In een ver verleden heb ik een poosje in Parijs gewoond omdat ik wat meer wilde snappen van het existentialisme. In die tijd heb ik veel vrienden gemaakt waaronder Cecile, een studente medicijnen aan de Sorbonne die later een ‘psych’ is geworden. Zij is getrouwd met een lieve man en samen hebben zij twee kinderen gekregen.
Eén daarvan is Chantal. Met haar e-mail ik regelmatig. Zo beleef ik een beetje mijn tweede Franse jeugd.
Chantal is 25 jaar oud en in voorkomen en gedrag heeft ze wel iets van een typische Parisiënne. Als wij door Parijs lopen dan lopen wij, wat Chantal betreft, met ons tweeën, al is het midden op Bd. Haussmann. Al pratend ontwijkt ze behendig iedereen die op haar pad komt. Ze lijkt ze niet eens te zien. Er is ook niemand die Chantal iets ongevraagd in de handen stopt. Kom je uit de metro weer bovengronds dan kan ik nog wel eens wat reclame aanpakken. Chantal niet, zij maakt met niemand oogcontact en is moeiteloos met een schijnbeweging langs de geagiteerde student die zijn folders wil uitdelen. Ze heeft zo nu en dan wat bekijks als ze over straat loopt, en dat weet ze heus wel. Als ik haar daar met een knipoog op attent maak wuift ze dat met haar hand weg maar lacht geamuseerd.
Eén ding wil ik nog van haar vertellen, ze is gek op laarzen. Als we een schoenenwinkel passeren moet ze even blijven staan. Met een kennersblik overziet ze de etalage en keurt feilloos het assortiment. Ik waag me niet meer aan op’ of aanmerkingen want mijn esthetisch gevoel voor laarzen blijkt niet overeen te stemmen met dat van haar. Niet dat ze dat laat merken hoor, maar ik snap door haar nu wel dat hier de onoverbrugbare grens ligt tussen het mannelijk en vrouwelijk gevoel voor schoonheid.
Ik heb dit weekeind financiers gemaakt en ik moest weer aan Chantal denken. Toen ik eens als aardigheidje een zakje zelfgemaakte financiers voor haar meenam, aten we die samen op met een potje thee. En wat doet Chantal? net als alle Fransen lijkt het soms wel eens, ze doopt die financiers in de thee. Weg smaak, weg gevoel voor het pasteuze en de krokante randjes.
Wie aan mijn financiertjes komt komt aan mij. Als je nou tachtig jaar bent en tandeloos door het leven gaat dan kan ik me bij dat geslobber nog wat voorstellen, maar altijd, alles, in de thee…?
Maar ik vergeef het haar als ze me midden in een zin plotseling warm aankijkt en zegt ‘hmm, delicieux Theo!’
Verwarm 60 gram boter in een pan en laat die notenbruin worden. Laat op kamertemperatuur komen.
Doe in een kom 25 gram bloem, 25 gram amandelpoeder en 75 gram poedersuiker met een snufje zout. Meng dit een beetje en voeg er dan 2 eiwitten aan toe. Neem de garde en bewerk dit tot een goed lopend beslag. Voeg dan de gesmolten boter toe en klop een laatste maal.
Ik heb zo’n siliconenmatje waar 15 uitsparingen in zitten van 5 cm die iets taps toelopen. Met deze hoeveelheid kun je precies een matje zonder in te vetten volgieten.
Bak ze 12 minuten op 220 graden.
C’est vachement bien!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten