Gizzi's keukenmagie

Ik heb het boek van Gizzi Erskine doorgenomen. Je ziet het op dit moment bijna in elke boekwinkel liggen met kookboeken. 

Ik heb er eerlijk gezegd wat gemengde gevoelens over. Ik zal eens proberen één en ander op een rij te zetten. 

Het boek is mooi uitgegeven, het heeft een harde kaft, geen leeslint, en een mooie kleurenfoto met veel goud op de kaft die Gizzi laat zien die haar keukenmagie demonstreert. 

Voor mijn gevoel wordt Gizzi, die drie keer op een foto in haar boek te zien is, telkens in een retrostijl gepresenteerd. De styling van haar coupe doet denken aan de jaren zestig, zeventig. Op de foto van de cover werkt het behang dat als achtergrond dienst doet ook nog eens mee aan die sfeer. Op een bepaalde manier doet ze me aan Audrey Hepburn denken. Maar goed, ik blijf een beetje zitten met de vraag waarom een redactie Gizzi en haar boek, zó wil presenteren. 

De inhoud van het boek en de mooie foto’s hebben overigens een veel modernere uitstraling. Het is voor mijn gevoel een beetje een meisjesboek. Er is veel goud in verwerkt, zachte pasteltinten, en titels waarvan elke letter in een andere kleur is uitgevoerd. De illustraties doen aan alsof ze uit de negentiende eeuw zijn. Ik kon ze pas goed plaatsen toen ik las dat Gizzi een carrière als body piercer achter de rug had voordat ze werk ging maken van haar culinaire loopbaan. De illustraties herinneren me namelijk aan tatoeages. Dat levert toch een opmerkelijke combinatie op, vind je niet? 

Het boek is verdeeld in dertien hoofdstukken die zowat het hele spectrum van het koken behandelen. Zo schrijft ze over de keukenbasics, pasta, groenten, gevogelte, brood en korstgebak, sauzen gelei en jam, curry rijst en specerijen, om maar wat te noemen. 

Nadat ik het zo verkend had begon ik eens te lezen. Er sloop gaandeweg een lichte wrevel in me waarna ik me ronduit begon te verkneukelen. 

Zo geeft Gizzi graag en vaak raad. Ze schrijft ondermeer: ‘Het lijkt een open deur, maar zorg dat je geen ingrediënten over het hoofd ziet.’ Of: ‘Zorg dat het water eerst goed kookt voordat je de pasta in de pan doet.’ Dat beloven we natuurlijk plechtig, maar daar lezen we dit boek niet echt voor. Ook zullen we goed onthouden dat we een pollepel zullen aanschaffen om te mengen en te roeren (blz. 12).

Ze schrijft ook: ‘Is er een wereld denkbaar zonder pasta? Ik heb geen idee hoe mijn wekelijkse menu eruit zou zien in zo’n wereld omdat ik vrijwel iedere dag pasta maak. [...]

Ik ben dol op Aziatisch eten en het verschijnt dan ook bijna dagelijks op tafel. Je kunt het lekker snel maken en alles is altijd vers; wat wil een mens nog meer.’ 

Ik denk dan élke dag pasta? Én elke dag Aziatisch? Als je foodie bent en als ‘prof’ werkt, dan zul je toch heel veel verschillende gerechten uit verschillende keukens op tafel zetten? Of bezigt ze hier soms ze het zorgeloze smalltalk (lees kletstoontje) waarmee ze het vertrouwen van haar lezers wil winnen. In de trant van: ik ben één van jullie. 

In haar inleiding schrijft ze: ‘Wanneer mensen doorhebben dat ik over eten schrijf, hoor ik vaak de opmerking dat ze niet erg dol zijn op kookboeken, omdat ze nooit alle benodigde ingrediënten in huis hebben.’ Eén en ander hoeft voor mijn gevoel elkaar niet uit te sluiten maar ik snap haar gedachte. Toch lees ik even verder: ‘Maar misschien moet je wel even naar de winkel voor daikon.’ 

Of: gebruik Chipotlepepers, heb je die niet, gebruik dan chipotle chili tabasco. Kun je daar ook niet aan komen? Neem dan ‘een lekkere dikke, verse rode chilipeper.’

‘Tegenwoordig kun je bijna overal truffelkaas krijgen.’ 

Gizzi geeft twee recepten met risotto. Eéntje met pancetta, die op de klassieke wijze langzaam in de pan gemaakt wordt, en eentje die in de oven gemaakt wordt. Ze had eerst nog zo haar twijfels over de laatste bereidingswijze,- zou hij nog romig zijn, of niet overgaar? Nee hoor, het is ‘een geweldige oplossing voor iedereen die niet veel zin heeft om de hele tijd in de pan te roeren.’ Ik vraag me toch of ze de klassieke manier verkiest, of liever kort door de bocht gaat en een in het algemeen beschouwde semi-risotto maakt.

Ik geef nog twee voorbeelden.

Op blz. 62 kun je het recept vinden voor een romige spaghetti. Maar ze heeft de helft van de room door yoghurt vervangen, het spek door zalm, en een zuurtje toegevoegd met het sap van een halve citroen. Ik denk dan stilletjes,- hoezo romig?

Noedelsoep met kipsaté dan, een interessante combinatie. Ik zie in mijn onschuld dan een paar stokjes saté liggen naast een bordje soep. Jij ook? Gizzi niet. Zij wrijft kippendijen in met korianderpoeder, kurkuma, gedroogde chilipepers (geen poeder?) en zout. Zij bakt ze dan 16 minuten en snijdt ze in plakken, waarna ze de kip in de soep opdient.

Misschien ligt het wat aan mijn bui. Ik heb net het boek God als misvatting van Richard Dawkins gelezen die in Oxford doceert. Gelijk daarna maar het boek Dawkins als misvatting van Allister McGrath, ook niet de eerste de beste. De vileine scherpslijperij uit deze boeken kan snel een beetje in je gedachten gaan zitten. 

Als conclusie denk ik dat het boek origineel en persoonlijk is. Het is mooi uitgevoerd en aantrekkelijk om door te kijken. Het bestrijkt een groot deel van de keuken en dat gaat misschien wat ten koste van de diepgang. Er staan echter veel aantrekkelijke recepten in die beslist aansporen tot koken. De recepten zijn goed beschreven. Het moge duidelijk zijn dat ikzelf wat minder gecharmeerd ben van de inleidende woorden van Gizzi, maar als je daar geen aanstoot aan neemt zul je veel plezier aan dit boek kunnen beleven. 

Wil je haar website zien en gelijk een indruk krijgen hoe het boek is vorm gegeven kijk dan eens hier, voor wat recepten en andere info. Veel plezier ermee!