Vandaag is het 19 mei en tachtig jaar geleden werd mijn moeder geboren. Alle reden tot feest dus.
Waarom ik het hier breeduit vermeld?
Omdat zij de grootste fan van Tijm & Suikerbiet is, en dat al sinds het eerste uur. Maar ook omdat ze af en toe een gastbijdrage levert. Ik denk aan de vele gezichten van appelmoes, moeders koekjes, de port-pruimensaus, de amaretto-cake, en zeker niet te vergeten de mince-meat!
Maar eigenlijk is dat maar kinderspel. Ik heb in culinair opzicht ontzettend veel aan haar te danken, en dat ervaar ik nog dagelijks. Het gaat misschien een beetje ver om te zeggen, maar misschien merk jij dat ook nog wel als je zo af en toe wat op dit blog leest.
Van haar heb ik natuurlijk mijn gevoel en liefde voor eten gekregen, en dat is toch de basis waarom ik blog. Zij kookte (en kookt nog!) en wij leerden eten, en genieten.
Maar van haar heb ik ook geleerd dat een gezamenlijke maaltijd aan een goed gedekte tafel een belangrijk moment van de dag is. Zonder haast te eten en dingen met elkaar te delen is heel waardevol. Al zat ik als jongetje wel eens te wippen op mijn stoel om te gaan spelen, het was voor mij wel vanzelfsprekend dat ik pas van tafel ging als we allemaal klaar waren. Onnodig te zeggen dat de televisie uit ging (als hij al aan was) als we aan tafel gingen. We kwamen samen om te eten en hadden genoeg aan elkaar.
Nu ik er zo over nadenk; weet je wat ik ook van haar geleerd heb? Respect te hebben voor iemand die voor je gekookt heeft. Je zorgt dat je op tijd aan tafel zit. Niet eerst even een Astérix uit lezen, nog even naar het toilet gaan en de rest laten wachten. Nee, iemand heeft alle moeite gedaan iets lekkers voor je te maken en presenteert dat op het moment als het helemaal af is. Dan zorg je dat je daar klaar voor zit, dat laat je niet koud worden,
En natuurlijk spreekt het vanzelf voor iemand die de oorlog, het bombardement op Rotterdam, en de hongerwinter heeft meegemaakt, dat je met respect met eten omgaat. Niets weggooien, gezond eten en beseffen dat je het goed hebt aan tafel. Klinkt dat wat afgezaagd? Erg eigenlijk, want het is een waarheid als een koe en iedereen, jong en oud, zou dit continu moeten beseffen.
Ik sta er nog helemaal achter en ben blij en dankbaar dat ik dit meegekregen heb.
Mama, dank je wel! :-)))
Posts
9 opmerkingen:
Tja, moeders kookkunst. Wat me al jaren verbaasd is dat ook al volg ik 'moeders recept' ik niet helemaal dezelfde smaak verkrijg. Ligt het aan de ingrediënten die anders smaken dan vroeger? Zijn de -sporadisch gebruikte- bouillontabletten anders van samenstelling? Ligt het aan de pannen (die naar mijn zus gingen)? Ik weet het niet. Neem bvb. de soep met 'oogjes' , tomatensoep met die kleine vetbelletjes. Ik kan maar niet die 'oogjes' in de soep verkrijgen. Uien gefruit met oliesoorten ipv roomboter, merg gebruikt bij bouillon trekken, minder en zelfs helemaal niet afgeschuimd als het soepvlees begint te koken. Olijfolie schenken bij opdienen ... nooit 'oogjes' in de soep!
Het blijft (tot noch toe) het geheim van moeders.
Feliciteer je moeder, have a nice day.
Hallo Theo,
Van harte met je moeder! En wat een ongelooflijk waar stuk heb je geschreven. Fijn dat je weer regelmatig schrijft, ik heb je gemist.
Liefs,
Barbara.
Hoi Theo,
Wat een mooi stukje weer!
Gefeliciteerd met je moeder en dat jullie er nog maar heel wat jaren samen van mogen genieten.
Ik ben een dag te laat met mijn reactie maar ik hoop dat jullie er een mooie dag van hebben gemaakt.
Groet,
Karin.
Het was een leuke dag Karin, en zaterdag hebben we hier thuis groot diner ter ere van haar verjaardag. Daar verheug ik, wij allemaal, ons ook al op.
Hoi Barbara, lief compliment :-)))))) :-0
Hoi Paul, een interessant onderwerp roer je daar aan. Zo'n beetje 'de smaak van vroeger'. Dit keer is het niet alleen een psychologisch effect wat meespeelt, maar ook het tastbare resultaat. Het is moeilijk, kleine veranderingen kunnen soms grote gevolgen hebben. En wat je zelf al zegt, er zijn kleine veranderingen tov je moeders bereiding en ingrediënten. Kun je die nog achterhalen? Is het dan ook alle moeite waard? of kunnen we intussen beter? Hebben we zelf geen recht op ook zo'n nostalgisch recept te kunnen achterlaten?
We blijven denk ik als mens gefascineerd met het verleden, en de smaak daarvan. Maar misschien moeten we het verleden in ere houden, als verleden en er met liefde aan terug denken, en onze eigen dingen doen.
Groet, Theo
Beste Theo,
die laatste alinea gaf me een vredig gevoel, gaf zelfs een soort rust en berusting.
En ik kan idd niet achterhalen wat er aan ingrediënten zo anders is(bvb. waar kwamen de 'oogjes' vandaan?) En ja, witlof en spruitjes zijn minder bitter tegenwoordig, de zuurkool lijkt minder zuur, goed vlees moet je nu zoeken en meer betalen. Maar het is een heimwee, mogelijk naar de onbezorgde kindertijd. Hier in de flat was een oud vrouwtje, die begon 's morgens al aan het draadjesvlees (die toch anders rook dan bij mij), en de lucht als ik langs haar appartement liep ... ik voelde de oude aandrang om naar het vroegere ouderlijk huis te rennen alwaar m'n moeder met schort voor achter de pannen bezig was. Jeugdsentiment. Ik ruik die lucht en ben qua gevoel en emotie weer helemaal terug in het verleden.
Toch nog even een reactie Paul.
Peter Klosse formuleert in zijn boek 'Het proefboek' een theorie die beschrijft dat ons proefvermogen afneemt naarmate we ouder worden. Die verklaart dan ook waarom oudere mensen zo zout eten. Zout is een natuurlijke smaakgehalte verhoger. Jonge kinderen hebben meer smaak, en dat verklaart dan weer waarom ze zo'n afkeer hebben van bv. spinazie.
Onze jeugdherinneringen zijn waarschijnlijk gebaseerd op een sterker smaakvermogen. Hoe we ook op zoek gaan naar een bepaalde smaak, we zullen hem waarschijnlijk niet terug vinden.
Een ander punt betreft de emotie waar je over schreef. Ik ken dat ook, wie niet? Toen ik voor het eerst een geurmonster rook dat gemaakt was om geuren in wijnen te herkennen, moest ik onweerstaanbaar aan de bank van mijn ouders denken. Wat bleek? Ik rook een leerlucht.
Maar hoe komt dat nou? Als we iets ruiken wordt onze bulbus olfactorius (deel van de hersens) betrokken bij de interpretatie van die geur. Maar die is ook nauw verweven met ons limbisch systeem. En dat is het gedeelte in onze hersens waar emotie en gevoelens zetelen. Daarom werken geuren zoals ze werken op ons. Ik moet zeggen, ik ben er persoonlijk heel blij mee. Geuren zijn zo evocatief, ik zou het heel erg vinden als ik ze niet meer zou kunnen ruiken. Al maken ze me soms wel eens melancholiek...
Ik moet ineens denken aan krantenartikelen (6 mnd geleden?) over die NL vrouw die niet kon ruiken en proeven die wel een kookboek had geschreven. Ze wist dat er een (afrikaans?) kruid bestond waardoor ze kortdurend wel smaaksensaties kon beleven. Zouden wij dan misschien met dat kruid wel even de smaaksensatie van onze jeugdige jaren kunnen beleven.
(Gompie, als ik het zo terug lees lijkt het wel of ik op zoek ben naar de fountain of youth ...)
Een reactie posten