Zonnebloempitten

Zonnebloempitten

Wat, kennen jullie dat nog niet? Heerlijk! Er gaan er hier dozen van doorheen! Neem mee en probeer maar! 

Zo kregen we een doosje zonnebloempitten mee naar huis. Ik vond ze mooi, die bleke kleur en zacht grijze lijntjes. Ze hebben iets krachtigs en kwetsbaars tegelijk.

Je kunt zonder veel problemen het vliesje er af halen. Ik vind ze lekker. Ze zijn zacht knapperig met een rijke smaak. 

Ik heb wat feitjes op een rij gezet.

Over de samenstelling van een pit, uitgedrukt in percentage van het eetbare gewicht:

Water 5%, eiwitten 24%, olie 47% en 20% koolhydraten.

Wat het water betreft is dat heel gemiddeld in vergelijking met andere noten en zaden. Alleen kastanjes en kokosnoten zitten rond de 50%. Ze hebben wat meer eiwitten dan hun broeders maar dat is niet bijzonder. Ook voor olie en koolhydraten vallen de percentages niet echt op.

Ze werden in de V.S. al 3500 jaar verbouwd voor de komst van de Europeanen. Dezen hebben de plant in 1510 naar Europa meegenomen als siergewas. In de 18e eeuw werd de plant gebruikt voor oliewinning. Nu is Rusland mondiaal gezien de grote producent. Zij hebben bepaalde rassen veredeld zodat die meer olie opleveren. 

Rassen voor consumptie van het zaad zijn groter dan de oliesoorten en hebben die decoratief gestreepte vliezen. 

Over de foto.

Ik heb wat pitten op een klein Japans sushischaaltje gelegd en met daglicht in raw gefotografeerd. De nabewerking mbv Apple’s Aperture bestond uit een kleine cropping, aanpassing van exposure blackpoint, whitebalance, enhance contrast, saturation, vibrancy en definition, en full sharpening.