat uit water en gelijke delen berries en suiker. Iets meer vind ik toch echt wel nodig ;-) Ik heb mijn saus dan ook rijker gemaakt met de wijn en een sinaasappel, en wat kruidiger met de kaneel. 
Hij is lekker, snel gemaakt en beslist niet moeilijk.
Ik gebruikte:
  • 200 gram cranberries
  • 50 gram suiker
  • Het sap van een sinaasappel
  • Een glas wijn
  • Een koffielepel demi-glacepoeder, als je dat niet hebt neem dan een dl bouillon
  • Een kaneelstokje
  • Een scheutje Grand Marnier

Doe de bessen met de suiker in de pan.
Voeg de vloeistof toe.
Doe het kaneelstokje in de pan en breng zachtjes aan de kook. Laat een minuut of tien zachtjes pruttelen. De bessen knappen open en de saus kookt wat in. Hij zal met het afkoelen nog wat geleren.
Druk eventueel nog wat bessen kapot met een vork en giet de saus in een schone pot. Laat afkoelen voor gebruik.

vrijdag 7 januari 2011

Muskaatwijn uit de Elzas

Ik zat voor kerstmis weer eens een poosje tussen mijn flesjes en werd ineens zomaar gelukkig. Ik ontdekte dat ik nog wat flessen Gewürztraminer Grand Cru had liggen, en nog één fles Muscat. Die had ik vast over het hoofd gezien want anders had die daar niet zo lang gelegen. Wat vind ik dat een lekkere aperitief wijn. Je kunt hem natuurlijk ook best bij het eten drinken hoor, ik denk bijvoorbeeld aan een kwarteltje met druivensaus. Maar als ik in de Elzas ben drink ik hem elke dag, zoals gebruikelijk daar, als aperitief. 
Donderdag trok ik hem open en ging er eens voor zitten. Ik heb eerst nog maar eens mijn Nez du vin gepakt. In die verzameling flesjes met geuren die in de wijn voor kunnen komen zit ook een flesje met Muscat. Eerlijk gezegd viel dat wat tegen. Ik snuffelde er eens aan en herkende de geur, maar er liepen geen rillingen over mijn rug. Toen maar het glas ingeschonken en eens gaan kijken. Een bleke gele kleur en misschien wat groene reflexen, of zou dat komen doordat ik het frisse in de wijn vermoedde. Misschien was het wel de groene fles die ik in handen had. Hoe dan ook, ik rook aan het glas en begon te glimlachen. Ik walste en stak mijn neus opnieuw in het glas. Heerlijk! Fruitig, heel fruitig, druiven, ‘hij ruikt naar waar hij van gemaakt is, druiven!’ hoorde ik mijn wijndocent weer in mijn hoofd roepen. En jawel, een onmiskenbare geur vulde mijn neus, maar dan rijker dan de Muscat uit mijn geurflesje. Veel rijker en voller, met misschien iets van bloemen. Bloemen determineren in wijn vind ik moeilijk maar ik kreeg een sterke associatie. Ik zag bloemen, ik zag de geraniums aan de huizen, ik zag de smalle straatjes in Ribeauville waar ik de fles bij de producent had gekocht. Het was zomer, de zon scheen overdadig en we wandelden over wijnbergen en kwamen terecht in kleine stadjes. We aten zuurkool die op allerlei verschillende wijzen was klaar gemaakt en dronken er Riesling bij. 
Ik proefde en weer was daar die sensatie van herkenning. Zo heerlijk fris, mooie zuren en natuurlijk weer fruit. Een droge wijn van de muskaatdruif zoals die alleen in de Elzas wordt gemaakt. Ok, er is misschien nog wel ergens in Frankrijk een veldje te vinden waar ze er ook een droge muskaatwijn van maken, maar de Elzas is voor mij kampioen. Het is één van de vier druivenrassen die daar een Grand Cru kunnen opleveren. Dat zijn de Riesling, de Pinot gris, de Gewürztraminer en de Muscat. De Riesling is misschien wel de interessantste druif maar ik hou van allemaal. 
Ik heb een zwak voor de Elzas en zijn wijnen. Misschien snap je nu wel een beetje waarom. Wie weet kom je nog wel eens een Muscat tegen bij de slijter. Ik hoop eerlijk gezegd dat je hem dan koopt. En dat je hem dan ook in zo’n regenachtig weekend drinkt. Misschien dat je dan net zo’n warm en gelukkig gevoel krijgt als ik. Ik hoop het.

donderdag 6 januari 2011

Monchoutaartje met ananas


Het is alweer weken geleden dat ik dit taartje bij iemand gegeten heb. Het klinkt misschien gek, maar ik had er nog nooit zo eentje geproefd. Terwijl dit soort taartjes vaak voor verjaardagen gemaakt schijnt te worden. Hoe dan ook, ik vond hem lekker en heb het recept gevraagd. Ik heb de hoeveelheid van de oorspronkelijke hoeveelheden van de receptuur gehalveerd (dan zou je een vorm van 22 cm kunnen gebruiken), en vier kookringen van 7,5 cm ermee gevuld. Het is maar een idee. 
  • 8 Bastognekoeken
  • 3 blaadjes gelatine
  • ½ blikje ananas (plakken, geen stukjes)
  • ⅛ slagroom
  • 1 pakje Monchou
  • Een klein beetje citroensap (ik heb gewoon de kant-en-klare citroensap gebruikt)
  • 50 gram roomboter
  • 40 gram suiker

Ik heb de Bastognekoeken in de keukenmachine met de messen fijn gemaakt. Toen heb ik de boter gesmolten en door de koek gemengd. Dit mengsel heb ik over de bodem van mijn kookringen verspreid. Daarna heb ik het met de bolle kant van een lepel goed aangedrukt.
Ik heb de Monchou met de suiker gemengd en daar de klein gesneden stukjes ananas aan gevoegd.
Toen werd het tijd het ananassap met de citroensap op te warmen waarna de inmiddels geweekte gelatine hierin werd opgelost. Toen het mengsel lauw was heb ik het door de Monchou gewerkt waarna ik de geklopte slagroom er doorheen gevouwen heb. 
Ik heb natuurlijk nog even geproefd of alles op smaak was voordat ik het over de Bastognebodems verdeelde waarna ik het nog twee uur in de koeling heb gezet.
Ik heb de taartjes afgewerkt met een stukje ananas en nog wat fijngemalen Bastognepoeder.
Related Posts with Thumbnails