Tweespalt over een puddingvorm

Ik liep weer eens een winkel van Dille en Kamille in. Altijd leuk, ook al weet ik onderhand wel wat ik allemaal ga zien. Maar ik had ook een geheime missie. Ik zal dat proberen uit te leggen. Een geheime missie is voor mij een onuitgesproken voornemen. Iets wat ik dus echt niet met iemand anders bespreek, en wat ik vaak zelfs van binnen niet eens onder woorden breng. Maar ik weet het wel!

Laat ik het praktisch maken. Ik loop langs Dille en Kamille en denk: ik ga toch nog eens naar die vakvormen kijken, gewoon… alleen even kijken. 

Ik kom binnen, trek een nonchalant gezicht en wandel schijnbaar doelloos door de zaak. Maar zoals een kompas altijd naar het noorden wijst, heb ik een magneet in me die me in steeds kleinere cirkels naar de bakvormen trekt.

‘Oh kijk, bakvormen’, hoor ik mijn stemmetje van binnen zeggen. ‘Deze is toch wel heel erg leuk. Die vierkante, die is leuk, en zo groot is hij nou ook weer niet. Of misschien die langwerpige, daar kun je ook leuke dingen mee doen.’

Ik zak op mijn knieën en strek mijn hand naar de langwerpige uit en zie erachter een blik met een deksel.

‘Oh! Een puddingvorm om in te stomen! Wat leuk!’

Maar dan krijg ik er nog een stemmetje bij, en de ellende is dat die altijd ‘tegen’ is.

‘Wat moet je dáár nou mee? Je hebt niet eens een recept voorhanden.’

‘Ik kan me nog wel wat herinneren ergens… Leuk, dat is echt Engels, pudding stomen…’

Je ziet het, ik vind heel veel leuk in dit soort aangelegenheden. 

‘Weer zo’n ding in het kastje, er staat al zoveel.’

‘Nou ja, die charlottevorm heb ik toch ook niet gekocht, ik kan me best beheersen. Maar dit is anders, dit dient een specifiek doel. Wacht eens even, misschien zou ik ze wel in elkaar kunnen bewaren. Als ik dan toch iets koop kan ik het gelijk economisch doen.’

‘Je zou kapitalen uitgeven aan dingen die je maar één of twee keer gebruikt.’

‘Ach wat, wat kost dat nou? Twaalf vijftig! Dat is toch geen geld. Een mens wil zich toch ontwikkelen, nieuwe dingen uitproberen? Nou dan, kan ik ook weer een stukje voor Tijm & Suikerbiet schrijven.’

‘Wedden dat als je tien stappen buiten bent met dat ding, dat je spijt hebt als haren op je hoofd? Zeker als je ze allebei koopt! Ha! Je hangt grienend van misère tegen de eerste de beste lantaarnpaal.’

Dan wordt het stil van binnen, want dat komt aan. Ik weet het, ik ben geen impulsieve koper. Ik wik en weeg, en denk er dan rustig nog eens over na.

‘Ik zal het onthouden,’ hoor ik mezelf dan gereserveerd van binnen zeggen terwijl ik omhoog kom. In één rechte lijn loop ik naar de uitgang. 

Het altijd waakse winkelpersoneel zal hier wel niets van begrijpen als ze me zien.

Maar ik kom wel weer eens terug, met een geheime missie, zo ben ik per slot van rekening ook binnen gelopen.

Als je de puddingvorm, die ze bij Dille en Kamille een vertinde waterbadvorm noemen, eens wilt zien, klik dan hier. En als je er toevallig ook eentje hebt, of een lekker recept weet, hoor ik het graag van je, want ik ben het nog niet vergeten!